Door de gelikte en ongerepte trainingskleding die de vrouwen dragen in de eerste scènes van Wonder Woman, waan ik me al snel in wat oogt als een gepolijste Xena-aflevering. Er is letterlijk geen kreuk te vinden in het kleine, stoffen jurkje van onze jonge Wonder Woman en hoewel dit kan overkomen als muggenziften is het iets dat mij al vrij snel uit de film haalt.
De eerste actiescène op het prachtige eiland waar de intro geschoten is, geeft al snel te kennen hoe onbedreven de actrices zijn in zwaardvechten. Het aantal cuts per slag is zo hoog dat ze geen van allen echt iets hoeven te kunnen. Dit wordt later in de film iets beter, maar regelmatig begeleid en verbloemd door het gebruik van CGI.
Er ontstaat een gevecht met een stel vervangbare soldaten op het strand en hier begint het overmatige gebruik van slow-motion al behoorlijk op mijn zenuwen te werken. Er worden drie pijlen met één schot afgevuurd en de wijze waarop de gedoemde slachtoffers neergaan is zo grappig dat ik grinnik, waarna ik me al vlug realiseer dat dit vast niet de bedoeling van regisseuse Patty Jenkins is geweest.
Het karakter van Chris Pine is inmiddels geïntroduceerd en er is behoorlijk wat dialoog tussen hem en Wonder Woman. Hier wordt duidelijk gebouwd aan een relatie en hoewel er een paar prima momenten tussen zitten, is het vooral weinigzeggend en saai.
Een Duitse generaal gespeeld door Danny Huston, komt voor het eerst in de film in beeld en is in gesprek met ene Dr. Poison. De twee Duitsers vinden het blijkbaar nodig om Engels met een Duits accent te spreken in plaats van converseren in hun moedertaal en ik begin me af te vragen of ik de film moet afzetten.
Totdat onze helden zich op het slagveld bevinden gebeurt er eigenlijk weinig interessants. Wonder Woman begint zich steeds meer verheven te gedragen en in plaats van begrip te tonen voor de situatie waar de soldaten met menselijke gebreken en beperkte middelen zich in bevinden en hiermee omgaan, kan zij eigenlijk alleen maar klagen over hoeveel beter zij het deden op het eiland waar zij vandaan komt. De mate waarin ze zichzelf profileert als zijnde moreel superieur ten opzichte van iedereen om haar heen verveelt al snel en blijkt als een rode draad door de film te lopen.
Wonder Woman slaagt erin de slag te winnen (in slow-motion) die al een tijd hopeloos leek en zij en haar crew worden ontvangen als helden. Er volgt een korte liefdesscène en van binnen juich ik voor Chris Pine, ondanks de wetenschap dat we in dit soort producties helaas nog geen sideboob te zien zullen krijgen.
De laatste drie kwartier lijkt één lange scène, waarin Wonder Woman het uiteindelijk opneemt tegen Ares in een één op één gevecht. Dit lijkt wat kort door de bocht, maar dit stuk van de film heeft zo weinig impact op de hoofdpersonages en hun motivaties dat ik gewoon naar het eindgevecht skip.
De schrijvers hebben het voor elkaar gekregen om Chris Pine tóch meerwaarde te kunnen geven in deze godenstrijd en hij geeft zijn leven voor de goede zaak. Dit is behoorlijk convenient (net als de kroegscène waarin alle mannelijke tegenspelers twijfelen aan Wonder Woman en nog geen 5 seconden later wandelt er iemand met een pistool binnen die zij uit kan schakelen waardoor iedereen onmiddellijk overtuigd is), maar het zij ze vergeven. Eindelijk sterft er een hoofdpersoon en dat is zeldzaam in een Hollywood blockbuster tegenwoordig.
Ares en Wonder Woman geven elkaar om de beurt wat klappen in een oninteressant gevecht zonder enige vorm van dreiging of nood en ik stel mezelf de vraag hoeveel punten mijn rating zal stijgen als Ares het voor elkaar krijgt Wonder Woman te ontwapenen, verkrachten (optioneel) en doden. Ik herinner me het artikel over de aankondiging van Wonder Woman 2 en ik besluit de film een vier te geven.
Vlak vóór de genadeslag volgt er een dialoog tussen Wonder Woman en Ares:
ARES: “They do not deserve your protection!”
WW: “It’s not about deserve… It’s about what you believe… And I believe in love.”
ThomasOMalley
Door de gelikte en ongerepte trainingskleding die de vrouwen dragen in de eerste scènes van Wonder Woman, waan ik me al snel in wat oogt als een gepolijste Xena-aflevering. Er is letterlijk geen kreuk te vinden in het kleine, stoffen jurkje van onze jonge Wonder Woman en hoewel dit kan overkomen als muggenziften is het iets dat mij al vrij snel uit de film haalt.
De eerste actiescène op het prachtige eiland waar de intro geschoten is, geeft al snel te kennen hoe onbedreven de actrices zijn in zwaardvechten. Het aantal cuts per slag is zo hoog dat ze geen van allen echt iets hoeven te kunnen. Dit wordt later in de film iets beter, maar regelmatig begeleid en verbloemd door het gebruik van CGI.
Er ontstaat een gevecht met een stel vervangbare soldaten op het strand en hier begint het overmatige gebruik van slow-motion al behoorlijk op mijn zenuwen te werken. Er worden drie pijlen met één schot afgevuurd en de wijze waarop de gedoemde slachtoffers neergaan is zo grappig dat ik grinnik, waarna ik me al vlug realiseer dat dit vast niet de bedoeling van regisseuse Patty Jenkins is geweest.
Het karakter van Chris Pine is inmiddels geïntroduceerd en er is behoorlijk wat dialoog tussen hem en Wonder Woman. Hier wordt duidelijk gebouwd aan een relatie en hoewel er een paar prima momenten tussen zitten, is het vooral weinigzeggend en saai.
Een Duitse generaal gespeeld door Danny Huston, komt voor het eerst in de film in beeld en is in gesprek met ene Dr. Poison. De twee Duitsers vinden het blijkbaar nodig om Engels met een Duits accent te spreken in plaats van converseren in hun moedertaal en ik begin me af te vragen of ik de film moet afzetten.
Totdat onze helden zich op het slagveld bevinden gebeurt er eigenlijk weinig interessants. Wonder Woman begint zich steeds meer verheven te gedragen en in plaats van begrip te tonen voor de situatie waar de soldaten met menselijke gebreken en beperkte middelen zich in bevinden en hiermee omgaan, kan zij eigenlijk alleen maar klagen over hoeveel beter zij het deden op het eiland waar zij vandaan komt. De mate waarin ze zichzelf profileert als zijnde moreel superieur ten opzichte van iedereen om haar heen verveelt al snel en blijkt als een rode draad door de film te lopen.
Wonder Woman slaagt erin de slag te winnen (in slow-motion) die al een tijd hopeloos leek en zij en haar crew worden ontvangen als helden. Er volgt een korte liefdesscène en van binnen juich ik voor Chris Pine, ondanks de wetenschap dat we in dit soort producties helaas nog geen sideboob te zien zullen krijgen.
De laatste drie kwartier lijkt één lange scène, waarin Wonder Woman het uiteindelijk opneemt tegen Ares in een één op één gevecht. Dit lijkt wat kort door de bocht, maar dit stuk van de film heeft zo weinig impact op de hoofdpersonages en hun motivaties dat ik gewoon naar het eindgevecht skip.
De schrijvers hebben het voor elkaar gekregen om Chris Pine tóch meerwaarde te kunnen geven in deze godenstrijd en hij geeft zijn leven voor de goede zaak. Dit is behoorlijk convenient (net als de kroegscène waarin alle mannelijke tegenspelers twijfelen aan Wonder Woman en nog geen 5 seconden later wandelt er iemand met een pistool binnen die zij uit kan schakelen waardoor iedereen onmiddellijk overtuigd is), maar het zij ze vergeven. Eindelijk sterft er een hoofdpersoon en dat is zeldzaam in een Hollywood blockbuster tegenwoordig.
Ares en Wonder Woman geven elkaar om de beurt wat klappen in een oninteressant gevecht zonder enige vorm van dreiging of nood en ik stel mezelf de vraag hoeveel punten mijn rating zal stijgen als Ares het voor elkaar krijgt Wonder Woman te ontwapenen, verkrachten (optioneel) en doden. Ik herinner me het artikel over de aankondiging van Wonder Woman 2 en ik besluit de film een vier te geven.
Vlak vóór de genadeslag volgt er een dialoog tussen Wonder Woman en Ares:
ARES: “They do not deserve your protection!”
WW: “It’s not about deserve… It’s about what you believe… And I believe in love.”
Ik begin te lachen en ik geef de film een drie.