Voyage of Time is uitgebracht in twee verschillende versies: een edit van 90 minuten, met subtitel Life’s Journey, waar Cate Blanchett verteller is. De tweede versie is half zo lang, waar Blanchett vervangen is door Brad Pitt.
Voor ieder die een informatieve documentaire verwacht vanuit een wetenschappelijk oogpunt, zal teleurgesteld zijn. Het is een prachtige film om naar te kijken, maar de poëtische woorden van Blanchett bieden weinig context om er lering uit te halen.
Vanaf het eerste moment worden we meegenomen door de prachtige beelden van Malick. Overspoeld door gigantische melkwegen, onrustige kosmische materie, vloeiende transformaties van allerlei elementen. Zelfs op microscopisch niveau neemt Malick ons mee in het ontstaan en de ontwikkeling van het leven. Hoe mooi ook, het is erg lastig om te verwerken wat we nu eigenlijk zien. Hierdoor is het met regelmaat lastig om te herkennen waar we ons in de geologische tijdschaal ongeveer bevinden. Dit wordt in de tweede akte van de film wat duidelijk, wanneer er dinosauriërs onze planeet bewandelen en uiteindelijk een asteroïde een einde maakt aan hun tijdperk op aarde.
In de derde akte van de film krijgen we beelden te zien van de eerste mens; een groepje jagers dat buiten een archaïsch gelaat, lichamelijk meer gemeen heeft met Abercrombie & Fitch modellen.
Malick wisselt de vaste tijdlijn af met wat amateuristisch geschoten beelden van mensen die voornamelijk uit buitenwijken in derde wereldlanden leven. Wat hier het nut precies van is, durf ik niet met zekerheid te zeggen. Dat hij hiermee een enorm contrast visualiseert, mag duidelijk zijn.
Voyage of Time is een impressionistische, poëtische, kosmische reis, waarin er meer vragen gesteld dan beantwoord worden. Quasi-religieus en zwaarwichtig.
5/10
Bij twijfel, probeer liever eens Koyaanisqatsi (1982) of Samsara (2011).
ThomasOMalley
Voor ieder die een informatieve documentaire verwacht vanuit een wetenschappelijk oogpunt, zal teleurgesteld zijn. Het is een prachtige film om naar te kijken, maar de poëtische woorden van Blanchett bieden weinig context om er lering uit te halen.
Vanaf het eerste moment worden we meegenomen door de prachtige beelden van Malick. Overspoeld door gigantische melkwegen, onrustige kosmische materie, vloeiende transformaties van allerlei elementen. Zelfs op microscopisch niveau neemt Malick ons mee in het ontstaan en de ontwikkeling van het leven. Hoe mooi ook, het is erg lastig om te verwerken wat we nu eigenlijk zien. Hierdoor is het met regelmaat lastig om te herkennen waar we ons in de geologische tijdschaal ongeveer bevinden. Dit wordt in de tweede akte van de film wat duidelijk, wanneer er dinosauriërs onze planeet bewandelen en uiteindelijk een asteroïde een einde maakt aan hun tijdperk op aarde.
In de derde akte van de film krijgen we beelden te zien van de eerste mens; een groepje jagers dat buiten een archaïsch gelaat, lichamelijk meer gemeen heeft met Abercrombie & Fitch modellen.
Malick wisselt de vaste tijdlijn af met wat amateuristisch geschoten beelden van mensen die voornamelijk uit buitenwijken in derde wereldlanden leven. Wat hier het nut precies van is, durf ik niet met zekerheid te zeggen. Dat hij hiermee een enorm contrast visualiseert, mag duidelijk zijn.
Voyage of Time is een impressionistische, poëtische, kosmische reis, waarin er meer vragen gesteld dan beantwoord worden. Quasi-religieus en zwaarwichtig.
5/10
Bij twijfel, probeer liever eens Koyaanisqatsi (1982) of Samsara (2011).