We hebben een zangeres, een nep-priester, de receptionist, twee zussen, een rechercheur en een gladjanus. Zeven verschillende personen, zeven verschillende redenen voor een bezoek aan het El Royale hotel en zeven verschillende geheimen.
De zangeres moet oefenen voor haar onbelangrijke optreden waarvoor ze ook nog eens onderbetaald krijgt. De nep-priester zoekt naar een tas met geld, die hij ooit heeft gestolen van de bank en hij heeft verstopt in het betreffende hotel. De receptionist moet van de eigenaren belangrijke personen stiekem filmen bij een overnachting. De twee zussen zijn ontsnapt van hun agressieve vader en de gladjanus die het jongste zusje in zijn macht had. De rechercheur moest voor iets kleins naar het El Royale, alleen trok hier bij de hele beerput open aan problemen die het hotel met zich meedraagt. De gladjanus leidde een soort sekte waarbij het jongste zusje van is weggelopen. Hij komt erachter dat ze zich bevindt in het El Royale en hij komt haar halen.
Het zijn zeven verschillende hele interessante verhalen, maar voor ongeveer 2,5 uur, is dit nogal veel. Het zijn allemaal verhalen op zichzelf, die ook ieder zijn eigen film had kunnen hebben. Om deze reden is het allemaal erg afleidingen en daar komt ook nog eens bij, dat de film zich niet altijd chronologisch afspeelt. Er gebeurt op een hetzelfde tijdstip bijvoorbeeld in elke ruimte iets anders en dat laten ze allemaal achter elkaar zien, waardoor je later pas begrijpt wat de tijdlijn is. Hierbij wordt de rechercheur door een van de zussen doodgeschoten, ziet de zangeres dit vanuit haar auto en bij het schot wordt ook nog een de receptionist geraakt die achter een muur staat. Zoals al aangegeven, er gebeurd ontzettend veel.
De film-editing en de kleur effecten zijn erg mooi gedaan. De sfeer van 1968 komt op deze manier erg goed naar voren en je bevindt je voor 2,5 uur echt in de jaren 60. Het gevoel komt nog meer naar boven door de muziekkeuze van deze film. Bad Times At The El Royale wordt voornamelijk gedragen door de swingende nummers van de Four Tops en ook wordt de spanning op deze manier aangedikt door Micheal Giacchino, wat ontzettend goed heeft gewerkt.
De meningen zijn over de film verdeeld. Het zit op het randje van de plank volledig misslaan of dat het een geniale creatie is die gezien móét worden. Voor de spanning die de film in zich heeft, is de film het zeker waard om bekeken te worden. Het is geen technisch hoogstandje waarin de verhalen allemaal tot zijn recht komen en om deze reden zou ik hem niet bekijken. Het spant erom waar de kijker van houdt.
Anneschaapp
De zangeres moet oefenen voor haar onbelangrijke optreden waarvoor ze ook nog eens onderbetaald krijgt. De nep-priester zoekt naar een tas met geld, die hij ooit heeft gestolen van de bank en hij heeft verstopt in het betreffende hotel. De receptionist moet van de eigenaren belangrijke personen stiekem filmen bij een overnachting. De twee zussen zijn ontsnapt van hun agressieve vader en de gladjanus die het jongste zusje in zijn macht had. De rechercheur moest voor iets kleins naar het El Royale, alleen trok hier bij de hele beerput open aan problemen die het hotel met zich meedraagt. De gladjanus leidde een soort sekte waarbij het jongste zusje van is weggelopen. Hij komt erachter dat ze zich bevindt in het El Royale en hij komt haar halen.
Het zijn zeven verschillende hele interessante verhalen, maar voor ongeveer 2,5 uur, is dit nogal veel. Het zijn allemaal verhalen op zichzelf, die ook ieder zijn eigen film had kunnen hebben. Om deze reden is het allemaal erg afleidingen en daar komt ook nog eens bij, dat de film zich niet altijd chronologisch afspeelt. Er gebeurt op een hetzelfde tijdstip bijvoorbeeld in elke ruimte iets anders en dat laten ze allemaal achter elkaar zien, waardoor je later pas begrijpt wat de tijdlijn is. Hierbij wordt de rechercheur door een van de zussen doodgeschoten, ziet de zangeres dit vanuit haar auto en bij het schot wordt ook nog een de receptionist geraakt die achter een muur staat. Zoals al aangegeven, er gebeurd ontzettend veel.
De film-editing en de kleur effecten zijn erg mooi gedaan. De sfeer van 1968 komt op deze manier erg goed naar voren en je bevindt je voor 2,5 uur echt in de jaren 60. Het gevoel komt nog meer naar boven door de muziekkeuze van deze film. Bad Times At The El Royale wordt voornamelijk gedragen door de swingende nummers van de Four Tops en ook wordt de spanning op deze manier aangedikt door Micheal Giacchino, wat ontzettend goed heeft gewerkt.
De meningen zijn over de film verdeeld. Het zit op het randje van de plank volledig misslaan of dat het een geniale creatie is die gezien móét worden. Voor de spanning die de film in zich heeft, is de film het zeker waard om bekeken te worden. Het is geen technisch hoogstandje waarin de verhalen allemaal tot zijn recht komen en om deze reden zou ik hem niet bekijken. Het spant erom waar de kijker van houdt.