Transformers: Revenge of the Fallen is een film van het soort waaraan eigenlijk niets mis kan gaan. Het verhaal hoeft niet goed te zijn, acteerprestaties mogen we verwaarlozen en geloofwaardigheid is al helemaal geen vereiste. Het enige wat we van Transformers mogen verwachten zijn gave autos die in nog gavere robots veranderen en vervolgens elkaar en de halve wereld vernietigen. Met een zeer spectaculaire openingsscène waarin al heel wat robots en half Sjanghai sneuvelen, lijkt Revenge of the Fallen dit ook te bieden. Helaas bleek ik te vroeg te hebben gejuicht, want na de sterke opening heb ik geen moment meer van deze zichzelf overschreeuwende rotzooi kunnen genieten. Binnen een half uur was mijn gehoor beschadigd. Mijn wens om ook mijn zicht te verliezen werd helaas niet ingewilligd.
Direct na de spetterende opening laat Michael Bay zien wat hij verstaat onder kwalitatief hoogstaand entertainment. Hij verspilt minuten met het in beeld brengen van het lichaam van Megan Fox voor de mensen die Google-afbeeldingen niet kennen. Vervolgens introduceert hij een studentencampus met uitsluitend Playboymodellen en een nieuw soort Decepticon die voor de verandering niet in een auto kan veranderen maar in één of andere geile pornobot.
Van deze beelden zou je als kijker nog kunnen genieten, ware het niet dat deze vleespresentatie constant wordt onderbroken door mislukte pogingen tot humor. De ouders van Sam hadden in deel één tenslotte één halfgeslaagde grap, dus waarom hun screentijd niet vervijfvoudigen? Dit levert scènes op die de nieuwste American Pie-film nog niet eens als extras op de dvd zou durven zetten. Ook de nieuwe kamergenoot van Sam zorgt als vervelende sidekick voor meer irritatie dan plezier. Eén van de hoogtepunten van de film is dan ook het moment dat Agent Simmons hem zat is en onder stroom zet. Helaas is dit pleziertje het enige dat van korte duur is in de film, want om onduidelijke redenen loopt hij binnen één minuut al weer topfit rond om ons wederom te irriteren.
Niet alleen de menselijke hoofdpersonages worden in Revenge of the Fallen onderworpen aan zeer flauwe humor, ook de robots moeten het dit keer ontgelden. En dit is waar Revenge of the Fallen echt onderuit gaat. Dieptepunten zijn hier de twee sloopkogels die tussen de benen van Decepticon hangen, Megan Fox die wordt bereden door een verliefde robot en een robottweeling die constant ruziemaakt met een accent alsof ze uit de Bronx komen. Wij moeten nog steeds geloven dat de vechtmachines zoveel verder ontwikkeld zijn dan het menselijk ras, maar de enige aardbewoner die nog stompzinniger blijkt dan de robots is toch echt Michael Bay.
Als de kijker het vervolgens al lang heeft opgegeven, doet Bay eindelijk een poging ons te geven waar we voor kwamen; enorme vechtende robots. Helaas faalt Bay ook hier. Net als in deel één zijn de transformatiescènes prachtig om te zien, maar de vechtscènes veel te rommelig om echt van te genieten. Zelfs de slowmotionshots van ijzer op ijzer zijn vaak niet meer dan een grote onduidelijke massa schroot. Dat het ontzettend gedetailleerd en knap is, zal niemand kunnen ontkennen, maar dat dit te koste gaat van duidelijke en mooie vechtscènes is natuurlijk kwalijk.
Uiteindelijk is het grootste probleem van Revenge of the Fallen de speelduur. Met honderdvijftig minuten is de film gewoon minimaal drie kwartier te lang. Ontsla de ouders van Sam, ontsla al die stoere mariniers en ontsla John Turturro. Geef ons gewoon honderd minuten lang ongecompliceerd robotgeweld, want dat is toch wat een Transformersfilm zou moeten zijn. Niemand zit te wachten op ellenlange scènes waarin Sam steeds maar zijn liefdesverklaring aan zijn vriendin uitstelt. Vechtende autos willen we zien, niets meer en niets minder.
