De film gaat over de Turkse man Sinan, die na zijn studie terugkeert bij zijn ouders. Hij waant zichzelf verheven boven de mensen uit zijn geboortedorp. Hij is immers een intellectueel en ook nog is schrijver van een nog ongepubliceerd boek. Terug in zijn geboortedorp moet hij zien te dealen met de geldproblemen van hijzelf, voor de publicatie van zijn boek, en van zijn vader, die een gokverslaving heeft.
Het sterkste punt van de film is tegen verwachting in niet het verhaal maar juist het camerawerk. De omgeving van Turkije is prachtig in beeld gebracht. Elke scene is mooi. Wat dat betreft doet hij denken aan de Netflix-film Roma. Het heeft net als die film geen bloedstollend verhaal, maar door de manier van filmen kunnen zelfs de kleinste dingen ontzettend boeien. Dit komt het beste naar voren in een scene waar Sinan een oud klasgenootje toevallig tegenkomt, waar hij vroeger verliefd op was, en zij onder de verkleurde herfstbladeren haar dromen verteld.
De film heeft een slim verhaal en biedt aanleiding tot reflectie. Hoewel Sinan in het verloop van de film steeds onsympathieker wordt, blijf je met hem meeleven en gun je hem de tegenslagen die hij tegen komt niet. Het verhaal heeft een mooie boodschap over een band tussen vader en zoon en het herkennen en accepteren van tekortkomingen in zowel jezelf als in de mensen die je liefhebt.
De film zal met zijn afspeeltijd van 188 minuten veel filmliefhebbers afschrikken en eigenlijk is dat wel terecht. Er zijn films waarbij een lange speeltijd voorbij vliegt, maar The Wild Pear Tree hoort hier zeker niet bij. De makers hadden er beter voor kunnen kiezen om de film minimaal een halfuur korter te maken, door hier en daar een gesprek in te korten. Het dieptepunt was de scene tussen de imams bij de fruitboom. Het voeldt alsof je meeluistert bij een gesprek tussen mensen die je niet kent over een onderwerp dat je niet interesseert, wachtend en hopend op het moment dat ze eindelijk hun mond zullen houden.
Voor wie het geen probleem vind om drie uur te investeren in een goede film, raad ik The Wild Pear Tree zeker aan. Mensen die al onrustig worden bij dit idee, adviseer ik om lekker thuis te blijven.
Stijn0801
Het sterkste punt van de film is tegen verwachting in niet het verhaal maar juist het camerawerk. De omgeving van Turkije is prachtig in beeld gebracht. Elke scene is mooi. Wat dat betreft doet hij denken aan de Netflix-film Roma. Het heeft net als die film geen bloedstollend verhaal, maar door de manier van filmen kunnen zelfs de kleinste dingen ontzettend boeien. Dit komt het beste naar voren in een scene waar Sinan een oud klasgenootje toevallig tegenkomt, waar hij vroeger verliefd op was, en zij onder de verkleurde herfstbladeren haar dromen verteld.
De film heeft een slim verhaal en biedt aanleiding tot reflectie. Hoewel Sinan in het verloop van de film steeds onsympathieker wordt, blijf je met hem meeleven en gun je hem de tegenslagen die hij tegen komt niet. Het verhaal heeft een mooie boodschap over een band tussen vader en zoon en het herkennen en accepteren van tekortkomingen in zowel jezelf als in de mensen die je liefhebt.
De film zal met zijn afspeeltijd van 188 minuten veel filmliefhebbers afschrikken en eigenlijk is dat wel terecht. Er zijn films waarbij een lange speeltijd voorbij vliegt, maar The Wild Pear Tree hoort hier zeker niet bij. De makers hadden er beter voor kunnen kiezen om de film minimaal een halfuur korter te maken, door hier en daar een gesprek in te korten. Het dieptepunt was de scene tussen de imams bij de fruitboom. Het voeldt alsof je meeluistert bij een gesprek tussen mensen die je niet kent over een onderwerp dat je niet interesseert, wachtend en hopend op het moment dat ze eindelijk hun mond zullen houden.
Voor wie het geen probleem vind om drie uur te investeren in een goede film, raad ik The Wild Pear Tree zeker aan. Mensen die al onrustig worden bij dit idee, adviseer ik om lekker thuis te blijven.