De Oost kent een prettige opbouw, waarin we eerst de verschillende personages leren kennen die samen een nieuwe legereenheid moeten vormen. De jongens uit allerlei provincies moeten vooral wachtlopen. Echte actie blijft uit, of ze zijn te laat ter plekke. Iemand in de groep stelt de vraag die de kijker ook heeft: wat doen we hier eigenlijk? De beelden van de westerse soldaten die voortploeteren in de jungle doen denken aan Platoon. En de stapavonden in de stad aan de Deer Hunter. Hier is duidelijk veel zorg besteed aan authentieke beelden. Politieke en religieuze achtergronden van de oorlog blijven beperkt tot enkele zinnen. De Molukse kant van de zaak wordt niet besproken. De vlam slaat in de pan als in het laatste deel van de film de mysterieuze Raymond Westerling het commando overneemt. Geweldig geacteerd door Marwan Kenzari. Zonder spoilers weg te geven: duidelijk wordt dat de term ‘politionele actie’ een schandalig understatement is. De terugkeer naar Nederland van de hoofdpersoon (een sterke rol van Lakemeier) is dan al in flash forwards aangekondigd. Zo leren we hem en zijn achtergrond beter kennen. En waarom hij zich vrijwillig heeft aangemeld. De dialogen over schuld, zonde en boete doen eerst wat gedateerd aan, maar na de apotheose begrijp je waarom die gesprekken in de film moesten zitten. Al met al een productie om trots op te zijn: eindelijk een Nederlandse film over de strijd in Indonesië.
Delbert Grady