Ik wist het is een nieuwe romantische komedie geregisseerd door Jamel Aattache, de regisseur van Zwaar Verliefd! En Fighting Fish.
De film gaat over Mia (Sigrid ten Napel) die wat verloren is in haar leven. Dankzij dromen krijgt ze ideeën over wat ze met haar leven moet doen. Zo begint ze een eigen bloemenwinkel, wat al snel een succes wordt met vele klanten. Zo neemt ze de behulpzame Viola (Loes Luca) aan als werkneemster en loopt ze te flirten met de tostiverkoper Feo (Tarikh Janssen). Al haar toekomst voorspellende dromen lijken zo uit te komen. Als ze later journalist Axel (Steef de Bot) ontmoet, biedt hij haar hulp aan met het promoten van haar bloemenwinkel. Zo begint ze ook gevoelens voor hem te krijgen en komt al snel in een tweestrijd te staan, moet ze haar dromen volgen en verder met Feo gaan of haar eigen inzicht volgen en toch voor Axel kiezen.
Met deze film proberen ze een bericht naar voren te brengen dat je niet altijd je dromen of fantasieën moet na streven en soms gewoon op dingen moet durven te gokken in het leven. Ondanks dit bericht mist de film zelf wel duidelijke uitleg. Hoe Mia bijvoorbeeld steeds dankzij dromen dingen krijgt te zien die in de toekomst gaan gebeuren, wordt niet echt uitgelegd. Ondanks de vermakelijke kanten van de film kan het verder wel wat vaag en onduidelijk overkomen.
Door de toekomst voorspelbare dromen van het hoofdpersonage komt de film verder ook wat afgezaagd over, omdat je als kijker door deze dromen al ongeveer weet wat er gaat gebeuren. Net als Mia wacht je zo meer tot haar visioenen in de film zelf naar voren gaan komen. Omdat de film ook begint met het muziekclipje van de film krijg je al een beetje een idee wat er ongeveer gaat gebeuren. Deze muziek hadden ze beter alleen in de aftiteling kunnen gebruiken.
Het verhaal wordt verder op een te snel tempo verteld, springt veel van gebeurtenis naar gebeurtenis en wisselen veel van locaties. Zo kan het verhaal wel moeilijk te volgen blijven. Er zitten ook te veel personages in de film die soms ineens weer opduiken, zodat het verhaal verder kan gaan. De meeste extra’s krijgen geen duidelijk achtergrondverhaal, waardoor ze je als kijker niet echt interesseren ook al gebeurt er wat wonderbaarlijks of vreselijks met ze.
Sigrid ten Napel doet het leuk als het hoofdpersonage van de film, maar kan soms wel wat onzeker overkomen. Dit kan komen door haar vage dromen, maar omdat dit vervolgens geen duidelijke uitleg krijgt, blijft dit een onduidelijk iets. Loes Luca zorgt voor wat vermakelijke momenten in de film als het hoofdpersonage haar collega en vriendin. De rest van de filmcast krijgt door de grootte van de cast en het gehaaste tempo van de film niet echt kansen om wat bijzonders met hun rollen te doen.
Mr.Movies
De film gaat over Mia (Sigrid ten Napel) die wat verloren is in haar leven. Dankzij dromen krijgt ze ideeën over wat ze met haar leven moet doen. Zo begint ze een eigen bloemenwinkel, wat al snel een succes wordt met vele klanten. Zo neemt ze de behulpzame Viola (Loes Luca) aan als werkneemster en loopt ze te flirten met de tostiverkoper Feo (Tarikh Janssen). Al haar toekomst voorspellende dromen lijken zo uit te komen. Als ze later journalist Axel (Steef de Bot) ontmoet, biedt hij haar hulp aan met het promoten van haar bloemenwinkel. Zo begint ze ook gevoelens voor hem te krijgen en komt al snel in een tweestrijd te staan, moet ze haar dromen volgen en verder met Feo gaan of haar eigen inzicht volgen en toch voor Axel kiezen.
Met deze film proberen ze een bericht naar voren te brengen dat je niet altijd je dromen of fantasieën moet na streven en soms gewoon op dingen moet durven te gokken in het leven. Ondanks dit bericht mist de film zelf wel duidelijke uitleg. Hoe Mia bijvoorbeeld steeds dankzij dromen dingen krijgt te zien die in de toekomst gaan gebeuren, wordt niet echt uitgelegd. Ondanks de vermakelijke kanten van de film kan het verder wel wat vaag en onduidelijk overkomen.
Door de toekomst voorspelbare dromen van het hoofdpersonage komt de film verder ook wat afgezaagd over, omdat je als kijker door deze dromen al ongeveer weet wat er gaat gebeuren. Net als Mia wacht je zo meer tot haar visioenen in de film zelf naar voren gaan komen. Omdat de film ook begint met het muziekclipje van de film krijg je al een beetje een idee wat er ongeveer gaat gebeuren. Deze muziek hadden ze beter alleen in de aftiteling kunnen gebruiken.
Het verhaal wordt verder op een te snel tempo verteld, springt veel van gebeurtenis naar gebeurtenis en wisselen veel van locaties. Zo kan het verhaal wel moeilijk te volgen blijven. Er zitten ook te veel personages in de film die soms ineens weer opduiken, zodat het verhaal verder kan gaan. De meeste extra’s krijgen geen duidelijk achtergrondverhaal, waardoor ze je als kijker niet echt interesseren ook al gebeurt er wat wonderbaarlijks of vreselijks met ze.
Sigrid ten Napel doet het leuk als het hoofdpersonage van de film, maar kan soms wel wat onzeker overkomen. Dit kan komen door haar vage dromen, maar omdat dit vervolgens geen duidelijke uitleg krijgt, blijft dit een onduidelijk iets. Loes Luca zorgt voor wat vermakelijke momenten in de film als het hoofdpersonage haar collega en vriendin. De rest van de filmcast krijgt door de grootte van de cast en het gehaaste tempo van de film niet echt kansen om wat bijzonders met hun rollen te doen.