Twee jaar na het op zijn minst opmerkelijke Dogman werkt Luc Besson opnieuw samen met acteur Caleb Landry Jones. De karakteracteur met het markante gezicht en een bak talent stapt nu in de schoenen van een van de grootste en meest verfilmde literaire schurken: graaf Dracula. Alleen is het personage deze keer eerder een tragische held dan monster. "Hij is in wezen een goeierik", aldus de filmmaker achter klassiekers als Léon en The Fifth Element.
Het verhaal volgt grotendeels de gebaande paden. Prins en graaf Vlad Dracul van de Karpaten verliest zijn grote geliefde, en de bloeddorstige wraakzuchtigheid die daaruit voortvloeit vervloekt hem tot vampier. Eeuwen later betreedt de jonge makelaar Jonathan Harker zijn domein. Als de kasteelheer erachter komt dat zijn gast verloofd is met het evenbeeld van zijn gestorven Elisabeta, reist hij honderden kilometers om haar terug te winnen. Kan hij gestopt worden?
Maar schrijver-regisseur Besson geeft er een eigen draai aan. Niet voor niets heeft de film eigenlijk de ondertitel A Love Tale, ook al zien we die op posters in de Nederlandse bioscopen nergens terug. Zittend voor de webcam heeft Besson er duidelijk een hele bak zin in om daarover te vertellen. De Fransoos schroomt er niet voor om geheel oprecht net wat raar uit de hoek te komen met zijn antwoorden. En soms zit hij hardop te giechelen om zijn eigen gedachtekronkels.
De film heet op IMDb Dracula, a Love Tale. En zo staat het ook vlak voor de eindcredits in beeld vermeld. Maar in de Franse en Nederlandse promotiematerialen is dat achtervoegsel achterwege gelaten. Waarom is dat verschil aangebracht?
"Weet ik niet."
Is dat niet jouw beslissing geweest?
"Nee, da's een marketingdingetje, ik heb er geen flauw benul van. Ik heb A Love Tale erachter gezet, omdat Dracula bekendstaat als horror. Dus het staat er om mensen een beetje de juiste kant op te wijzen. Mijn versie is een liefdesverhaal. Ik wil niet dat de horrorfanaten zeggen: 'Hey, Dracula, laten we daarheen gaan!', om achteraf teleurgesteld te zijn. Dat ze zeggen: 'Waar gaat dat van die romantiek nou weer over?' Haha."
Waarom wilde je überhaupt een Dracula-film maken?
"Niet Dracula. Caleb."
Wat bedoel je? Dat het zijn idee was?
"Nee, ik wilde een Caleb-film maken, niet per se een Dracula-film. We waren aan het babbelen op de set van Dogman, terwijl we ergens moesten wachten. En omdat Caleb in wezen alles kan spelen, vroeg ik hem: wie wil je spelen? We noemden alle mogelijke opties, van Mao Zedong tot Napoleon, en zelfs Jezus. Op een gegeven moment kwam Dracula ter sprake, en toen zeiden we tegelijk (gespeeld gebiologeerd, red.): 'Hmmmm!'.
Toen ging ik het boek van Bram Stoker herlezen, even kijken of er iets in zit wat ik vergeten ben. En wat ik vergeten was, is alle liefde. Deze kerel heeft vier eeuwen gewacht om zijn vrouw terug te zien. En het is zo ontzettend romantisch! Ik breek alleen al een beetje van het idee. Ook was ik niet zo van dat hele bloed en tanden en... (trekt monstergezicht, red.): 'Bleeergh!!!' Ik houd helemaal niet van horrorfilms, om eerlijk te zijn."
(Met een tikkeltje ongeloof, red.) Oké... Wat maakt dat je niks met het genre hebt?
(In één woord en met alle vanzelfsprekendheid van de wereld): "Eng."
Haha, je vind het niet leuk om bang te zijn?
"Niet bijzonder, nee."
Vind je het leuk om anderen bang te maken, nu je er een klein beetje aan hebt geproefd?
"Nee. Wat ik leuk vind is om met de verschillende aspecten van vampirisme te spelen, en het vooral niet zo al te serieus te nemen. Een voorbeeld is de klassieke scène die we laten zien, is die van de onschuldige jongeman (Jonathan Harker, red.) die met de toorts de crypte ingaat. Hij ziet de sarcofaag en denkt: o, mijn god! De muziek gaat lekker laag, da's de typische scène. Dan gaat de kist open en zegt de gast die erin ligt: 'Jij had hier beter niet kunnen zijn...' (Lacht om zijn eigen grapje, red.) Daar moet ik nou van lachen, want het is lekker koddig.
Dracula zegt ook: 'Mensen denken dat ik van bloed geniet, maar eigenlijk niet zo.' Het zou hem maar wat. (Besson giechelt weer, red.) Maar ik denk dat mijn film uiteindelijk dichter bij Romeo & Julia ligt dan bij het boek Dracula."
Want je speelt met de regels.
"Precies, en daarnaast vind ik het in deze cynische tijden ook simpelweg een goede boodschap om te verkondigen: we komen allemaal voort uit liefde! Laten we niet vergeten dat we niet uit dollars tevoorschijn zijn gekomen. Liefde is waar we het over moeten hebben!"
Het is inderdaad de drijvende kracht voor Dracula in deze film.
"Het is zijn enige motivatie. Het is saillant dat hij vierhonderd jaar leeft en geen enkele interesse heeft in andere vrouwen. Alleen in zijn Elisabeta. En niet alleen zozeer vanwege zijn liefde voor haar, maar ook omdat God hem geen kans gaf om afscheid van haar te nemen."
Ik vond het ook een curieuze keuze dat het Dracula's eigen zwaard is dat haar doorboort aan het begin van de film. Hij werpt zijn wapen en het gaat steekt rechtt door de Ottomaanse soldaat en vervolgens ook in de buik van Elisabeta. Dus Dracula is zelf verantwoordelijk voor haar dood, maar voelt geen schuld. God heeft het volgens hem gedaan. Hoe kwam je tot die opbouw?
LB (knikkend): "Dat wordt uiteindelijk thematisch samengevat door de priester, die zegt: 'Mensen vermoorden mensen, God doet dat niet.' Dit voorval in het begin heeft niets met God te maken, dat is alleen de interpretatie van Dracula zelf."
Het is een waanbeeld waar hij onder leeft.
"Exact. En terwijl onze maatschappij harder en harder wordt, heb je net zo goed religieuze mensen die hun geloof - maakt niet uit wélk geloof - gebruiken om te vechten en om te doden. Het is goed om dat bespreekbaar te maken."
Toen je terugging naar de originele roman van Bram Stoker, ging je toen specifiek op zoek naar zulke haakjes om er een frisse invulling aan te geven?
"Nee, dat ik las het puur uit beleefdheid nog eens. Het is zíjn meesterwerk. Alle fantastische elementen deden nu wat verouderd aan, zoals dat die knakker (Dracula, red.) transformeert in een rat en in een groene mist. En dat-ie tegen muren kruipt. We hebben nu honderd jaar speciale effecten in films gezien, dus het is niet meer zo indrukwekkend allemaal. Maar hoe Dracula leeft in verhouding tot God en tot zijn vrouw, voelde wel fris aan. Dus dat werd mijn vertrekpunt."
In jouw verhaal is Dracula meer een tragische held dan een monster. Wat interesseerde je om die invalshoek te kiezen?
"Het is zoals de mythe van De Schone en het Beest. En vooral: wat maakt iemand tot een beest? Zijn fysieke voorkomen of hoe-ie doet tegen anderen? Ik denk dat het gedrag is. Stel, je ziet in de kerk een rijke man met een vrouw en een dochtertje. Aan het eind van de mis is-ie ontzettend gul en iedereen vindt hem een toffe peer. Maar hij maakt bommen voor zijn werk. Mijnen, om aan de andere kant van de wereld benen en kinderen kapot te maken.
Dan vind ik het interessant om dat monster te tonen. En wel op zo'n manier dat je uiteindelijk beseft: hij is niet zomaar alleen een monster. En ook zo dat je jezelf begint af te vragen waarom je zo van dat monster bent gaan houden. Dat is het nou eenmaal, Dracula is verliefd op zijn vrouw. Aan het begin krijgt hij te horen dat hij barbaren moet gaan vermoorden in naam van God, en dan vraagt hij zich al af of God dat wel wil. Ja, hij is een goede krijger en een echte killer, maar ja, hij is in wezen hierin een goeierik."
Toen je vorige film, Dogman, in Nederland uitkwam, interviewde ik je ook. En het viel me toen al op, net als nu, dat je bij het beantwoorden van vragen heel vaak praat vanuit de persoonlijke waarheid van je personages. Waarom doe je dat? Heeft dat met het schrijfproces te maken?
"Het is je verantwoordelijkheid wanneer je personages creëert. Je moet ze aankleden, hun haren doen en hun stem aanbrengen. De personages moeten gaan leven en echt worden. Je voedt ze daarom met je eigen kennis, met wat je eerder ooit aan verhalen hebt gehoord, bijvoorbeeld van vrienden en familie. Maar ook met boeken die je hebt gelezen en schilderijen die je ooit hebt bekeken. Je kleedt ze aan met je kennis.
Vandaag nog sprak ik met vreemden die denken dat ze Léon kennen. Of dat ze Nikita kennen. Ze kunnen over haar praten, en vertellen mij dan hoe haar karakter in elkaar steekt. Als ik een situatiebeschrijving geef, kunnen ze mij vertellen of Léon een bepaald iets wel of niet zou doen. Want ze kennen die personages, alsof ze levende wezens zijn. En het maakt me heel blij als ik daarin slaag. Staat wel tegenover: zodra de film uit is, blijft het personage niet langer van mij. Dan is-levend en behoort-ie iedereen toe."
Hoeveel van jou persoonlijk zit er in Dracula?
"Weet ik niet, maar waarschijnlijk heel veel. Ik ben een beetje Léon, een beetje Nikita, een beetje Jacques Mayol uit Le grand bleu. Altijd weet ik niet precies hoeveel ik van mezelf in een personage stop en dat wil ik ook niet weten. Er vindt een overdracht plaats, onafhankelijk van mezelf, van wie ik ben en wat ik weggeef. En ik wil niet weten hoe dat werkt. Er zit iets magisch aan dat proces en dat laat ik het liefst gewoon gebeuren. Mensen die me heel goed kennen, kunnen die vraag beter beantwoorden dan ikzelf. Maar mijn personages zijn mijn kindjes, dus natuurlijk zit er wat van mij in ze."
Je schrijft zo'n beetje al je films zelf. Waarom vind je het zo belangrijk om je eigen films te schrijven?
"O nee, het is gewoon een beetje per ongeluk zo gebeurd. Ik had geen geld om rechten te kopen en niemand wil voor me werken, dus ik moet zelf gaan schrijven. Maar nu is schrijven mijn favoriete bezigheid. Ik word wakker om een uur of vier à vijf 's morgens, en al vijfenveertigjaar lang begin ik mijn dag met schrijven. Ook in de weekenden, en ik ben er dol op! Het is voor mij zoals naar de sportschool gaan, hoe anderen veertig minuten gaan sporten. Wat ik overigens ook vaker zou moeten doen, haha.
Het is mijn pleziertje, want je valt er niemand mee lastig en je bent vrij om te schrijven wat je ook maar wilt. Er zitten geen gevolgen aan, want niemand hoeft er een letter van te lezen. Je kunt er helemaal vrij in zijn.
Ik ben al op mijn zestiende begonnen met The Fifth Element schrijven. Mijn stiefvader had een hekel aan muziek en aan films en alles. Dus we hadden daar niks van in huis. Dus mijn enige ontsnapping was om de pen zelf op te pakken en verhalen te schrijven."
Je schreef wat je zelf graag had willen lezen.
"Het draaide allemaal om dromen."
Eerder dit jaar heeft Robert Eggers ook zijn versie van het Dracula-verhaal gemaakt, in de vorm van zijn remake van Nosferatu. Denk je dat die jouw film in de weg staat, of juist helpt? Of hebben ze volgens jou geen invloed op elkaar?
"De ene film en de andere hebben helemaal niks met elkaar van doen. En even tussen neus en lippen door: Nosferatu is totaal geen Dracula. Het is een compleet ander personage. Ze zien er hetzelfde uit, doordat ze uit dezelfde tijd stammen. Maar Dracula is iemand die wordt gestraft door God en Nosferatu zit alleen maar in het hoofd van een jongedame die haar fantasie tot leven probeert te wekken. Dus ze hebben niets met elkaar te maken."
Het zijn twee totaal verschillende benaderingen.
"Niet eens, want Nosferatu is een illusie. Daarnaast draait Dracula om liefde, terwijl Nosferatu om begeerte gaat. Overigens heb ik 'm nog niet gezien, maar ik hoor dat die andere een echte horrorfilm is. Ons verhaal gaat over liefde, dus vandaar ook die ondertitel A Love Tale. Ik wil mensen ervoor behoeden dat ze het verkeerde verwachten.
Aan al die hardcore horror-geeks, aan alle haters op het internet: ga deze film niet kijken! Jullie gaan er toch niks aan vinden, dus blijf lekker thuis. En aan alle andere negentig procent, de romantici: als je de liefde een beetje mist in je leven, ga dan vooral deze film kijken. En houd een doosje tissues bij de hand!"
Het verhaal volgt grotendeels de gebaande paden. Prins en graaf Vlad Dracul van de Karpaten verliest zijn grote geliefde, en de bloeddorstige wraakzuchtigheid die daaruit voortvloeit vervloekt hem tot vampier. Eeuwen later betreedt de jonge makelaar Jonathan Harker zijn domein. Als de kasteelheer erachter komt dat zijn gast verloofd is met het evenbeeld van zijn gestorven Elisabeta, reist hij honderden kilometers om haar terug te winnen. Kan hij gestopt worden?
Maar schrijver-regisseur Besson geeft er een eigen draai aan. Niet voor niets heeft de film eigenlijk de ondertitel A Love Tale, ook al zien we die op posters in de Nederlandse bioscopen nergens terug. Zittend voor de webcam heeft Besson er duidelijk een hele bak zin in om daarover te vertellen. De Fransoos schroomt er niet voor om geheel oprecht net wat raar uit de hoek te komen met zijn antwoorden. En soms zit hij hardop te giechelen om zijn eigen gedachtekronkels.
De film heet op IMDb Dracula, a Love Tale. En zo staat het ook vlak voor de eindcredits in beeld vermeld. Maar in de Franse en Nederlandse promotiematerialen is dat achtervoegsel achterwege gelaten. Waarom is dat verschil aangebracht?
"Weet ik niet."
Is dat niet jouw beslissing geweest?
"Nee, da's een marketingdingetje, ik heb er geen flauw benul van. Ik heb A Love Tale erachter gezet, omdat Dracula bekendstaat als horror. Dus het staat er om mensen een beetje de juiste kant op te wijzen. Mijn versie is een liefdesverhaal. Ik wil niet dat de horrorfanaten zeggen: 'Hey, Dracula, laten we daarheen gaan!', om achteraf teleurgesteld te zijn. Dat ze zeggen: 'Waar gaat dat van die romantiek nou weer over?' Haha."
Waarom wilde je überhaupt een Dracula-film maken?
"Niet Dracula. Caleb."
Wat bedoel je? Dat het zijn idee was?
"Nee, ik wilde een Caleb-film maken, niet per se een Dracula-film. We waren aan het babbelen op de set van Dogman, terwijl we ergens moesten wachten. En omdat Caleb in wezen alles kan spelen, vroeg ik hem: wie wil je spelen? We noemden alle mogelijke opties, van Mao Zedong tot Napoleon, en zelfs Jezus. Op een gegeven moment kwam Dracula ter sprake, en toen zeiden we tegelijk (gespeeld gebiologeerd, red.): 'Hmmmm!'.
Toen ging ik het boek van Bram Stoker herlezen, even kijken of er iets in zit wat ik vergeten ben. En wat ik vergeten was, is alle liefde. Deze kerel heeft vier eeuwen gewacht om zijn vrouw terug te zien. En het is zo ontzettend romantisch! Ik breek alleen al een beetje van het idee. Ook was ik niet zo van dat hele bloed en tanden en... (trekt monstergezicht, red.): 'Bleeergh!!!' Ik houd helemaal niet van horrorfilms, om eerlijk te zijn."
(Met een tikkeltje ongeloof, red.) Oké... Wat maakt dat je niks met het genre hebt?
(In één woord en met alle vanzelfsprekendheid van de wereld): "Eng."
Haha, je vind het niet leuk om bang te zijn?
"Niet bijzonder, nee."
Vind je het leuk om anderen bang te maken, nu je er een klein beetje aan hebt geproefd?
"Nee. Wat ik leuk vind is om met de verschillende aspecten van vampirisme te spelen, en het vooral niet zo al te serieus te nemen. Een voorbeeld is de klassieke scène die we laten zien, is die van de onschuldige jongeman (Jonathan Harker, red.) die met de toorts de crypte ingaat. Hij ziet de sarcofaag en denkt: o, mijn god! De muziek gaat lekker laag, da's de typische scène. Dan gaat de kist open en zegt de gast die erin ligt: 'Jij had hier beter niet kunnen zijn...' (Lacht om zijn eigen grapje, red.) Daar moet ik nou van lachen, want het is lekker koddig.
Dracula zegt ook: 'Mensen denken dat ik van bloed geniet, maar eigenlijk niet zo.' Het zou hem maar wat. (Besson giechelt weer, red.) Maar ik denk dat mijn film uiteindelijk dichter bij Romeo & Julia ligt dan bij het boek Dracula."
Want je speelt met de regels.
"Precies, en daarnaast vind ik het in deze cynische tijden ook simpelweg een goede boodschap om te verkondigen: we komen allemaal voort uit liefde! Laten we niet vergeten dat we niet uit dollars tevoorschijn zijn gekomen. Liefde is waar we het over moeten hebben!"
Het is inderdaad de drijvende kracht voor Dracula in deze film.
"Het is zijn enige motivatie. Het is saillant dat hij vierhonderd jaar leeft en geen enkele interesse heeft in andere vrouwen. Alleen in zijn Elisabeta. En niet alleen zozeer vanwege zijn liefde voor haar, maar ook omdat God hem geen kans gaf om afscheid van haar te nemen."
Ik vond het ook een curieuze keuze dat het Dracula's eigen zwaard is dat haar doorboort aan het begin van de film. Hij werpt zijn wapen en het gaat steekt rechtt door de Ottomaanse soldaat en vervolgens ook in de buik van Elisabeta. Dus Dracula is zelf verantwoordelijk voor haar dood, maar voelt geen schuld. God heeft het volgens hem gedaan. Hoe kwam je tot die opbouw?
LB (knikkend): "Dat wordt uiteindelijk thematisch samengevat door de priester, die zegt: 'Mensen vermoorden mensen, God doet dat niet.' Dit voorval in het begin heeft niets met God te maken, dat is alleen de interpretatie van Dracula zelf."
Het is een waanbeeld waar hij onder leeft.
"Exact. En terwijl onze maatschappij harder en harder wordt, heb je net zo goed religieuze mensen die hun geloof - maakt niet uit wélk geloof - gebruiken om te vechten en om te doden. Het is goed om dat bespreekbaar te maken."
Toen je terugging naar de originele roman van Bram Stoker, ging je toen specifiek op zoek naar zulke haakjes om er een frisse invulling aan te geven?
"Nee, dat ik las het puur uit beleefdheid nog eens. Het is zíjn meesterwerk. Alle fantastische elementen deden nu wat verouderd aan, zoals dat die knakker (Dracula, red.) transformeert in een rat en in een groene mist. En dat-ie tegen muren kruipt. We hebben nu honderd jaar speciale effecten in films gezien, dus het is niet meer zo indrukwekkend allemaal. Maar hoe Dracula leeft in verhouding tot God en tot zijn vrouw, voelde wel fris aan. Dus dat werd mijn vertrekpunt."
In jouw verhaal is Dracula meer een tragische held dan een monster. Wat interesseerde je om die invalshoek te kiezen?
"Het is zoals de mythe van De Schone en het Beest. En vooral: wat maakt iemand tot een beest? Zijn fysieke voorkomen of hoe-ie doet tegen anderen? Ik denk dat het gedrag is. Stel, je ziet in de kerk een rijke man met een vrouw en een dochtertje. Aan het eind van de mis is-ie ontzettend gul en iedereen vindt hem een toffe peer. Maar hij maakt bommen voor zijn werk. Mijnen, om aan de andere kant van de wereld benen en kinderen kapot te maken.
Dan vind ik het interessant om dat monster te tonen. En wel op zo'n manier dat je uiteindelijk beseft: hij is niet zomaar alleen een monster. En ook zo dat je jezelf begint af te vragen waarom je zo van dat monster bent gaan houden. Dat is het nou eenmaal, Dracula is verliefd op zijn vrouw. Aan het begin krijgt hij te horen dat hij barbaren moet gaan vermoorden in naam van God, en dan vraagt hij zich al af of God dat wel wil. Ja, hij is een goede krijger en een echte killer, maar ja, hij is in wezen hierin een goeierik."
Toen je vorige film, Dogman, in Nederland uitkwam, interviewde ik je ook. En het viel me toen al op, net als nu, dat je bij het beantwoorden van vragen heel vaak praat vanuit de persoonlijke waarheid van je personages. Waarom doe je dat? Heeft dat met het schrijfproces te maken?
"Het is je verantwoordelijkheid wanneer je personages creëert. Je moet ze aankleden, hun haren doen en hun stem aanbrengen. De personages moeten gaan leven en echt worden. Je voedt ze daarom met je eigen kennis, met wat je eerder ooit aan verhalen hebt gehoord, bijvoorbeeld van vrienden en familie. Maar ook met boeken die je hebt gelezen en schilderijen die je ooit hebt bekeken. Je kleedt ze aan met je kennis.
Vandaag nog sprak ik met vreemden die denken dat ze Léon kennen. Of dat ze Nikita kennen. Ze kunnen over haar praten, en vertellen mij dan hoe haar karakter in elkaar steekt. Als ik een situatiebeschrijving geef, kunnen ze mij vertellen of Léon een bepaald iets wel of niet zou doen. Want ze kennen die personages, alsof ze levende wezens zijn. En het maakt me heel blij als ik daarin slaag. Staat wel tegenover: zodra de film uit is, blijft het personage niet langer van mij. Dan is-levend en behoort-ie iedereen toe."
Hoeveel van jou persoonlijk zit er in Dracula?
"Weet ik niet, maar waarschijnlijk heel veel. Ik ben een beetje Léon, een beetje Nikita, een beetje Jacques Mayol uit Le grand bleu. Altijd weet ik niet precies hoeveel ik van mezelf in een personage stop en dat wil ik ook niet weten. Er vindt een overdracht plaats, onafhankelijk van mezelf, van wie ik ben en wat ik weggeef. En ik wil niet weten hoe dat werkt. Er zit iets magisch aan dat proces en dat laat ik het liefst gewoon gebeuren. Mensen die me heel goed kennen, kunnen die vraag beter beantwoorden dan ikzelf. Maar mijn personages zijn mijn kindjes, dus natuurlijk zit er wat van mij in ze."
Je schrijft zo'n beetje al je films zelf. Waarom vind je het zo belangrijk om je eigen films te schrijven?
"O nee, het is gewoon een beetje per ongeluk zo gebeurd. Ik had geen geld om rechten te kopen en niemand wil voor me werken, dus ik moet zelf gaan schrijven. Maar nu is schrijven mijn favoriete bezigheid. Ik word wakker om een uur of vier à vijf 's morgens, en al vijfenveertigjaar lang begin ik mijn dag met schrijven. Ook in de weekenden, en ik ben er dol op! Het is voor mij zoals naar de sportschool gaan, hoe anderen veertig minuten gaan sporten. Wat ik overigens ook vaker zou moeten doen, haha.
Het is mijn pleziertje, want je valt er niemand mee lastig en je bent vrij om te schrijven wat je ook maar wilt. Er zitten geen gevolgen aan, want niemand hoeft er een letter van te lezen. Je kunt er helemaal vrij in zijn.
Ik ben al op mijn zestiende begonnen met The Fifth Element schrijven. Mijn stiefvader had een hekel aan muziek en aan films en alles. Dus we hadden daar niks van in huis. Dus mijn enige ontsnapping was om de pen zelf op te pakken en verhalen te schrijven."
Je schreef wat je zelf graag had willen lezen.
"Het draaide allemaal om dromen."
Eerder dit jaar heeft Robert Eggers ook zijn versie van het Dracula-verhaal gemaakt, in de vorm van zijn remake van Nosferatu. Denk je dat die jouw film in de weg staat, of juist helpt? Of hebben ze volgens jou geen invloed op elkaar?
"De ene film en de andere hebben helemaal niks met elkaar van doen. En even tussen neus en lippen door: Nosferatu is totaal geen Dracula. Het is een compleet ander personage. Ze zien er hetzelfde uit, doordat ze uit dezelfde tijd stammen. Maar Dracula is iemand die wordt gestraft door God en Nosferatu zit alleen maar in het hoofd van een jongedame die haar fantasie tot leven probeert te wekken. Dus ze hebben niets met elkaar te maken."
Het zijn twee totaal verschillende benaderingen.
"Niet eens, want Nosferatu is een illusie. Daarnaast draait Dracula om liefde, terwijl Nosferatu om begeerte gaat. Overigens heb ik 'm nog niet gezien, maar ik hoor dat die andere een echte horrorfilm is. Ons verhaal gaat over liefde, dus vandaar ook die ondertitel A Love Tale. Ik wil mensen ervoor behoeden dat ze het verkeerde verwachten.
Aan al die hardcore horror-geeks, aan alle haters op het internet: ga deze film niet kijken! Jullie gaan er toch niks aan vinden, dus blijf lekker thuis. En aan alle andere negentig procent, de romantici: als je de liefde een beetje mist in je leven, ga dan vooral deze film kijken. En houd een doosje tissues bij de hand!"
