Vorig jaar werd het AFFF, het Amsterdam Fantastische Film Festival, omgedoopt tot IMAGINE, omdat volgens de festivalorganisatie dit de lading van het festival beter dekte: omdat er veel meer films draaiden dan de fantasy, horror en sci-fi waar het festival traditioneel mee geassocieerd werd. Er valt wat voor te zeggen, maar je zou ook kunnen zeggen dat de films zoals de mensen achter het festival ze definiëren – als films met een schepje bovenop onze realiteit, met creatieve ideeën en concepten die net iets verder gaan – ook best als fantastische films zou kunnen omschrijven. Hoe dan ook ben ik gelukkig weer aan de betere hand en draaien er op Imagine fantastische films, in beide betekenissen van het woord.

TiMER is een uitstekend voorbeeld hiervan. Eigenlijk is het gewoon een romantische komedie, maar met een kleine sci-fi twist die exemplarisch is voor de creativiteit en originaliteit waarmee regisseuse/schrijfster Jac Schaeffer het genre benadert om een van de betere films daarbinnen af te leveren. De timer van de titel wordt in de pols gezet en telt dan af naar het moment waarop je 'de ware' ontmoet. Mits diegene ook een timer heeft, anders staat je timer stil. Deze uitvinding heeft de hele beleving van romance in Amerika voorgoed verandert. Oona – een charmante rol van Emma Caulfield – haar timer staat stil en ze zoekt alleen mannen op die er nog geen hebben om dan ze de eerste date over te halen om er ook een te nemen, wat telkens weer teleurstelling oplevert: hij is het niet.

Haar zus Steph heeft andere problemen: haar timer gaat pas over jaren af, dus deelt ze elke avond het bed met een ander, het maakt toch niet uit. Hun kleine broer heeft het helemaal raar. Op zijn veertiende krijgt hij al zijn timer, op aanmoediging van zijn ouders die elkaar zo gevonden hebben. De timer begint op twaalf seconden, net op het moment dat het gezin van de schoonmaakster voorbijkomt met hun twaalfjarige dochter. Ondertussen ontmoeten de twee zussen mannen die tot hun verbijstering er antieke ideeën over liefde en romantiek op na houden en weigeren een timer te nemen. Schaeffer maakt met Timer een leuk argument voor spontaniteit en onvoorspelbaarheid in de liefde, en sluit dat gelukkig in stijl af – zonder de voorspelbare uitgekauwde leugens die de meeste 'romantische' komedies ons voorschotelen.
[rating 4]

The Wild Hunt is een heel ander soort film, hoewel liefde ook hier een rol speelt. Geen realiteit plus hier, de enige fantasie is die van de personages. Erik moet om zijn vriendin Evelyn terug te winnen zich namelijk begeven in de wereld van het Live Action Role Playing, die van de zogenaamde Larpers. En daarvoor moet hij zich aansluiten bij zijn oudere broer, een ervaren Larper die tijdens de LARP evenementen door het leven gaat als Bjorn Magnusson, machtige Vikingstrijder. Samen moeten ze prinses Evelyna redden van de Keltische sjamaan die haar voor zijn rituelen wil gebruiken. De komst van niet-speler Erik in het spel verandert echter een weekend van onschuldig plezier in een Shakespeareaanse tragedie doordat sommige mensen het spel iets te serieus gaan nemen. Het lijkt geen reclame voor LARP evenementen, maar op een vreemde manier is het dat toch wel. Op de een of andere manier is het toch een bijzondere manier om oude folklore, hoe vervormt dan ook, in leven te houden en over te leveren aan nieuwe generaties. Daarnaast is het natuurlijk gewoon grappig om te zien hoe een stel volwassen mensen zeer serieus aan het spelen is en soms behoorlijk maf aan het doen is. Het slaan van een deur in de wind wordt mooi gebruikt om in hun gedachtes een drum te imiteren en uiteindelijk brengen de makers toch een zekere mate van respect en liefde voor het maffe spel over.
[rating 4]

Exam is ook een film die ogenschijnlijk de wetten van de realiteit niet overschrijdt. Acht kandidaten voor een bijzondere baan worden in een ruimte opgesloten. Ze krijgen anderhalf uur om één vraag te beantwoorden, maar de vellen die ze krijgen uitgereikt zijn blanco. Je papier 'vervuilen', praten tegen de leiding of het voortijdig verlaten van de ruimte betekent diskwalificatie. Eén iemand bedenkt dat ze wel met elkaar mogen praten en dat is het begin van een spannend psychologisch spel waarbij er maar één als winnaar uit de bus kan komen. Op één locatie maakt debutant Stuart Hazeldine er een verrassende thriller van waarvan eigenlijk het einde wat teleurstellend is. De film is je bijna altijd enkele stappen voor terwijl je de raadsels die de personages bezig houden net als hun probeert te ontrafelen terwijl ze steeds extremer gedrag vertonen. Een prima voorbeeld van een goed uitgevoerd concept waar geen groot budget of namen voor succes nodig is.
[rating 3.5]