Keri Russell werd in 1998 bekend door haar hoofdrol in de serie Felicity. Toen de serie na vier jaar stopte, had zij het even gehad met acteren. Na wat bijrollen in Amerikaanse films speelde ze de hoofdrol in de Duitse film Rohtenburg. De inspiratie hiervoor kwam van de inmiddels beruchte kannibaal Armin Meiwes die recentelijk zo in het nieuws kwam nadat hij een man had opgegeten die daar zelf mee had ingestemd. Voordat de film ook maar ergens kon worden uitgebracht, werd de film verboden in Duitsland. Nu speelt ze een bijrol als spionnenprotégé van Ethan Hunt (Tom Cruise) in de blockbuster Mission: Impossible III.

Ter promotie van Mission: Impossible III staat Keri Russell openlijk de pers te woord. FilmTotaal is erbij. Met een stralende glimlach (die op een prettige manier blijft terugkeren) betreedt de dertigjarige actrice de hotelkamer waar het interview wordt gehouden. Ze begroet de aanwezigen hartelijk en ondanks dat ze net geluncht heeft, pakt ze meteen een koekje én biedt er eentje aan. Want, zegt ze, koekjes zijn altijd goed.

Heb je het niet ontzettend druk vandaag? Of eigenlijk de afgelopen dagen?

Eigenlijk [verontschuldigt zich terwijl ze het laatste stukje van haar koekje weghapt] is het hier heel fijn in vergelijking met Rome en Londen. Hier in Amsterdam is de lucht en het hotel en eigenlijk alles kalmerend en mooi en wat serener dan in Rome. Niet dat Rome niet mooi is overigens.

Over Rome gesproken, hoe was het om daar te filmen?

We begonnen in Rome, en daarna gingen we naar een plaatsje genaamd Caserta. Daar is een groot kasteel en daar hebben we de scènes in en rond het Vaticaan opgenomen. Ik had daarbij geen scènes om op te nemen, maar moest zoveel gevechtstraining doen dat ik met het bedrijf mocht meereizen naar Rome om daar te trainen. Wat best een goeie deal is.[lacht]

Vind je het niet jammer dat je rol niet groter is geworden dan hij nu is, aangezien je er vier en een halve maand voor getraind hebt?

Ik wist van te voren wat mijn rol was en als ik nu naar de film kijk, vind ik dat ik de leukste rol heb. Ik doe allemaal geweldige stunts, omdat ik bijna al mijn scènes met Tom (Cruise) doe. Tom doet altijd al zijn eigen stunts, dus deed ik ze ook zodat onze gezichten allebei tegelijk in beeld konden verschijnen. Het is vrij ongewoon in zo’n film dat er geen stuntman wordt gebruikt. Ik heb veel geluk gehad dat ik dat mocht doen; het was erg leuk.

Was dat moeilijk? Had je daar van te voren enige ervaring mee?

Ik had daar geen ervaring mee. Ik ben opgegroeid als danseres, maar ik heb maandenlange training gehad voor de film. Vooral in escrima, een Filippijnse vechtkunst met stokken. Erg cool. Ik heb ook veel wapentraining gehad. Ik moest geblinddoekt binnen dertig seconden een machinegeweer in elkaar kunnen zetten en laden. Mijn beste tijd was dertien seconden, ik zeg het maar even. [kijkt erg blij] In tegenstelling tot andere personages deed ik dus alle spannende dingen, ondanks dat ik zo’n kleine rol heb.

Maar was je echt niet een beetje teleurgesteld, na al die training, over de grootte van die rol?

Ik denk dat ik er gewoon aan gewend ben, dat gebeurt nu eenmaal bij het maken van een film. Toch moet ik toegeven dat ik het jammer vond. Maar ik heb nog altijd wel al die training gehad. Nu kan ik goed met vechtstokken overweg, waar ik natuurlijk elke dag wat aan heb. [glimlacht] Maar dat is het leuke aan deze baan.

Neem nou de film die ik net in New York heb afgerond (August Rush [red.]), toevallig ook met Jonathan Rhys Meyers, waarin ik een celliste speel die in concerten meespeelt. Daar moest ik vier uur per dag voor oefenen en allemaal stukken leren, zo werkt het nu eenmaal. Ik ben waarschijnlijk nog het meeste tijd kwijt aan het vergeten van vaardigheden om ruimte te maken voor nieuwe. Machinegeweertraining voor één film, dan cellotraining voor de volgende.

Moest je dan alles ook zelf kunnen spelen?

Nou, wat er uiteindelijk gebruikt wordt in de film weet ik niet. Waarschijnlijk zal mijn muziek niet gebruikt worden, of in ieder geval grotendeels niet. Maar je moet er wel geloofwaardig uitzien als celliste. Het is niet als bij een gitaar waar je gewoon maar wat op kunt raggen, zoals het jongetje dat de hoofdrol speelt, Freddie Highmore, van Finding Neverland en Charlie and the Chocolate Factory, mocht doen. Hij speelt mijn zoon en als ik hem bezig zag, dacht ik: “Oké, gitaar is niets! Cello, daar heb je twee handen voor nodig!” Het was erg moeilijk en stressvol, maar uiteindelijk een geweldige ervaring.

Je hebt al eerder met J.J. Abrams gewerkt (de regisseur van Mission: Impossible III is ook de bedenker van Felicity). Wat is zijn vervelendste eigenschap?

Zijn vervelendste eigenschap? Dat hij zo slim is. Hij is gewoon zo slim. Hij heeft zoveel capaciteiten… en hij is de productiefste persoon die ik ken. Ik spendeer iets van twee uur per dag aan het me zorgen maken over hoe moe ik ben en dat ik ‘dat’ niet kan doen. Hij zegt: “Ja, ‘dat’ kan ik wel doen. En dit, en dat, en dat ook nog. Hij is gewoon enorm productief en capabel, en ook nog eens grappig.

Was het dan niet vermoeiend om de hele dag te werken met hem én Tom Cruise, die ook erg productief en druk is?

Het zijn eigenlijk twee volwassen kinderen. Om daar echt heel lang mee te werken zou inderdaad vermoeiend zijn, maar gedurende zo’n periode als nu stijg je op naar hun niveau van energie. Wat goed is. Er zijn heel wat soorten persoonlijkheden in deze industrie, en dit soort is een goede en een nuttige.

Hoe zou je het talent van J.J. Abrams omschrijven? Wat maakt hem zo goed in wat hij doet?

Ik geloof echt dat hij meer van zijn hersenen gebruikt dan de rest van ons, echt waar. Ik weet zeker dat hij al zo was toen hij dertien jaar oud was. Hij is ook erg dankbaar voor waar hij nu is. Toen we aan deze perstour begonnen in Los Angeles, riep hij iedereen bij elkaar en bedankte in vijf minuten iedereen voor hun bijdrage aan de film en vooral voor hun bijdrage aan de promotiecampagne, iets wat niemand ooit doet omdat de chaos die daar in L.A. bijkomt als iets gewoons wordt gezien. Hij doet dingen gewoon op de juiste manier, en is bij alles even aanwezig als de rest. Hij is opgewonden als een vijftienjarige over de film. Ik denk dat dat onderdeel uitmaakt van zijn succes.

Wat heeft hij geleerd sinds Felicity?

Hij is volgens mij exact hetzelfde gebleven. Hij benadert elke scène nog met dezelfde humor, hij maakt alles nog even grappig. Hij is nog steeds zo persoonlijk als toen. Dit is nog maar het begin. Hij gaat echt nog een aantal goede dingen doen.

Dus het was erg vertrouwd om weer met hem te werken?

Ja. Weet je, dit beroep is ongelooflijk kortstondig. Drie maanden ben je bezig met een groep mensen, en dan zie je ze nooit meer. Dan ben je weer drie maanden met een andere groep bezig in China, en daarna zie je die mensen nooit meer. En gaandeweg ontmoet je een paar mensen waar je wel echt mee klikt en hij is zo iemand voor mij. We praten zogezegd in dezelfde taal. Zijn humor is mijn humor. Ik hielp hem bij een screentest voor een ander groot project, en hij schrijft dingen op exact dezelfde manier als ik ze zou zeggen. Ik denk dat ik nog wel eens met hem zal werken.

Waarom sloeg je destijds dan zijn aanbod om aan Alias mee te doen af?

Omdat ik na Felicity erg moe was en een jaar lang niet meer wilde werken. Ik had net vier jaar waarin ik elke dag 17 à 18 uur moest werken achter de rug, en ik was toen nog een stuk jonger. Ik verhuisde naar New York en wilde een tijd niets meer. Dus toen hij zei: “Kom op, dit wordt hartstikke leuk, je wordt een stoere spionne!”, had ik iets van: “J.J., ik wil niets. Ik heb gewoon even pauze nodig”. Het was gewoon een kwestie van timing. En kijk, nu ben ik alsnog een stoere spionne! Een betere versie zelfs! Als J.J. me morgen zou vragen om een film over mimespelers op Guam te maken, zou ik meteen tekenen.

Zou je nog iets kunnen vertellen over jouw personage en haar relatie met Ethan Hunt?

Ethan werkt niet meer in veldoperaties, maar leidt jonge mensen op tot IMF-agenten om tijd en ruimte te maken voor zijn privé-leven. Ik ben de eerste agente die hij succesvol opleidt en het veld in stuurt. Als mijn personage in de problemen komt, is dat de reden dat hij weer een missie gaat ondernemen, om haar te redden. Mijn relatie met Tom was als broer en zus. Toen ik hem voor het eerst ontmoette in J.J.’s huis, waren daar J.J.’s dochtertjes aan het spelen met hoepels. Tom en ik hielden meteen een hoepelwedstrijd.

Wie won?

Er was nog een derde partij…

Is het maken van films meer ontspannen dan het maken van televisie?

Ja, omdat je na vier maanden klaar bent. Zoals bijvoorbeeld bij die film die ik net met Jonathan heb gemaakt. We moesten telkens ’s nachts filmen in Central Park de laatste twee weken. Het is geweldig dat je dan weet dat je nog maar twee nachten te gaan hebt. Het was uitputtend, maar ik wist dat het einde in zicht was. En toen begonnen we meteen aan deze toer.[lacht]

Ik denk echt dat televisieproductie in de States moet veranderen. Ze kunnen gewoon niet zo doorgaan. Misschien was het voor mij anders dan voor anderen omdat ik de hoofdrol had, misschien is het makkelijker met een ensemble, maar dan moet de crew nog steeds zijn werk doen! Het klopt niet. Europeanen werken zeker niet zoveel uren, toch? Achttien uur per dag?

Nee… en het televisieseizoen is ook een stuk korter. Een serie duurt maar 6 of 12 afleveringen, in tegenstelling tot de V.S., waar je 22 afleveringen bezig bent.

Ja, zie je, dat is te doen. Dan kun je een pauze nemen. Of je hebt helemaal geen leven, zoals ik. Toen ik dat deed, gingen de meeste mensen van mijn leeftijd zich elke avond bezatten en dergelijke, terwijl ik al blij was als ik mocht uitslapen. Eén keertje. Maar ik heb er geen spijt van hoor.

Wat vind je leuker om te doen? Een bijrol in een enorme blockbuster of een hoofdrol in een kleinere film?

Ik denk dat dit een buitengewone ervaring voor mij is. Ik denk niet dat mensen naar mij kijken en denken: “Ja, duidelijk een actieheldin”. En ik denk niet dat mensen mij zo ooit zullen zien. Ik heb zo veel lol gehad tijdens het maken van deze film, dat het nooit als werk aanvoelde. Maar ik denk niet dat ik zo kan blijven doorgaan. Ik denk dat ik toch meer het wat normalere werk zal gaan doen. Ik wil echter wel eens iets leuks doen. Niet dat Mission Impossible niet leuk was, maar wat ik de afgelopen tijd verder gedaan heb is allemaal vrij treurig. Want ik voel me nu erg gelukkig, terwijl ik steeds in treurige rollen wordt gecast. Zelfs in Waitress ben ik de enige in de film die juist treurig is en niet grappig. Ik heb het gehad met huilen! [lacht]

Opent zo’n rol in Mission: Impossible nu echt deuren voor je?

Ik moet nog steeds auditie doen, net als ieder ander. Maar ik krijg inderdaad wel ietsje meer aangeboden dan vroeger. Het zal wel helpen als deze film een enorm succes wordt.

Met wat voor regisseurs zou je in de toekomst nog graag willen werken? Iemand die wat minder slim is misschien?

Ja, iemand die minder slim is! Minder slim en minder grappig. Ik wil niet al dat slimme en grappige gedoe, ik wil iemand die saai is. Saai en gemeen! [lacht]