Maggie Q groeide op in Hawaï met een Amerikaanse vader van Pools-Ierse afkomst en een Vietnamese moeder. Op haar achttiende verhuisde ze naar Hongkong. Onbedoeld rolde ze daar in het modellenleven en kort daarna in de filmwereld. Daar werd ze een ster met rollen in o.a. Gen Y Cops en Naked Weapon. Verder had ze af en toe een cameo in Amerikaanse producties met Jackie Chan. Nu speelt ze een bijrol als een van de teamleden van Ethan Hunt (Tom Cruise) in Mission: Impossible III. Ter promotie van die film is Maggie Q beschikbaar voor een interview. FilmTotaal spreekt met de bescheiden actrice.

Ben je trots op deze film?

Ja, en dat maakt het hele circus eromheen een stuk makkelijker. Het draait dan wel voornamelijk om Tom, en voor hem is het heel normaal, maar voor de rest is het allemaal best veel. Ook voor bekende acteurs als Laurence (Fishburne). We zijn erg vermoeid door het reisschema. Twintig uur hierheen, twintig uur daarheen… het is allemaal wat surrealistisch, ook al reis ik normaal gesproken ook al veel. Eerst Rome, dan Londen, nu hier, en dan moeten we nog naar vier steden. En dan moet ik voor andere zaken ook nog eens eventjes naar Azië op en neer.

Maar wat het fijne is aan deze film is dat je hem niet hoeft te verdedigen. Want vaak moet je verdedigen waarom je de film gemaakt hebt, zeker als men de film niet waardeert. Terwijl jij maar een persoon in de film bent. Maar daar hebben we tot nu toe geen probleem mee gehad. Iedereen die ons spreekt vindt de film goed en dat betekent veel voor ons. Daardoor is deze perstour best leuk, aangezien het niet moeilijk is om de film te promoten.

Hoe zou je Mission: Impossible III vergelijken met de eerste twee delen?

Je hebt drie heel verschillende regisseurs. Je hebt Brian De Palma, die geweldig is, maar veel serieuzer dan J.J. Abrams. Je hebt John Woo, die op zijn eigen manier geweldig is, maar opnieuw veel serieuzer dan J.J. En dan zie je een film van J.J., die eigenlijk dezelfde formule volgt, maar zo mooi is uitgewerkt. Want J.J. slaagt erin om humor en drama te vinden in een actiefilm, en dat is heel belangrijk. Je kan niet alleen maar explosie na explosie bekijken, want dat wordt saai.

Waar was je toen de tweede film uitkwam?

Weet je, het is grappig dat je me dat vraagt. Want de eerste dag op het werk, in Rome, vroeg Tom of ik John kende, omdat we in dezelfde industrie werken (Hongkong). Alsof iedereen elke dag met John Woo kan werken! Dat is precies Tom: hij doet net alsof je op zijn niveau zit, terwijl jij denkt: “Je realiseert je dat ik jou niet ben, toch?”

Dus we zitten in de boot en Tom vraagt me of ik John Woo ken. Ik zeg: “Nee, maar ik zal je eens wat vertellen.” Toen Tom Cruise en John Woo naar Hongkong kwamen voor de première van M:I-2, zat ik namelijk in het publiek, op de eerste rij. En ik herinner me nog hoe ik toen dacht: “Wow. Wow”. En dat vertel ik dus aan Tom, en, dat vind ik zo leuk aan hem, hij reageert met: “Wat? Dat is geweldig! Meen je dat nou? En kijk, Maggie, jij bent nu hier! Yes!”. Hij is heel energiek, heel hyper. Maar het leuke is dat hij dat ook echt zo geweldig vindt, dat ik hem toen bekeek en nu met hen in de chauffeursstoel zit. Niet dat ik dat niet geweldig en ironisch vindt, maar Tom drukt zich op zo’n grootse, grappige manier uit en dat is erg aandoenlijk.

Over chauffeursstoelen gesproken, hoe was het om in de Lamborghini te rijden?

Ohhhh… ik kreeg heel jaloerse blikken van alle stuntmannen. Ze waren zo boos dat ik in die coole auto mocht rijden, dat wilden zij ook allemaal. Ik moest wel van tevoren oefenen. Het is een heel makkelijke auto om in te rijden, maar als je eenmaal op de set bent, moet je alles wel in een keer goed kunnen doen.

Maakte Philip Seymour Hoffman het makkelijker voor je toen hij naast je zat?

Nee, helemaal niet. Omdat hij zo fantastisch is, zat ik de hele tijd te denken: “Oh mijn god, dat is Phil Hoffman die naast me zit, ongelooflijk!” En Phil is net als Tom, hij zit daar met een of andere Aziatische meid. Hij weet niet wat ik daarvoor gedaan heb, ik ben niemand in vergelijking met hem. En terwijl we daar zitten en doen wat J.J. van ons wil, zegt hij opeens tegen me: “Euhm, wat zullen we eens doen… wat wil jij doen?” En ik had iets van “wat?” “Kom, laten we wat improviseren, andere stijlen proberen.” [fluistert] En ik was doodsbang.

Mensen vragen mij hoe het was om uit helikopters te springen en dergelijke, maar dat was makkelijk. Acteren naast Philip Hoffman, dáár moet je bij opletten, daar moet je je voor concentreren, anders verdrink je in je eigen onzekerheid. Maar net als Tom geeft ook hij je het gevoel dat je daar thuishoort, alsof je al jaren met ze in Hollywood werkt. Alsof je op dezelfde hoogte zit als zij, wat ik duidelijk niet doe.

Phil is een geweldige acteur, maar hij kan ook heel erg gereserveerd zijn. Na een scène zei hij dan met een enorme pokerface “dat was goed”, en dan liep hij weg, jou verwonderd achterlatend. Maar Phil mag dan weinig zeggen, als hij wat zegt dan betekent het ook wat. Wat grappig was, gezien het contrast met J.J. en Tom, die heel enthousiast en levendig zijn.

Dit is je eerste echte grote Amerikaanse film. Wat is het grootste verschil tussen filmen in Hollywood en filmen in Hongkong?

Nou, ik denk dat het essentiële verschil de middelen zijn, die je tot je beschikking hebt. In Azië heb je geen trailers, of alle prachtige ‘goodies’ die je bij zo’n grote film krijgt. Ik ben dat niet gewend. Ik ben gewend dat je moet werken, hoe dan ook. In omstandigheden die niet ideaal zijn. In Hongkong is het hard. De stuntmannen zorgen wel voor je, maar ze hebben geen medelijden met je als je pijn hebt. Ze hebben een houding van: “jij hebt besloten dat je hier wil zijn, jij denkt dat je flink bent. Laat het maar zien.”

Hoe zou je de fysieke elementen van deze film vergelijken met die van Naked Weapon?

Ik deed heel wat meer voor Naked Weapon, omdat ik daar de hoofdrol in speelde. Ik deed wat Tom in deze film doet, ik moest alles doen. De regisseur van Naked Weapon is berucht omdat hij de hardste actieregisseur van Azië is, hij is echt eng. Er was een moment waarop ik mijn scheenbeen bijna brak nadat een acteur mij per ongeluk op mijn scheen schopte. Na een val van zes meter. Ik kon niet meer lopen. Zelden heb ik gehuild om fysieke pijn, eigenlijk niet meer sinds ik een kind was, maar toen moest ik wel huilen. Terwijl ik probeerde het te onderdrukken, omdat ik niet wilde dat iemand me zwak zou vinden. Zo hard is het daar. Ze lieten me een uur zitten en toen kwam de regisseur naar me toe en vroeg of ik klaar was. Was ik klaar voor wat? Zelfmoord?

En dan kom je in deze nieuwe omgeving, waar alles wordt voorbereid en goed verzorgd wordt, en er een hele groep mensen voor je klaar staat omdat daar geld voor is. Voor Naked Weapon kon ik van te voren niet eens trainen, dat moest ik tijdens het filmen doen. We hadden daar geen geld of tijd voor.

Blijf je nu in Hollywood, of ga je terug naar Hongkong?

Het ligt er maar net aan waar het goede materiaal is, waar ik op dat moment zin in heb en op welk niveau het materiaal is. Als ik nu een telefoontje krijg vanuit Hongkong over een geweldig script en ik vind het een goed idee, dan zou ik er een film gaan maken. Maar hetzelfde geldt voor Amerika. Daar begin ik over een maand ook aan een nieuwe film.

Dat is toch Balls of Fury met Christopher Walken? Een film over tafeltennis. Hoe is je spel?

Ik ben goed! Ik word getraind door de vrouw die het Chinese nationale team traint. Het is genoeg om te zeggen dat ik nu tafeltennis kan spelen. Ook dit wordt weer een actiefilm, maar heel anders. Meer Jackie Chan-achtige, humoristische actie. En dat is heel anders voor mij, zoiets heb ik nog nooit gedaan. Ik speel altijd in heel serieuze films.

Je hebt zowel met Jackie Chan als Tom Cruise gewerkt, die allebei hun eigen stunts doen. Wat doet Chan beter dan Cruise?

Anders. Je zegt nooit beter, niemand is beter dan de ander. Ze zijn gewoon verschillend in wat ze doen. Jackie Chan is waarschijnlijk de hardst werkende man die ik ken. Ik heb nog nooit iemand zo hard zien werken, en dan niet alleen als hij aan het spelen is. Als hij klaar is, en de jongens van het licht zijn nog bezig, rent hij naar ze toe en helpt ze. Zo is hij. Zo werken we in Azië. Iedereen helpt iedereen, als de klus maar geklaard wordt. In Amerika heeft iedereen zijn eigen taak en komt niemand aan andermans werk. Wat op zich een goedwerkend systeem is.

Ik had nooit verwacht dat ik met een westerse acteur met dezelfde werkethiek als Jackie zou werken, maar nu ken ik Tom. Tom is de westerse versie van Jackie. Ik dacht niet dat iemand zo hard werkte als Jackie, maar Tom doet dat. Het is leuk dat ze grote fans van elkaar zijn.