Leerzame films. Films met een lesje. Een boodschap. Een doel. Noem ze hoe je ze noemen wilt, maar ze bestaan, en I Am Sam hoort erbij. De film wil je een paar dingen leren (o.a. dat de Beatles geweldig zijn.
En het beste dat de film doet is de hoofdrolbekledende gehandicapte overtuigend als personage neerzetten en hem overtuigend interactie laten ondergaan met zijn omgeving. Ik ken persoonlijk geen verstandelijk gehandicapte, en ben op dat gebied dus redelijk onervaren, maar als je wel eens langs ze wandelt op straat denk je soms onwillekeurig: moet dat niet moeilijk zijn voor hun naasten? Maar toch lees/hoor je, al medelijdend, wel eens over die naasten, die dan zeggen dat de verstandelijk gehandicapte hen juist gelukkig maakt. Hoe kan dat dan in Godsnaam, vraag ik me dan af? En daar komt, jawel, het leerzame karakter van de film om de hoek kijken! I Am Sam, wel een idiote filmtitel overigens (wat dus eigenlijk misschien wel geslaagd is), laat wonderbaarlijk knap zien hoe dat proces van gelukkig-maken in zijn werk gaat. Overtuigend zijn niet alleen de vader-dochter relatie die natuurlijk centraal staat, Sam's vriendengroep die hem door dik en dun steunt, en zijn werkgever die maar al te bereid is om Sam promotie te geven en te steunen in de rechtzaal, maar vooral ook Sams relatie met zijn advocate. Heel cliché, maar toch wel mooi, dat zij door hem min of meer inziet waar het om draait.
De film heeft wel veel te danken aan zijn acteurs. Sean Penn is geweldig, maar niet overrompelend, maar dat is meer de schuld van de regie dan van hem. Je twijfelt hoe dan ook geen moment aan hem. Michelle Pfeiffer schiet ook de hele film door raak, behalve dan misschien op het moment dat ze zegt dat ze zichzelf lelijk vindt, en weet uit het tamelijk stereotype karakter nog best een boeiend personage te persen. Dakota Fanning doet gewoon waar ze goed in is, en ook Laura Dern weet met haar paar minuten schermtijd te doen wat ze moet doen.
Het plot is niet veel bijzonders verder. De hele rechtzaak enzo geloofde ik allemaal wel, en op emotioneel/relationeel gebied volgt de film vrij nauw de lijntjes die daar al jaren voor bestaan. Dat het geheel uiteindelijk nog redelijk ontroerend is, komt door het acteerwerk. En het einde had een stuk beter gekund.
De kracht van de film zijn de emoties. Gesteund door het redelijk aanstekelijke camerawerk lijken alle personages ontleed te moeten worden. En dan borrelt er wel eens wat naar boven.
Dat Sam van The Beatles houdt is, naast heel logisch, best grappig. Zijn anekdotes slaan vaak nergens op, maar toch. De covers (ik heb er een stuk minder gehoord dan er op de soundtrack staan trouwens) vond ik weer minder leuk. Op de één of andere manier hebben ze het gepresteerd om een groep zangers op te trommelen die allemaal vrijwel dezelfde zangtoon voortbrengen. Doe mij dan het origineel maar. Ik vond het al met al weinig toevoegen aan de film, en de geschreven score vond ik beter werken. Wel heel leuk:
Do you think your dad can give you what you need?
- All you need is love.
Palumara
En het beste dat de film doet is de hoofdrolbekledende gehandicapte overtuigend als personage neerzetten en hem overtuigend interactie laten ondergaan met zijn omgeving. Ik ken persoonlijk geen verstandelijk gehandicapte, en ben op dat gebied dus redelijk onervaren, maar als je wel eens langs ze wandelt op straat denk je soms onwillekeurig: moet dat niet moeilijk zijn voor hun naasten? Maar toch lees/hoor je, al medelijdend, wel eens over die naasten, die dan zeggen dat de verstandelijk gehandicapte hen juist gelukkig maakt. Hoe kan dat dan in Godsnaam, vraag ik me dan af? En daar komt, jawel, het leerzame karakter van de film om de hoek kijken! I Am Sam, wel een idiote filmtitel overigens (wat dus eigenlijk misschien wel geslaagd is), laat wonderbaarlijk knap zien hoe dat proces van gelukkig-maken in zijn werk gaat. Overtuigend zijn niet alleen de vader-dochter relatie die natuurlijk centraal staat, Sam's vriendengroep die hem door dik en dun steunt, en zijn werkgever die maar al te bereid is om Sam promotie te geven en te steunen in de rechtzaal, maar vooral ook Sams relatie met zijn advocate. Heel cliché, maar toch wel mooi, dat zij door hem min of meer inziet waar het om draait.
De film heeft wel veel te danken aan zijn acteurs. Sean Penn is geweldig, maar niet overrompelend, maar dat is meer de schuld van de regie dan van hem. Je twijfelt hoe dan ook geen moment aan hem. Michelle Pfeiffer schiet ook de hele film door raak, behalve dan misschien op het moment dat ze zegt dat ze zichzelf lelijk vindt, en weet uit het tamelijk stereotype karakter nog best een boeiend personage te persen. Dakota Fanning doet gewoon waar ze goed in is, en ook Laura Dern weet met haar paar minuten schermtijd te doen wat ze moet doen.
Het plot is niet veel bijzonders verder. De hele rechtzaak enzo geloofde ik allemaal wel, en op emotioneel/relationeel gebied volgt de film vrij nauw de lijntjes die daar al jaren voor bestaan. Dat het geheel uiteindelijk nog redelijk ontroerend is, komt door het acteerwerk. En het einde had een stuk beter gekund.
De kracht van de film zijn de emoties. Gesteund door het redelijk aanstekelijke camerawerk lijken alle personages ontleed te moeten worden. En dan borrelt er wel eens wat naar boven.
Dat Sam van The Beatles houdt is, naast heel logisch, best grappig. Zijn anekdotes slaan vaak nergens op, maar toch. De covers (ik heb er een stuk minder gehoord dan er op de soundtrack staan trouwens) vond ik weer minder leuk. Op de één of andere manier hebben ze het gepresteerd om een groep zangers op te trommelen die allemaal vrijwel dezelfde zangtoon voortbrengen. Doe mij dan het origineel maar. Ik vond het al met al weinig toevoegen aan de film, en de geschreven score vond ik beter werken. Wel heel leuk:
Do you think your dad can give you what you need?
- All you need is love.