Symptomatisch voor Blinkende Lygter is de muziek: elk fragment is op zichzelf smaakvol, goed uitgevoerd en effectief, maar elke overgang is een stijlbreuk. Er zit stilistisch geen enkele lijn in, en dat geldt ook voor de rest van de film.
De cast is om je vingers bij af te likken, het decor is oogverblindend mooi, en de crew heeft zo'n beetje alles in de vingers. Helaas willen ze dat dan ook laten zien, in voortdurende afwisseling.
Gezien de kwaliteiten van alle deelnemers moet dat haast wel bewust zijn, en dat komt omdat het scenario niet deugt. Hoeveel zijpaden er ook bewandeld worden, het verhaal heeft een boodschap, namelijk: onder invloed van het heilzame plattelandsleven kunnen schurken in aardige mensen veranderen (een idee dat in Scandinavië ook echt in praktijk wordt gebracht). Misschien is het zelfs waar, maar als moraal van een film is het kinderachtig en ongeloofwaardig. Zeker als het overdreven zwaar wordt aangezet in een poging er een komedie van te maken, dan weer verzandt in zwaarmoedige dialogen, met als toetje een snufje grof geweld.
Het irritantst zijn de flashbacks, waarin we van elke schurk een anekdotisch voorval uit hun jeugd te zien krijgen. Bij de eerste denk je al: o nee, ze gaan dat toch niet door de hele film heen met alle karakters doen? En ja hoor, dat is precies wat er gebeurt.
Was het de bedoeling een caleidoscoop van filmstijlen te laten zien, dan is dat mislukt door een tekort aan concept en een te veel aan simpele verhaallijn.
Er komen scènes voorbij die doen denken aan van Warmerdam op zijn Best, en ik denk dat dit script zich nog het meest had geleend voor dat soort sprookjesachtig absurdisme.
Helaas zijn er of te weinig of te veel keuzes gemaakt bij het maken van deze film, en dat resulteert in een getalenteerde groep mensen die een onbevredigend resultaat neerzet met een flink aantal op zichzelf geniale en hilarische momenten erin. Jammer.
Mr. Hulot
De cast is om je vingers bij af te likken, het decor is oogverblindend mooi, en de crew heeft zo'n beetje alles in de vingers. Helaas willen ze dat dan ook laten zien, in voortdurende afwisseling.
Gezien de kwaliteiten van alle deelnemers moet dat haast wel bewust zijn, en dat komt omdat het scenario niet deugt. Hoeveel zijpaden er ook bewandeld worden, het verhaal heeft een boodschap, namelijk: onder invloed van het heilzame plattelandsleven kunnen schurken in aardige mensen veranderen (een idee dat in Scandinavië ook echt in praktijk wordt gebracht). Misschien is het zelfs waar, maar als moraal van een film is het kinderachtig en ongeloofwaardig. Zeker als het overdreven zwaar wordt aangezet in een poging er een komedie van te maken, dan weer verzandt in zwaarmoedige dialogen, met als toetje een snufje grof geweld.
Het irritantst zijn de flashbacks, waarin we van elke schurk een anekdotisch voorval uit hun jeugd te zien krijgen. Bij de eerste denk je al: o nee, ze gaan dat toch niet door de hele film heen met alle karakters doen? En ja hoor, dat is precies wat er gebeurt.
Was het de bedoeling een caleidoscoop van filmstijlen te laten zien, dan is dat mislukt door een tekort aan concept en een te veel aan simpele verhaallijn.
Er komen scènes voorbij die doen denken aan van Warmerdam op zijn Best, en ik denk dat dit script zich nog het meest had geleend voor dat soort sprookjesachtig absurdisme.
Helaas zijn er of te weinig of te veel keuzes gemaakt bij het maken van deze film, en dat resulteert in een getalenteerde groep mensen die een onbevredigend resultaat neerzet met een flink aantal op zichzelf geniale en hilarische momenten erin. Jammer.