4 mannen maken een kanotocht op een rivier die op het punt staat veranderd te worden in een stuwmeer. De bevolking die nog niet is weggetrokken, is het uitschot van Noord-Georgia. We zien dan ook een serie indrukwekkende landschappen en inteeltkoppen in deze film, die beide authentiek zijn (de film is op locatie opgenomen).
De hoofdrolspelers doen het uitstekend, hoewel Reynolds hier en daar wat weinig passende filmstermaniertjes laat zien, en Cox soms te veel zijn best doet. Veel van het gevaarlijke vaarwerk wordt door de acteurs zelf gedaan.
Deze zeer natte road-movie gaat vooral over het lot, en hoe dat al of niet samenhangt met keuzes. Het verhaal, dat gebaseerd is op een novelle van James Dickey, die ook het scenario schreef, zit vol kleine tegenstrijdigheden en misverstanden, wat de heftige gebeurtenissen een wrange bijsmaak geeft. Er komen geen helden in voor.
Opvallend is dat Deliverance door preuts Amerika sterk werd afgekeurd omdat in één scène een man door een stel boerenpummels wordt verkracht. Dat in een filmindustrie waarin vrouwen aan de lopende band als vleeswaren door het beeld lopen, en half of helemaal worden aangerand. De scène zelf is meer schokkend vanwege alle morele implicaties dan door wat er getoond wordt, en hoewel hij onmisbaar is voor het verhaal is hij helemaal niet kenmerkend voor de film. Dat geldt trouwens ook voor de andere (terecht) veelbesproken scène: die met de blinde banjo-speler aan het begin. Behalve dit hoogstandje heeft Deliverance overigens muzikaal weinig te bieden.
Wel kenmerkend zijn heel veel shots van varende mannen, en het trage tempo dat uitstekend werkt in de spannende passages, gaat in de rustige stukken een halve eeuw later een beetje vervelen. Maar de sfeer van naderend onheil die in de hele film voelbaar is, kruipt wel onder de huid, en zorgt ervoor dat je de film niet snel meer vergeet.
Mr. Hulot
De hoofdrolspelers doen het uitstekend, hoewel Reynolds hier en daar wat weinig passende filmstermaniertjes laat zien, en Cox soms te veel zijn best doet. Veel van het gevaarlijke vaarwerk wordt door de acteurs zelf gedaan.
Deze zeer natte road-movie gaat vooral over het lot, en hoe dat al of niet samenhangt met keuzes. Het verhaal, dat gebaseerd is op een novelle van James Dickey, die ook het scenario schreef, zit vol kleine tegenstrijdigheden en misverstanden, wat de heftige gebeurtenissen een wrange bijsmaak geeft. Er komen geen helden in voor.
Opvallend is dat Deliverance door preuts Amerika sterk werd afgekeurd omdat in één scène een man door een stel boerenpummels wordt verkracht. Dat in een filmindustrie waarin vrouwen aan de lopende band als vleeswaren door het beeld lopen, en half of helemaal worden aangerand. De scène zelf is meer schokkend vanwege alle morele implicaties dan door wat er getoond wordt, en hoewel hij onmisbaar is voor het verhaal is hij helemaal niet kenmerkend voor de film. Dat geldt trouwens ook voor de andere (terecht) veelbesproken scène: die met de blinde banjo-speler aan het begin. Behalve dit hoogstandje heeft Deliverance overigens muzikaal weinig te bieden.
Wel kenmerkend zijn heel veel shots van varende mannen, en het trage tempo dat uitstekend werkt in de spannende passages, gaat in de rustige stukken een halve eeuw later een beetje vervelen. Maar de sfeer van naderend onheil die in de hele film voelbaar is, kruipt wel onder de huid, en zorgt ervoor dat je de film niet snel meer vergeet.