Dat deze in het Un Certain Regard programma van Cannes is gekomen snap ik echt niet. Een staande ovatie las ik....
Gisteren heb ik deze draak van een film in de Sneak in Kriterion gezien: de helft liep weg, nog een kwart begon te lachen. Misschien dat het laatste kwart het goed vond, maar ik vermoed dat ze gewoon stil waren uit plaatsvervangende schaamte.
Ik heb nog nooit zo'n tenenkrommend slechte dialoog gehoord. Dat is misschien nog een keuze omdat de (Nederlandse) Jitze in Taiwan verkeert waar hij de taal niet spreekt en het dus vooral moet doen met houtje-touwtje Engels. Op zich niet erg als je dan in emoties en acteerwerk iets meer te weten komt over de verstandhouding tussen de hoofdpersoon en zijn stalk-object Min Min. Helaas is de acteur een houten plank die werkelijk geen enkele emotie laat zien - gedurende de complete film! Tot overmaat van ramp schakelt de film dan ook nog naar wat Second Life scenes waar deze 2 ook weinig voor elkaar krijgen wat betreft een relatie. Treurig feit: de gedateerde 3D-koppen in Second Life lijken nog meer emotie te hebben dan de acteurs.
Wat een apathie!
Het kwam op me over alsof de filmmaker In The Mood for Love en Lost in Translation heeft gezien en "ook een film met diepzinnige, stille scenes" te maken, zonder dat er een betekenis aan gegeven werd.
Eerlijk is eerlijk - deze film zit nog in mijn hoofd, omdat ik me echt afvraag wat de intentie is geweest van de filmmaker. Is het een test voor het publiek om te zien wat ze kunnen hebben? Of denkt hij dat het boeiend is om te zien hoe niets aankomt bij de personages??
Camerawerk is trouwens wel erg goed, met mooie nachtshots.
rjnacken
Dat deze in het Un Certain Regard programma van Cannes is gekomen snap ik echt niet. Een staande ovatie las ik....
Gisteren heb ik deze draak van een film in de Sneak in Kriterion gezien: de helft liep weg, nog een kwart begon te lachen. Misschien dat het laatste kwart het goed vond, maar ik vermoed dat ze gewoon stil waren uit plaatsvervangende schaamte.
Ik heb nog nooit zo'n tenenkrommend slechte dialoog gehoord. Dat is misschien nog een keuze omdat de (Nederlandse) Jitze in Taiwan verkeert waar hij de taal niet spreekt en het dus vooral moet doen met houtje-touwtje Engels. Op zich niet erg als je dan in emoties en acteerwerk iets meer te weten komt over de verstandhouding tussen de hoofdpersoon en zijn stalk-object Min Min. Helaas is de acteur een houten plank die werkelijk geen enkele emotie laat zien - gedurende de complete film! Tot overmaat van ramp schakelt de film dan ook nog naar wat Second Life scenes waar deze 2 ook weinig voor elkaar krijgen wat betreft een relatie. Treurig feit: de gedateerde 3D-koppen in Second Life lijken nog meer emotie te hebben dan de acteurs.
Wat een apathie!
Het kwam op me over alsof de filmmaker In The Mood for Love en Lost in Translation heeft gezien en "ook een film met diepzinnige, stille scenes" te maken, zonder dat er een betekenis aan gegeven werd.
Eerlijk is eerlijk - deze film zit nog in mijn hoofd, omdat ik me echt afvraag wat de intentie is geweest van de filmmaker. Is het een test voor het publiek om te zien wat ze kunnen hebben? Of denkt hij dat het boeiend is om te zien hoe niets aankomt bij de personages??
Camerawerk is trouwens wel erg goed, met mooie nachtshots.