Mlle Chambon is om te beginnen een heleboel dingen niet: geen film met een verassend verhaal, spetterende scènes, exotische locaties, opvallend camerawerk of prachtige vormgeving. Bovendien is de film in het Frans, en stroomt hij voort in een kalm tempo. Stroomt, niet kabbelt, want er is iets onontkoombaars aan de opeenvolging van gebeurtenissen, waardoor je je afvraagt hoeveel vrije wil de mens eigenlijk heeft.
Het gaat er niet om wat er gebeurt (dat voel je al snel in de lucht hangen), maar om hoe het gebeurt. Het gaat, kortom, om de nuances, de details, en de personages. Wie nu nog niet is afgehaakt, moet de film gaan bekijken, want slecht is hij allerminst. Als je zin hebt je anderhalf uur te verdiepen in deze gewone Franse mensen, is er meer dan genoeg te zien. Een goede kans dat je nog wel eens terugdenkt aan metselaar Jean en zijn vrouw, en aan mademoiselle Chambon. Ze zijn misschien niet spectaculair, maar wel levensecht, dichtbij en begrijpelijk. Na afloop bekruipt je het gevoel dat je persoonlijk kent.
De acteurs maken deze film de moeite waard, zonder op te vallen. De muziek is goed, en de beelden heel gewoon maar ook heel consistent. Je stapt een echte wereld binnen.
Verder valt op, dat alleen de auto’s verraden wanneer deze film gemaakt is. Al het andere kan net zo goed 1969, 1989 als 2009 zijn. Er verandert blijkbaar niet zo bar veel in dit Franse dorp.
De hoogtepunten zijn niet de (schaarse) conflicten in het verhaal, maar enkele momenten van tederheid en warmte: de openingsscène, en sowieso hoe Jean en zijn vrouw met hun kind omgaan, Jean en zijn vader, Jean die over metselen vertelt voor de klas, dat zijn dingen waar je de volgende dag nog even aan terugdenkt. De paar mensen die wel naar doen (Chambon’s moeder, de vrouw van de begrafenisonderneming) worden er ook een beetje belachelijk door, en dat is knap gedaan.
Conclusie: zeker niet een film voor wie van spektakel houdt, maar hij is beter dan hij lijkt.
Mr. Hulot
Het gaat er niet om wat er gebeurt (dat voel je al snel in de lucht hangen), maar om hoe het gebeurt. Het gaat, kortom, om de nuances, de details, en de personages. Wie nu nog niet is afgehaakt, moet de film gaan bekijken, want slecht is hij allerminst. Als je zin hebt je anderhalf uur te verdiepen in deze gewone Franse mensen, is er meer dan genoeg te zien. Een goede kans dat je nog wel eens terugdenkt aan metselaar Jean en zijn vrouw, en aan mademoiselle Chambon. Ze zijn misschien niet spectaculair, maar wel levensecht, dichtbij en begrijpelijk. Na afloop bekruipt je het gevoel dat je persoonlijk kent.
De acteurs maken deze film de moeite waard, zonder op te vallen. De muziek is goed, en de beelden heel gewoon maar ook heel consistent. Je stapt een echte wereld binnen.
Verder valt op, dat alleen de auto’s verraden wanneer deze film gemaakt is. Al het andere kan net zo goed 1969, 1989 als 2009 zijn. Er verandert blijkbaar niet zo bar veel in dit Franse dorp.
De hoogtepunten zijn niet de (schaarse) conflicten in het verhaal, maar enkele momenten van tederheid en warmte: de openingsscène, en sowieso hoe Jean en zijn vrouw met hun kind omgaan, Jean en zijn vader, Jean die over metselen vertelt voor de klas, dat zijn dingen waar je de volgende dag nog even aan terugdenkt. De paar mensen die wel naar doen (Chambon’s moeder, de vrouw van de begrafenisonderneming) worden er ook een beetje belachelijk door, en dat is knap gedaan.
Conclusie: zeker niet een film voor wie van spektakel houdt, maar hij is beter dan hij lijkt.