Filmtotaal Recensie
Regie: Anaïs Barbeau-Lavalette | Cast: Evelyne Brochu (Chloe), Sabrina Ouazani (Rand), Sivan Levy (Ava), Yousef Sweid (Faysal), e.a. | Speelduur: 101 minuten | Jaar: 2012
Al lang voor het Joodse volk halverwege de jaren veertig van de vorige eeuw een eigen staat van de Verenigde Naties cadeau kreeg, was het hommeles tussen de Israëliërs en de Palestijnen. Het conflict duurt tot vandaag de dag voort en een tweestatenconstructie lijkt eigenlijk de enige oplossing voor beide bevolkingsgroepen. Gelukkig helpen filmmakers ons bij het bepalen van een standpunt, dat redelijkerwijs helemaal niet in te nemen valt. Beide groeperingen claimen hetzelfde gebied en voor beide gezichtspunten valt een heleboel te zeggen. Aanvankelijk was er, ook in de filmwereld, na de verwoestende wreedheden van de Holocaust veel aandacht voor de positie van de Joodse bevolking. Het laatste decennium krijgt echter ook het Palestijnse volk een stem op het witte doek. Toch wordt het clichématige beeld van de machtige Israëlische bezettende legermacht en de terroristische Palestijnse oppressie ook door veel filmregisseurs moeiteloos overeind gehouden. Het dramatische Canadees-Franse Inch'Allah nuanceert weinig en bivakkeert ondanks een brede opzet voornamelijk in één kamp.
Met een westerse bril wordt de schrijnende situatie in een Palestijns vluchtelingenkamp op de Westelijke Jordaanoever bezien. De bevolking leeft op een enorme vuilnisbelt en kijkt aan tegen een gigantische muur die de Israëliërs hebben opgetrokken. De graffiti op het beton maakt duidelijk dat wat sommige Palestijnen betreft er nauwelijks verschil is tussen het naziregime en het Israëlische leger. De schrijnende situatie wordt machteloos gadegeslagen door de Canadese verloskundige Chloe. Dagelijks moet ze op weg naar haar werk door de strenge controles van de grenspost die wordt bemand door haar Israëlische buurvrouw Ava. Chloe werkt in een geïmproviseerde hulppost van de UNHCR, waar ze in contact komt met de zwangere Palestijnse Rand, wier man wegens terroristische daden in de gevangenis zit. De positief ingestelde Rand wil haar aanstaande kind Mika noemen, naar de populaire Brits-Libanese popzanger die zorgeloos relax, take it easy zingt. Chloe raakt steeds meer emotioneel betrokken bij Rands gezin en belandt hierdoor in de strijd tussen Palestijnen en Joden.
