One Chance (2013)

The incredible true story of an underdog who never gave up

Reviews (1)

Mr. Hulot

Avatar

One Chance, dat het verhaal vertelt van een opera-zingende arbeiderszoon, heeft sterke en zwakke kanten. Het verhaal is zo voorspelbaar en tegelijk ongeloofwaardig, dat het wel waar gebeurd moet zijn. Dat is niet erg, want de personages zijn op zich boeiend genoeg. James Corden zet een levende Potts neer, met verschillende kanten, en draagt de film prima. Alexandra Roach zit opgezadeld met de rol van zijn bijna heilige vriendin, maar door een enorme dosis schattigheid, olijke pretogen en nuchtere aanpak slaagt zij erin clichés en te erge zoetigheid te voorkomen. De vader van Potts blijft wat hangen in ruwe bolster blanke pit, maar Julie Walters, die met de jaren alleen maar beter lijkt te worden, speelt een geweldige moeder.
De dialogen zijn geschreven door een team dat werkelijk elk personage in het script supergeestig wilde maken. Er zitten dan ook lekker scherpe dialogen in de film, maar het valt wel op dat alle spelers even scherp van tong zijn. De beelden zijn niet bijzonder, maar de soundtrack wel. Aan het begin van de film zitten twee stukjes unisono koorzang, die zo akelig precies synchroon zijn, dat het lijkt alsof je naar één en niet dertig stemmen zit te luisteren.
Over synchroon gesproken, een probleem is zó goed opgelost, dat het niet eens opvalt dat er een probleem was. Er wordt uiteraard wat afgezongen, en we horen de echte Paul Potts. Maar daar is niets van te merken. Of er zijn een paar hele slimme jongens met de computer bezig geweest, of Corden is een fenomenale playbacker (wat met opera nog veel moeilijker is dan met popmuziek) – in elk geval is er niets van te merken dat Corden niet (alles) zelf zingt. En dat is een prestatie.
Alles bij elkaar is het een amusante, overtuigende film geworden, die een beetje onterecht als een crowdpleaser is weggezet. Dat komt wellicht omdat de vergelijking met Billy Elliot zich opdringt, en dan ligt de lat wel heel erg hoog. Maar er zijn toch echt heel wat aansprekender onderwerpen voor een crowdpleaser te bedenken dan een operazingende nobody met een falend zelfvertrouwen.
Wat wel echt storend is, is dat er geen greintje kritiek klinkt op het fenomeen Talentenjachten op TV. Talentenjachten zijn altijd een goedkope manier geweest om podiumtijd te vullen. Het en masse gratis op laten treden van mensen om vervolgens de helft ervan ook nog eens publiek af te gaan zitten zeiken, weegt niet op tegen het feit dan één ervan aan het eind met een zak geld naar huis gaat, die inmiddels al 10 x terug is verdiend. Op een kleine knipoog aan het eind van de film na, durfden de makers het niet aan om dit verwerpelijke fenomeen aan te pakken.