Reviews (1)

Mr. Hulot

Avatar

The Selfish Giant is een somber stemmend werk dat speelt in een wereld waarin geen plaats is voor hoop. De enige wezens die sympathie opwekken zijn de paarden, en misschien Swifty, de "softe" vriend van de hoofdpersoon. Maar met hen loopt het dan ook niet zo goed af.
De autoriteiten worden belichaamd door machteloze leerkrachten en sullige agenten, de ouders zijn zo mogelijk nog apathischer, en in de schaduw van ongenaakbare koeltorens en hoogspanningsmasten woekert louche schroothandel. Het is allemaal niet fraai.
Of eigenlijk juist wel fraai, want de film zit vol prachtige beelden en het acteerwerk is overtuigend, ook van de kinderen. Hoewel je de bui al vanaf het begin voelt hangen, hoop je toch dat er uit onverwachte hoek redding komt. Dat komt doordat alle personages niet zozeer sympathiek als wel levensecht zijn.
Dat maakte dat ik van begin tot eind met het verhaal meeleefde, hoe onontkoombaar en zwart het ook is. Wat of wie nu eigenlijk die Selfish Giant is, wordt in de film niet eenduidig uitgelegd. De uit armoede geboren hebberigheid? De schroothandelaar? Voor mij waren het die enge koeltorens, of liever nog: de elektriciteit zelf. De krachtcentrale lijkt, als een soort Mordor uit Lord of the Rings, alle energie uit zijn omgeving te hebben weggezogen, om die alleen nog terug prijs te geven in de vorm van knetterende hoogspanning. Behalve als de energie weer eens is afgesloten als je de rekening niet hebt betaald.
Zeer sterk vond ik de soundtrack, die onder het motto "Less is More" bestaat uit slechts een paar goed geplaatste nare transformator-bromtonen. Verder is de film totaal muziekloos, en terecht. Dat zou alleen maar afleiden.