Prettig aan deze film vond ik, dat hij geen kant en klaar verhaaltje presenteert, maar ook nog wat aan de verbeelding van de kijker overlaat. De dialogen zijn scherpzinnig, het acteerwerk goed, de beelden en het geluid subliem, en de muziek is eclectisch, verrassend en toch functioneel.
Banaliteit is bijna afwezig, op het academische af, en dat maakt het geheel soms een beetje steriel. Het enige echt banale is de badscène met Miss Universe, die het dan ook meteen tot de poster geschopt heeft. Er is dus toch sprake van ijdelheid en effectbejag bij de makers, wat afbreuk doet aan de integere en subtiele dialogen over ouderdom, liefde en trouw.
Opvallend vond ik de opmerkingen van de dikke man over zijn linkshandigheid, die hij zwaar aanzet met gebaren van zijn rechterhand – iets wat een echte linkshandige nooit zou doen. Ook lijkt Sorrentino het verschil tussen een componist en een dirigent niet helemaal te snappen. Of juist wel? In de twee belangrijke muziekscènes roert Ballinger (Caine) in elk geval hulpeloos met beide handen door de lucht, niet gehinderd door enig maatgevoel. Slecht dirigeren doen de meeste componisten, als ze zich er al aan wagen, maar gevoel voor maat hebben ze doorgaans wel. De koeienscène en de tenenkrommende slotscène zijn in elk geval de zwakste van de film, en halen de kwaliteit van het geheel lelijk naar beneden. Hierin ben ik het dus hartgrondig oneens met de recentie. Had Sorrentino het concert (net als de film van Mick Boyle) niet door laten gaan en het gelaten bij de vertederende uitvoering van de jonge vioolleerling, dan was dit echt een meesterlijke film geweest. Nu is het een halve mislukking met geniale momenten.
Mr. Hulot
Banaliteit is bijna afwezig, op het academische af, en dat maakt het geheel soms een beetje steriel. Het enige echt banale is de badscène met Miss Universe, die het dan ook meteen tot de poster geschopt heeft. Er is dus toch sprake van ijdelheid en effectbejag bij de makers, wat afbreuk doet aan de integere en subtiele dialogen over ouderdom, liefde en trouw.
Opvallend vond ik de opmerkingen van de dikke man over zijn linkshandigheid, die hij zwaar aanzet met gebaren van zijn rechterhand – iets wat een echte linkshandige nooit zou doen. Ook lijkt Sorrentino het verschil tussen een componist en een dirigent niet helemaal te snappen. Of juist wel? In de twee belangrijke muziekscènes roert Ballinger (Caine) in elk geval hulpeloos met beide handen door de lucht, niet gehinderd door enig maatgevoel. Slecht dirigeren doen de meeste componisten, als ze zich er al aan wagen, maar gevoel voor maat hebben ze doorgaans wel. De koeienscène en de tenenkrommende slotscène zijn in elk geval de zwakste van de film, en halen de kwaliteit van het geheel lelijk naar beneden. Hierin ben ik het dus hartgrondig oneens met de recentie. Had Sorrentino het concert (net als de film van Mick Boyle) niet door laten gaan en het gelaten bij de vertederende uitvoering van de jonge vioolleerling, dan was dit echt een meesterlijke film geweest. Nu is het een halve mislukking met geniale momenten.