Arme M. Night Shyamalan. Hij zal nooit meer een film uit kunnen brengen zonder dat deze vergeleken wordt met The Sixth Sense. Als de regisseur zich al geplaagd voelt door dit vroege en eenzame hoogtepunt in zijn oeuvre, dan valt dit in ieder geval niet op te maken uit zijn productiviteit. Iedere pak 'm beet twee jaar perst deze schrijf-, produceer- en regisseermachine er een verse film uit, volgens de droevige trend dat het nieuwe product telkens een stukje slechter functioneert dan het voorgaande. De rest van de wereld dacht bijna tien jaar geleden in The Happening al het definitieve einde te herkennen van de ooit als 'de nieuwe Spielberg' onthaalde regisseur. Shyamalan zelf leek daarentegen verheugd zijn lotsbestemming te hebben gevonden en hield de jaren die volgden vrolijk koers. Einde verhaal? Nou, nee. Anno 2017 blijkt Shyamalan geheel naar eigen stijl toch nog een plotwending uit zijn mouw te kunnen schudden. Met Split is er onverwachts toch nog licht aan het einde van een lange donkere tunnel.
Shyamalan heeft met deze film duidelijk iets te pakken. De voorwaarde voor een film over een meervoudige persoonlijkheid is natuurlijk een excellente hoofdrolspeler, en dat is McAvoy. De eerste helft van de film is hij echt eng, op de manier waarop Nicholson en Hopkins dat kunnen. Zijn slachtoffers zetten geloofwaardige tieners neer, die het niveau van horror-slachtvee ontstijgen. De muziek, of het geluid als je het zo wilt noemen, is spanningsverhogend, goed op maat gemaakt en niet cliché. En er zitten zelfs een paar echt mooie shots in.
De rol van de psychiater is wel nodig, en Buckley speelt hem goed, maar het had moeten blijven bij de spannende therapiesessies. Dat ze de film ook nog eens via een totaal overbodig symposium moet gaan uitleggen, verbreekt het ritme en is een belediging voor de intelligentie van de kijker. Een ander probleem is dat McAvoy op zijn engst is als hij bijna niets doet. In de tweede helft moeten alle registers open, maar dat heeft een averechts effect. Van Hopkins had kunnen worden afgekeken, dat bij het spelen van gevaarlijk gestoorde mensen minder méér is.
Taylor-Joy en haar jonge alter ego Izzie Coffey blijven wel overtuigend tot het einde. Ze lijken zo griezelig op elkaar dat bij de eerste flashback niet hoeft worden uitgelegd wie van de drie meiden dit kind is. Die flashbacks hebben wel een functie en storen de film niet, maar ze hadden of uitgebreider of korter gemoeten – nu wordt er wel een heel verhaal gesuggereerd maar het wordt net niet duidelijk genoeg om er in mee te leven.
Alles bij elkaar helemaal geen verkeerde film. Maar het had nog beter gekund – alle ingrediënten zijn er, maar kok Shyamalan is nog niet in bloedvorm.
Birsen
Mr. Hulot
De rol van de psychiater is wel nodig, en Buckley speelt hem goed, maar het had moeten blijven bij de spannende therapiesessies. Dat ze de film ook nog eens via een totaal overbodig symposium moet gaan uitleggen, verbreekt het ritme en is een belediging voor de intelligentie van de kijker. Een ander probleem is dat McAvoy op zijn engst is als hij bijna niets doet. In de tweede helft moeten alle registers open, maar dat heeft een averechts effect. Van Hopkins had kunnen worden afgekeken, dat bij het spelen van gevaarlijk gestoorde mensen minder méér is.
Taylor-Joy en haar jonge alter ego Izzie Coffey blijven wel overtuigend tot het einde. Ze lijken zo griezelig op elkaar dat bij de eerste flashback niet hoeft worden uitgelegd wie van de drie meiden dit kind is. Die flashbacks hebben wel een functie en storen de film niet, maar ze hadden of uitgebreider of korter gemoeten – nu wordt er wel een heel verhaal gesuggereerd maar het wordt net niet duidelijk genoeg om er in mee te leven.
Alles bij elkaar helemaal geen verkeerde film. Maar het had nog beter gekund – alle ingrediënten zijn er, maar kok Shyamalan is nog niet in bloedvorm.