Filmtotaal Recensie
Regie: Christian Duguay | Cast: Dorian Le Clech (Joseph), Batyste Fleurial (Maurice), Patrick Bruel (Roman), Elsa Zylberstein (Anna), Bernard Campan (Amboise Mancelier) e.a.| Speelduur: 110 minuten | Jaar: 2017
In Frankrijk zijn de presidentsverkiezingen net achter de rug en ditmaal viel wél de keuze op de progressieve kandidaat uit het midden in plaats van de rechts-populistische conservatieveling. Het is goed mogelijk dat laatstgenoemde de verkiezingen niet heeft verloren op haar agenda voor het hedendaagse Frankrijk, maar door een kwestie van een dikke vijfenzeventig jaar geleden: de Holocaust. Net als in Nederland is de Jodenvervolging in Frankrijk nog altijd een heet hangijzer, mede door jaren van ontkenning en bagatellisering. Marine Le Pens controversiële opmerkingen hadden betrekking op de Franse betrokkenheid bij de razzia van juni 1942, waarbij meer dan dertienduizend Joden werden verzameld in het Parijse wielerstadion Vélodrome d'Hiver. Volgens haar kan de Franse regering van destijds hierop niet worden aangekeken en legt hun onderwijs te veel nadruk op de negatieve aspecten uit de Franse geschiedenis. Un Sac de Billes lijkt daarmee haast specifiek voor Le Pen te zijn gemaakt.
Deze film gaat weliswaar niet over deze razzia (zie daarvoor La Rafle en Haar Naam Was Sarah), maar wel over de Jodenvervolging in Frankrijk en laat geen enkele gelegenheid onbenut te benadrukken dat dit toch echt allemaal kwam door de Duitse bezetter. En dan niet louter de nazikopstukken, maar letterlijk elke Duitser die destijds in Frankrijk rondliep. De nuance van alweer decennia oude Franse films als L'Armée des Ombres en Monsieur Klein is hier ver te zoeken. Wanneer een goede verzetsstrijder door de slechte Duitsers wordt gefusilleerd, roept hij nog even fijn de drie Franse kernbegrippen: "Vrijheid, gelijkheid, broederschap!" Marine Le Pen kan tevreden zijn.
