The Grudge is een reboot van de gelijknamige Amerikaanse film wat ook een reboot van de originele Japanse film Ju-on: The Curse was. Deze reboot is geregisseerd en deels geschreven door Nicolas Pesce, de regisseur van The Eyes of My Mother.
In de film doen detective Muldoon (Andrea Riseborough) en haar partner Goodman (Demián Bichir) onderzoek in een huis waar een jonge moeder haar familie heeft vermoord. Na onderzoek gedaan te hebben, leren de agenten dat er meerdere families eerder op mysterieuze wijze zijn gestorven in hetzelfde huis. Zo leert ze over de vloek die in het huis rust en iedereen die het huis betreedt achtervolgd. Muldoon realiseert zich zo dat ze en haar partner zo ook vervloekt zijn geraakt door alle tijd die ze in het huis hebben door gebracht tijdens het onderzoeken van de moorden. Nu moet ze op zoek naar een manier om de vloek te verbreken om zichzelf en haar eigen familie te beschermen.
Van deze reboot proberen ze een mysterie moordzaak te maken, maar dit is een slecht idee om met een reboot te doen. Een reboot is namelijk een gevarieerde herhaling van een oude film. Kenners van de originele films weten zo namelijk al hoe het verhaal in elkaar zit, omdat ze een soort gelijk verhaal al eerder hebben gezien. Kenners van de film lopen zo al snel voor op de agenten die nog bezig zijn met hun onderzoek naar antwoorden, waardoor de film voor kenners al snel langdradig en voorspelbaar kan worden. Zo is deze film wat vermakelijker voor mensen die niet of maar een beetje bekend zijn met eerdere versie van the Grudge filmserie. Voor horror fans komt de film verder wel wat over als een standaard film, want de meeste schrik momenten zie je van te voren wel aankomen en zijn verder ook slechts gedaan door alleen gebruik te maken van een simpele jump scare. Het geluid valt dan weg en komt ineens weer hard terug in de film. Of dat de camera van de ene kant naar de andere kant draait en er dan na de zoveelste draai the Grudge ineens in beeld verschijnt.
Het verhaal speelt zich ook af in drie verschillende verhaallijnen die elk ook in een apart jaar afspelen en vervolgens door elkaar heen lopen. Zo moet je als kijker ook extra goed opletten om het verhaal te kunnen volgen, want soms springen ze snel van de ene verhaallijn naar de andere.
Het acteerwerk wordt goed gedaan door de cast, maar de meeste van hun hebben wel eens beter acteerwerk geleverd in betere films. In deze film moet de cast ook met een simpel script zien te werken, waardoor hun personages vele domme horror clichés begaan, zoals zonder na te denken naar de verkeerde plaatsen gaan waar ze vervolgens weer in gevaar lopen.
Mr.Movies
In de film doen detective Muldoon (Andrea Riseborough) en haar partner Goodman (Demián Bichir) onderzoek in een huis waar een jonge moeder haar familie heeft vermoord. Na onderzoek gedaan te hebben, leren de agenten dat er meerdere families eerder op mysterieuze wijze zijn gestorven in hetzelfde huis. Zo leert ze over de vloek die in het huis rust en iedereen die het huis betreedt achtervolgd. Muldoon realiseert zich zo dat ze en haar partner zo ook vervloekt zijn geraakt door alle tijd die ze in het huis hebben door gebracht tijdens het onderzoeken van de moorden. Nu moet ze op zoek naar een manier om de vloek te verbreken om zichzelf en haar eigen familie te beschermen.
Van deze reboot proberen ze een mysterie moordzaak te maken, maar dit is een slecht idee om met een reboot te doen. Een reboot is namelijk een gevarieerde herhaling van een oude film. Kenners van de originele films weten zo namelijk al hoe het verhaal in elkaar zit, omdat ze een soort gelijk verhaal al eerder hebben gezien. Kenners van de film lopen zo al snel voor op de agenten die nog bezig zijn met hun onderzoek naar antwoorden, waardoor de film voor kenners al snel langdradig en voorspelbaar kan worden. Zo is deze film wat vermakelijker voor mensen die niet of maar een beetje bekend zijn met eerdere versie van the Grudge filmserie. Voor horror fans komt de film verder wel wat over als een standaard film, want de meeste schrik momenten zie je van te voren wel aankomen en zijn verder ook slechts gedaan door alleen gebruik te maken van een simpele jump scare. Het geluid valt dan weg en komt ineens weer hard terug in de film. Of dat de camera van de ene kant naar de andere kant draait en er dan na de zoveelste draai the Grudge ineens in beeld verschijnt.
Het verhaal speelt zich ook af in drie verschillende verhaallijnen die elk ook in een apart jaar afspelen en vervolgens door elkaar heen lopen. Zo moet je als kijker ook extra goed opletten om het verhaal te kunnen volgen, want soms springen ze snel van de ene verhaallijn naar de andere.
Het acteerwerk wordt goed gedaan door de cast, maar de meeste van hun hebben wel eens beter acteerwerk geleverd in betere films. In deze film moet de cast ook met een simpel script zien te werken, waardoor hun personages vele domme horror clichés begaan, zoals zonder na te denken naar de verkeerde plaatsen gaan waar ze vervolgens weer in gevaar lopen.