Filmtotaal Recensie
Regie: Paolo Sorrentino | Cast: Toni Servillo (Silvio), Elena Sofia Ricci (Veronica), Riccardo Scamarcio (Sergio), e.a. | Speelduur: 151 minuten | Jaar: 2018
Weinigen voelen zich geroepen om via film direct politiek commentaar te leveren. Niet tussen de regels door of via subtiele symboliek, maar direct op de man af zoals de Italiaan Paolo Sorrentino ditmaal doet met de film Loro. Zijn gedurfde project doorspit het vervuilde politieke milieu rondom de omstreden Silvio Berlusconi en brengt dit fictief in beeld. Niet in twee delen zoals in eigen land werd gedaan, maar in één gecomprimeerde versie die pakweg een uur korter is dan het oorspronkelijke tweeluik van drie en een half uur. "Elke gelijkenis met bestaande personen berust op puur toeval", knipoogt de trailer van de film. De steeds opborrelende vraag is of Sorrentino's film met zijn extensieve lengte een lang fictieverhaal is, of een kort fragment van een werkelijkheid die jarenlang bestond.
De Italianen houden van feest. En van feest in film. Voor altijd gecanoniseerd zijn de eeuwigdurende avonden, vooral die van Federico Fellini, met vreemde gasten, cabareteske wendingen en nachten die zwijgen en schreeuwen tegelijkertijd. Het zijn van die feesten waar ongeacht het publiek, de muziek nooit stopt en tot diep in de nacht te horen is, maar voor wie eigenlijk? Ook de films van Paolo Sorrentino swingen. Op geheel eigen wijze versmelten dans, verleiding en opzwepende muziek tot enkele zorgeloze uren die de kater van morgen helemaal waard zijn. De feestroes uit Sorrentino's eerdere films galmt in zijn nieuwste film Loro nadrukkelijk na. Nu wat prikkelender, want op zijn eigenzinnige feesten regent het MDMA en zijn er schaars geklede vrouwen in overvloed.
