Midsommar is een nieuwe horror film geregisseerd en geschreven door Ari Aster, de regisseur van Hereditary.
In de film besluit Dani (Florence Pugh) na een familietragedie met haar vriendje Christian (Jack Reynor) en zijn vrienden mee te gaan op vakantie naar Zweden om haar tragedie te verwerken en proberen te vergeten.
Ze reizen af naar een afgelegen Zweeds dorpje waar de dorpelingen een midzomerfestival vieren tijdens de dagen waar de zon blijft schijnen. De dorpelingen nodigen hun Amerikaanse gasten uit om mee te doen met hun tradities.
Zo begint de vriendengroep met het vieren van de tradities waar ze eerst vermakelijk eten, dansen en high worden, maar met de dagen worden de tradities van het dorp steeds duisterder en bloederiger.
Deze film komt onduidelijk over, omdat je net zoals de personages in de film niet weet waar de dorpelingen nou precies mee bezig zijn tijdens hun festival. Bij de vele dingen die er in de film gebeuren mis je als kijker een vorm van uitleg. De uitleg die je in de film krijgt, wordt op een te onduidelijk manier overgebracht waardoor je na afloop van de film nog steeds niet alles duidelijk begrijpt. Zo komen sommige momenten eerder komisch over
Een ander probleem van de film is dat het te lang duurt voor de duistere acties beginnen, want het eerste vreemde moment in de film begint pas ongeveer na een uur. Zo begint de film eigenlijk met onduidelijk en ook in een sloom tempo.
Deze film lijkt ook veel op de film The Wicker Man van 1973 en door het gebruik van een beer in de film zelf ook wat als de Nicolas Cage remake van The Wicker Man. In deze films komt een buitenstaander ook in contact met een sekte en hun vreemde gewoontes. Bij deze film kreeg je als kijker alleen wel een duidelijkere uitleg over wat er nou precies in de films gebeurde.
Ondanks het onduidelijke verhaal van de film heeft Ari Aster de film wel op een mooie manier in beeld gebracht. Elke scene is haast helder, omdat de zon in de film nooit ondergaat. Hij maakt ook leuk gebruik van hoe de film eruitzien wanneer de personages high zijn of wanneer ze worden gedrogeerd. De filmsets zijn ook mooi behangen met tekeningen en schilderijen van de tradities van de Zweedse sekte en deze afbeeldingen geven ook een beetje weg wat er ongeveer in de film gaat gebeuren.
Helaas is er ook gebruik gemaakt van mindere effecten, want bij de dode lichamen in de film kun je wel terugzien dat het goedkope neppe poppen zijn zoals ze in oude slasher horror films gebruikte in de jaren tachtig.
Omdat de personages zelf ook niet weten wat er precies gebeurt, komen de acteurs ook wat onduidelijk over in de film. Florence Pugh levert wel goed acteerwerk in het begin na de familietragedie die haar personage meemaakt. Eenmaal in Zweden komt ze samen met de rest van de cast die de Amerikaanse tieners spelen meer verward over. Will Poulter weet voor wat komische momenten te zorgen in de film, maar zijn personage verdwijnt soms en komt dan een tijdje later pas wel terug met nieuwe komische opmerkingen.
Mr.Movies
In de film besluit Dani (Florence Pugh) na een familietragedie met haar vriendje Christian (Jack Reynor) en zijn vrienden mee te gaan op vakantie naar Zweden om haar tragedie te verwerken en proberen te vergeten.
Ze reizen af naar een afgelegen Zweeds dorpje waar de dorpelingen een midzomerfestival vieren tijdens de dagen waar de zon blijft schijnen. De dorpelingen nodigen hun Amerikaanse gasten uit om mee te doen met hun tradities.
Zo begint de vriendengroep met het vieren van de tradities waar ze eerst vermakelijk eten, dansen en high worden, maar met de dagen worden de tradities van het dorp steeds duisterder en bloederiger.
Deze film komt onduidelijk over, omdat je net zoals de personages in de film niet weet waar de dorpelingen nou precies mee bezig zijn tijdens hun festival. Bij de vele dingen die er in de film gebeuren mis je als kijker een vorm van uitleg. De uitleg die je in de film krijgt, wordt op een te onduidelijk manier overgebracht waardoor je na afloop van de film nog steeds niet alles duidelijk begrijpt. Zo komen sommige momenten eerder komisch over
Een ander probleem van de film is dat het te lang duurt voor de duistere acties beginnen, want het eerste vreemde moment in de film begint pas ongeveer na een uur. Zo begint de film eigenlijk met onduidelijk en ook in een sloom tempo.
Deze film lijkt ook veel op de film The Wicker Man van 1973 en door het gebruik van een beer in de film zelf ook wat als de Nicolas Cage remake van The Wicker Man. In deze films komt een buitenstaander ook in contact met een sekte en hun vreemde gewoontes. Bij deze film kreeg je als kijker alleen wel een duidelijkere uitleg over wat er nou precies in de films gebeurde.
Ondanks het onduidelijke verhaal van de film heeft Ari Aster de film wel op een mooie manier in beeld gebracht. Elke scene is haast helder, omdat de zon in de film nooit ondergaat. Hij maakt ook leuk gebruik van hoe de film eruitzien wanneer de personages high zijn of wanneer ze worden gedrogeerd. De filmsets zijn ook mooi behangen met tekeningen en schilderijen van de tradities van de Zweedse sekte en deze afbeeldingen geven ook een beetje weg wat er ongeveer in de film gaat gebeuren.
Helaas is er ook gebruik gemaakt van mindere effecten, want bij de dode lichamen in de film kun je wel terugzien dat het goedkope neppe poppen zijn zoals ze in oude slasher horror films gebruikte in de jaren tachtig.
Omdat de personages zelf ook niet weten wat er precies gebeurt, komen de acteurs ook wat onduidelijk over in de film. Florence Pugh levert wel goed acteerwerk in het begin na de familietragedie die haar personage meemaakt. Eenmaal in Zweden komt ze samen met de rest van de cast die de Amerikaanse tieners spelen meer verward over. Will Poulter weet voor wat komische momenten te zorgen in de film, maar zijn personage verdwijnt soms en komt dan een tijdje later pas wel terug met nieuwe komische opmerkingen.