Mrs. Harris Goes to Paris is remake van de gelijknamige tv-film uit 1992. Deze remake is geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Anthony Fabian, regisseur van Good Hope en Skin.
De film speelt zich af in het jaar 1957 in Londen, waar de wereld nog steeds viert dat de Tweede Wereldoorlog voorbij is. Ada Harris (Lesley Manville) werkt als zelfstandige schoonmaakster, die mensen kunnen in huren. Zo probeert ze haar verschillende werkgevers tevreden te stellen met een schoon huis en verder biedt ze, ze nog een luisterend oor voor hun problemen.
Wanneer Mrs. Harris dan leert dat haar echtgenote tijdens de Tweede Wereldoorlog is omgekomen, raakt ze in een bedroefde bui. Als ze tijdens het schoonmaken dan een mooie jurk ziet gemaakt door kledingdesigner Christian Dior raakt ze geobsedeerd door deze jurk en wil ze zelf graag ook een jurk van Dior. Hiervoor moet ze flink sparen om de reis naar Parijs te kunnen betalen en verder ook geld achterhouden om uiteindelijk een dure Dior jurk te kunnen betalen.
Met deze film proberen ze in te spelen op hoe de modewereld na de Tweede Wereldoorlog ook mee veranderde. Het merk Dior probeerde meer het vrouwelijke modellenlichaam in de spotlight te zetten, waarbij nu wat meer lichaam zichtbaar mocht zijn. Zo tonen ze goed hoeveel werk en aandacht de designers en modellen hieraan besteden, om de perfecte kleding te maken voor de verkoop. Verder laten ze ook wat van de duistere kanten van de mode en modellenwereld zien met hoe streng designers kunnen zijn en hoe zwaar het modellenleven is. Zo doet de film wat denken aan de film The Devil Wears Prada van 2006.
De film weet goed de tijd en verschillende plaatsen over te brengen dankzij de passende filmsets, kleding van de castleden en muziekkeuzes van de jaren vijftig. Ze weten ook goed het verschil tussen Engeland en Frankrijk naar voren te brengen met hoe beide landen er na de Tweede Wereldoorlog aan toe waren en hoe de bevolking hier mee omging.
Het acteerwerk wordt ook goed neergezet in de film. Lesley Manville komt echt over als een behulpzame vrouw, die anderen altijd probeert te helpen, zelfs als het met haarzelf niet goed gaat. Als kijker geeft je zo al snel om haar. Zo gun je haar na het trieste nieuws van haar overleden man dat ze de perfecte jurk weet te vinden.
De acteurs die de mensen in Parijs spelen, zijn vaak ook echte Europese en sommige zelfs echte Franse acteurs. Deze worden ook goed neergezet als mensen in de strenge modewereld, waarvan sommige Mrs. Harris goed proberen te helpen. Een paar personages, die het niet zo goed met Mrs. Harris kunnen vinden, proberen haar plannen om haar droomjurk te krijgen wat te dwarsbomen. Deze personages komen wel wat over als personages uit een cartoon, waardoor de film zelf wat van zijn realisme verliest.
Het verhaal wordt verder ook wat onnodige gevuld met Franse personages, die Mrs. Harris naast haar eigen plannen voor de droomjurk ook probeert te helpen met hun problemen in de mode en modellenwereld. Zo verandert de film halverwege ineens meer in een romantische komedie waar Mrs. Harris twee personages probeert te koppelen, omdat ze weet dat ze elkaar leuk vinden, maar door de drukke modewereld geen tijd hebben voor romantiek. Als ze deze extra verhaallijnen niet hadden gebruikt, had de film korter kunnen zijn geweest en was het uiteindelijk tempo beter geweest.
Mr.Movies
De film speelt zich af in het jaar 1957 in Londen, waar de wereld nog steeds viert dat de Tweede Wereldoorlog voorbij is. Ada Harris (Lesley Manville) werkt als zelfstandige schoonmaakster, die mensen kunnen in huren. Zo probeert ze haar verschillende werkgevers tevreden te stellen met een schoon huis en verder biedt ze, ze nog een luisterend oor voor hun problemen.
Wanneer Mrs. Harris dan leert dat haar echtgenote tijdens de Tweede Wereldoorlog is omgekomen, raakt ze in een bedroefde bui. Als ze tijdens het schoonmaken dan een mooie jurk ziet gemaakt door kledingdesigner Christian Dior raakt ze geobsedeerd door deze jurk en wil ze zelf graag ook een jurk van Dior. Hiervoor moet ze flink sparen om de reis naar Parijs te kunnen betalen en verder ook geld achterhouden om uiteindelijk een dure Dior jurk te kunnen betalen.
Met deze film proberen ze in te spelen op hoe de modewereld na de Tweede Wereldoorlog ook mee veranderde. Het merk Dior probeerde meer het vrouwelijke modellenlichaam in de spotlight te zetten, waarbij nu wat meer lichaam zichtbaar mocht zijn. Zo tonen ze goed hoeveel werk en aandacht de designers en modellen hieraan besteden, om de perfecte kleding te maken voor de verkoop. Verder laten ze ook wat van de duistere kanten van de mode en modellenwereld zien met hoe streng designers kunnen zijn en hoe zwaar het modellenleven is. Zo doet de film wat denken aan de film The Devil Wears Prada van 2006.
De film weet goed de tijd en verschillende plaatsen over te brengen dankzij de passende filmsets, kleding van de castleden en muziekkeuzes van de jaren vijftig. Ze weten ook goed het verschil tussen Engeland en Frankrijk naar voren te brengen met hoe beide landen er na de Tweede Wereldoorlog aan toe waren en hoe de bevolking hier mee omging.
Het acteerwerk wordt ook goed neergezet in de film. Lesley Manville komt echt over als een behulpzame vrouw, die anderen altijd probeert te helpen, zelfs als het met haarzelf niet goed gaat. Als kijker geeft je zo al snel om haar. Zo gun je haar na het trieste nieuws van haar overleden man dat ze de perfecte jurk weet te vinden.
De acteurs die de mensen in Parijs spelen, zijn vaak ook echte Europese en sommige zelfs echte Franse acteurs. Deze worden ook goed neergezet als mensen in de strenge modewereld, waarvan sommige Mrs. Harris goed proberen te helpen. Een paar personages, die het niet zo goed met Mrs. Harris kunnen vinden, proberen haar plannen om haar droomjurk te krijgen wat te dwarsbomen. Deze personages komen wel wat over als personages uit een cartoon, waardoor de film zelf wat van zijn realisme verliest.
Het verhaal wordt verder ook wat onnodige gevuld met Franse personages, die Mrs. Harris naast haar eigen plannen voor de droomjurk ook probeert te helpen met hun problemen in de mode en modellenwereld. Zo verandert de film halverwege ineens meer in een romantische komedie waar Mrs. Harris twee personages probeert te koppelen, omdat ze weet dat ze elkaar leuk vinden, maar door de drukke modewereld geen tijd hebben voor romantiek. Als ze deze extra verhaallijnen niet hadden gebruikt, had de film korter kunnen zijn geweest en was het uiteindelijk tempo beter geweest.