She Said is een nieuw historisch drama geregisseerd door Maria Schader, regisseur van Ich bin dein Mensch. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek en verdere onderzoek van The New York Times journalisten Jodi Kantor en Megan Twohey.
In de film doen journalisten Jodi Kantor (Zoe Kazan) en Megan Twohey (Carey Mulligan) onderzoek naar de verhalen achter de schermen van de filmwereld. Hier leren ze dat mensen in de filmwereld vele duistere en corrupte geheimen verborgen proberen te houden. De meeste sporen leiden in de richting van filmproducent Harvey Weinstein, die vele zaken van seksueel misbruik en wangedrag met actrices verborgen probeert te houden.
Jodi en Megan proberen misbruikte actrices nu zien te overtuigen om hun ervaringen met Harvey Weinstein openbaar te maken. De meeste kunnen alleen uit angst of corrupte deals met Weinstein de journalisten niet verder helpen. De journalisten proberen zo ieder slachtoffer te overtuigen om hun verhaal openbaar te maken tot ze iemand gevonden hebben, die als eerste haar verhaal durft te doen. Door al dit onderzoek en verdere acties wordt het leven van de journalisten ook steeds onveiliger, want ze worden zo ook zelf steeds meer bedreigt door corrupte figuren uit de filmwereld.
Deze film begint wat rommelig met andere duistere gelijke zaken van wangedrag en is gevuld met wat tijdsprongen. Gelukkig wordt de film wat duidelijker wanneer het echt om het hoofdverhaal van de zaken en het onderzoek rond Harvey Weinstein gaat. Hier leer je als kijker over de duistere corrupte wereld achter de schermen bij de filmwereld. Hier werden actrices vele beloftes gedaan voor geld en een succesvolle filmcarrière, maar zo werden ze wel door verkeerde mensen misbruikt alsof ze alleen objecten waren.
De film toont zo goed hoe deze actrices in de hoek gedreven werden en zo verder nog weinig tegenacties konden ondergaan om zichzelf en hun carrières te redden. De meeste actrices zaten zo vast uit angst of konden dankzij het tekenen van corrupte deals geen weerwoord geven zonder in financiële problemen te belanden. Vele van deze actrices zijn voor en na deze gebeurtenissen ook steeds minder terug te zien in nieuwe films. Zo toont deze film goed hoe deze gebeurtenissen hun acteercarrière heeft beïnvloed.
De film heeft zelf wel een sloom tempo dankzij al het verschillende onderzoek dat de journalisten moesten doen om aan antwoorden te komen. Ondanks dit tempo krijgt de film gelukkig geen langdradig gevoel en weet interessant te blijven na mate de journalisten steeds meer geheimen boven water weten te krijgen. Het verhaal zou wel beter geweest zijn als het alleen vanuit de ogen van de journalisten verteld was geweest. Soms hebben ze ervoor gekozen om het verhaal over de misbruikte actrices te laten gaan zonder dat ze hier samen zijn met de journalisten. Wanneer de actrices later dan wel samen met de journalisten zijn, hebben ze het weer over hetzelfde hebben, alleen nu met flashbacks. Dit kan, ondanks het van belang is voor de schokkende verhalen, wel wat herhaaldelijk over komen.
De film heeft verder wel wat onnodige extra scenes waarin bijvoorbeeld de vrouwelijke journalisten worden versierd of er met ze geflirt wordt door mannen. Zo lijkt de film soms alle mannen op een gelijke manier te behandelen door ze allemaal in een slecht daglicht te zetten.
Zoe Kazan en Carey Mulligan leveren goed en realistisch acteerwerk in deze film. Ze tonen goed hoe zwaar het werk van deze journalisten moet zijn geweest. Verder tonen ze ook goed de drama kanten van het verhaal, want het gaat over de verschrikkelijke misbruik zaken, die bij collega-actrices gebeurd zijn. Als deze zaken niet aan het daglicht waren gekomen, had hetzelfde ook met hen gebeurd kunnen zijn geweest tijdens hun acteercarrière. Het is ook leuk om Andre Braugher weer eens terug te zien in een filmrol, want sinds 2010 heeft hij meer in tv-series geacteerd. Met deze rol als hoofdredacteur van The New York Times toont hij dat hij nog steeds het acteertalent heeft voorin films.
Mr.Movies
In de film doen journalisten Jodi Kantor (Zoe Kazan) en Megan Twohey (Carey Mulligan) onderzoek naar de verhalen achter de schermen van de filmwereld. Hier leren ze dat mensen in de filmwereld vele duistere en corrupte geheimen verborgen proberen te houden. De meeste sporen leiden in de richting van filmproducent Harvey Weinstein, die vele zaken van seksueel misbruik en wangedrag met actrices verborgen probeert te houden.
Jodi en Megan proberen misbruikte actrices nu zien te overtuigen om hun ervaringen met Harvey Weinstein openbaar te maken. De meeste kunnen alleen uit angst of corrupte deals met Weinstein de journalisten niet verder helpen. De journalisten proberen zo ieder slachtoffer te overtuigen om hun verhaal openbaar te maken tot ze iemand gevonden hebben, die als eerste haar verhaal durft te doen. Door al dit onderzoek en verdere acties wordt het leven van de journalisten ook steeds onveiliger, want ze worden zo ook zelf steeds meer bedreigt door corrupte figuren uit de filmwereld.
Deze film begint wat rommelig met andere duistere gelijke zaken van wangedrag en is gevuld met wat tijdsprongen. Gelukkig wordt de film wat duidelijker wanneer het echt om het hoofdverhaal van de zaken en het onderzoek rond Harvey Weinstein gaat. Hier leer je als kijker over de duistere corrupte wereld achter de schermen bij de filmwereld. Hier werden actrices vele beloftes gedaan voor geld en een succesvolle filmcarrière, maar zo werden ze wel door verkeerde mensen misbruikt alsof ze alleen objecten waren.
De film toont zo goed hoe deze actrices in de hoek gedreven werden en zo verder nog weinig tegenacties konden ondergaan om zichzelf en hun carrières te redden. De meeste actrices zaten zo vast uit angst of konden dankzij het tekenen van corrupte deals geen weerwoord geven zonder in financiële problemen te belanden. Vele van deze actrices zijn voor en na deze gebeurtenissen ook steeds minder terug te zien in nieuwe films. Zo toont deze film goed hoe deze gebeurtenissen hun acteercarrière heeft beïnvloed.
De film heeft zelf wel een sloom tempo dankzij al het verschillende onderzoek dat de journalisten moesten doen om aan antwoorden te komen. Ondanks dit tempo krijgt de film gelukkig geen langdradig gevoel en weet interessant te blijven na mate de journalisten steeds meer geheimen boven water weten te krijgen. Het verhaal zou wel beter geweest zijn als het alleen vanuit de ogen van de journalisten verteld was geweest. Soms hebben ze ervoor gekozen om het verhaal over de misbruikte actrices te laten gaan zonder dat ze hier samen zijn met de journalisten. Wanneer de actrices later dan wel samen met de journalisten zijn, hebben ze het weer over hetzelfde hebben, alleen nu met flashbacks. Dit kan, ondanks het van belang is voor de schokkende verhalen, wel wat herhaaldelijk over komen.
De film heeft verder wel wat onnodige extra scenes waarin bijvoorbeeld de vrouwelijke journalisten worden versierd of er met ze geflirt wordt door mannen. Zo lijkt de film soms alle mannen op een gelijke manier te behandelen door ze allemaal in een slecht daglicht te zetten.
Zoe Kazan en Carey Mulligan leveren goed en realistisch acteerwerk in deze film. Ze tonen goed hoe zwaar het werk van deze journalisten moet zijn geweest. Verder tonen ze ook goed de drama kanten van het verhaal, want het gaat over de verschrikkelijke misbruik zaken, die bij collega-actrices gebeurd zijn. Als deze zaken niet aan het daglicht waren gekomen, had hetzelfde ook met hen gebeurd kunnen zijn geweest tijdens hun acteercarrière. Het is ook leuk om Andre Braugher weer eens terug te zien in een filmrol, want sinds 2010 heeft hij meer in tv-series geacteerd. Met deze rol als hoofdredacteur van The New York Times toont hij dat hij nog steeds het acteertalent heeft voorin films.