Toen ik je zag is een nieuw drama geregisseerd en geschreven door Ben Verbong, die de afgelopen jaren meer Duitse film heeft geregisseerd. De film is verder gebaseerd op het gelijknamige boek geschreven door Isa Hoes, die het boek op een zelf meegemaakte ervaring uit haar leven heeft gebaseerd.
Het stel Bastiaan (Egbert Jan Weeber) en Esther (Noortje Herlaar) zijn beide bekende acteurs uit de jaren 90. Zo lijken ze in de ogen van de wereld en hun fans een perfect leven te leiden.
Achter de schermen is alles toch minder mooi dan het lijkt, want Bastiaan leidt ondanks zijn succes aan een psychische depressie, die zijn relatie met Esther en hun kinderen steeds meer begint te beïnvloeden. Esther probeert Bastiaan en hun gezin op de rails te houden, maar dit kost haar zelfstandig toch meer moeite en energie dan ze had verwacht.
Ben Verbong probeert met deze film een comeback te maken als Nederlandse regisseur en scriptschrijver, maar zijn laatste Nederlandse filmwerk waarin hij deze taken deed, was bij de film De onfatsoenlijke vrouw uit 1991. De tijd tussen deze overgang, valt helaas wel aan deze film terug te zien.
Het verhaal komt namelijk niet echt duidelijk over dankzij de verhaalvertelling. De film geeft in het begin namelijk weer hoe de film ongeveer zal eindigen. Dit kan voor de boeklezers van het boek of mensen die bekend zijn met de situatie, waarop Isa Hoes haar boek heeft gebaseerd zo ook geen geheim meer zijn. Voor mensen die hier echter niet mee bekend zijn, wordt het einde van de film zo al snel weggegeven alsof ze zo alleen de laatste pagina’s van het boek al gelezen hebben. De opbouw van het verhaal verliest hierdoor wat van zijn spanningsmomenten.
In de film wordt er verder ook meer op de gevolgen van de depressie van het hoofdpersonage gefocust, waardoor de oorzaak soms wat onduidelijk overkomt. Door het gemis van de redenen van deze oorzaak, is het hoofdpersonage soms moeilijk te volgen of te begrijpen. Dit maakt de film soms lastig te volgen, waardoor het soms als wat langdradig kan overkomen. Als er een beter balans was geweest tussen de oorzaak en gevolgen van de depressie, had de film beter kunnen zijn overgekomen. Verder wordt de film helaas ook wat gevuld met clichés uit drama films waar het depressieve personage bijvoorbeeld alleen in de regen staat.
Noortje Herlaar probeert de film te dragen als de zorgende partner en moeder, maar door aparte beslissingen uit het verhaal komt haar personage soms wat onrealistisch over. Esther en Bastiaan weten later in de film van Bastiaan zijn depressie, maar nemen hier niet echt verhelpende oplossingen voor, omdat Bastiaan dit niet wil. Bij echte geliefden zou je toch wel meer hulp en controle verwachten. Bij emotionele scenes valt soms ook wel terug te zien of te horen dat Noortje Herlaar hier meer acterende huilt, waardoor de geloofwaardigheid wat verloren kan gaan.
Egbert Jan Weeber probeert verder goed over te komen als iemand die aan psychose depressie lijdt, maar door het gebrek aan informatie van de oorzaak van deze depressie is hij soms lastig te volgen. Als je later in de film wat meer leert over de oorzaak kan deze wel wat zwak overkomen als de echte rede van zijn depressie. Naast de depressie heeft het hoofdpersonage immers gewoon een goed carrièregeschiedenis, is getrouwd met kinderen en leeft verder een aardig leven. Voor de redenen van zijn depressie zou je verwachten dat iemand in zijn situaties wel de juiste hup zou kunnen vinden, om problemen mee te voorkomen.
Mr.Movies
Het stel Bastiaan (Egbert Jan Weeber) en Esther (Noortje Herlaar) zijn beide bekende acteurs uit de jaren 90. Zo lijken ze in de ogen van de wereld en hun fans een perfect leven te leiden.
Achter de schermen is alles toch minder mooi dan het lijkt, want Bastiaan leidt ondanks zijn succes aan een psychische depressie, die zijn relatie met Esther en hun kinderen steeds meer begint te beïnvloeden. Esther probeert Bastiaan en hun gezin op de rails te houden, maar dit kost haar zelfstandig toch meer moeite en energie dan ze had verwacht.
Ben Verbong probeert met deze film een comeback te maken als Nederlandse regisseur en scriptschrijver, maar zijn laatste Nederlandse filmwerk waarin hij deze taken deed, was bij de film De onfatsoenlijke vrouw uit 1991. De tijd tussen deze overgang, valt helaas wel aan deze film terug te zien.
Het verhaal komt namelijk niet echt duidelijk over dankzij de verhaalvertelling. De film geeft in het begin namelijk weer hoe de film ongeveer zal eindigen. Dit kan voor de boeklezers van het boek of mensen die bekend zijn met de situatie, waarop Isa Hoes haar boek heeft gebaseerd zo ook geen geheim meer zijn. Voor mensen die hier echter niet mee bekend zijn, wordt het einde van de film zo al snel weggegeven alsof ze zo alleen de laatste pagina’s van het boek al gelezen hebben. De opbouw van het verhaal verliest hierdoor wat van zijn spanningsmomenten.
In de film wordt er verder ook meer op de gevolgen van de depressie van het hoofdpersonage gefocust, waardoor de oorzaak soms wat onduidelijk overkomt. Door het gemis van de redenen van deze oorzaak, is het hoofdpersonage soms moeilijk te volgen of te begrijpen. Dit maakt de film soms lastig te volgen, waardoor het soms als wat langdradig kan overkomen. Als er een beter balans was geweest tussen de oorzaak en gevolgen van de depressie, had de film beter kunnen zijn overgekomen. Verder wordt de film helaas ook wat gevuld met clichés uit drama films waar het depressieve personage bijvoorbeeld alleen in de regen staat.
Noortje Herlaar probeert de film te dragen als de zorgende partner en moeder, maar door aparte beslissingen uit het verhaal komt haar personage soms wat onrealistisch over. Esther en Bastiaan weten later in de film van Bastiaan zijn depressie, maar nemen hier niet echt verhelpende oplossingen voor, omdat Bastiaan dit niet wil. Bij echte geliefden zou je toch wel meer hulp en controle verwachten. Bij emotionele scenes valt soms ook wel terug te zien of te horen dat Noortje Herlaar hier meer acterende huilt, waardoor de geloofwaardigheid wat verloren kan gaan.
Egbert Jan Weeber probeert verder goed over te komen als iemand die aan psychose depressie lijdt, maar door het gebrek aan informatie van de oorzaak van deze depressie is hij soms lastig te volgen. Als je later in de film wat meer leert over de oorzaak kan deze wel wat zwak overkomen als de echte rede van zijn depressie. Naast de depressie heeft het hoofdpersonage immers gewoon een goed carrièregeschiedenis, is getrouwd met kinderen en leeft verder een aardig leven. Voor de redenen van zijn depressie zou je verwachten dat iemand in zijn situaties wel de juiste hup zou kunnen vinden, om problemen mee te voorkomen.