[header]Ik heb een heel ambitieus plan: 27 films kijken in 6 dagen IFFR. Ik voel me op het moment een beetje een mafkees, want laten we wel wezen... Ik heb volgens mij nog nooit een film afgekeken zonder minstens een keer te gapen.[/header]Ik heb een heel ambitieus plan: 27 films kijken in 6 dagen IFFR. Ik voel me op het moment een beetje een mafkees, want laten we wel wezen... Ik heb volgens mij nog nooit een film afgekeken zonder minstens één keer te gapen. Kijk: theater, concerten en opera’s kom ik moeiteloos door (al moet ik zeggen dat ik gisteren bij Castor et Pollux stiekem wel even mijn ogen dicht heb gedaan, verder vond ik het allemaal geweldig), maar om nou pak hem beet vijf films per dag te gaan zien? Er is iets met die donkere filmzaal, die dieprode stoelen en het grote witte doek. Het brengt me in een slaperige toestand. Dat wil niet zeggen dat ik de film niet leuk vind: in passieve staat val ik gewoon snel in slaap denk ik!

Dus is het tijd voor een pact met mezelf: ik spreek af - uit eerbiedigheid voor mijn lieve werkgever FilmTotaal - élke film, desnoods met luciferstokjes tussen mijn oogleden, uit te zien. Knal ik er in het half uurtje pauze dat ik heb ook nog wel even een stukje uit. Zucht, wat is het leven van een freelance filmjournalist toch een heerlijk gemakzuchtig smeltkroesje van nepstress en creabea doen.

Ik ben pas vanaf maandag de 28e op het IFFR, maar heb al wel vast mijn filmlijstje uiteengezet. Een greep uit het programma: Tiramisu, de nieuwe film van Paula van der Oest. Ik ben vaak een beetje huiverig voor haar, ze doet het óf goed óf slecht. En als ze slecht zijn, vind ik ze ook echt heel slecht. Verder ga ik naar Unfinished Sky de remake van De Poolse Bruid. Monic Hendrickx is ook weer van de partij dus de film is op voorhand al een aanrader! Ik vergaap me graag aan haar.

Persepolis maakt me ook heel nieuwsgierig. Eerlijk toegegeven, ik had nog nooit van die hele Marjane Satrapi en haar strip gehoord, maar de stemmigheid van de stills en de hyperactieve pr-molen rondom de film doen veel goeds vermoeden. Ik hoop dat het een film wordt à la Les Triplettes de Belleville die zowel een romantisch (en dus herkenbaar!) beeld schept als een informatieve en niet al te belerende getuigenis is van een meisje dat Iran is ontvlucht.

En dan is daar opera- en eenmalig filmregisseur Peter Sellars. Het was al duidelijk waarschijnlijk: ik ben een operaliefhebber en Sellars is een van mijn idolen. De beste man, oorverdovend Amerikaans heb ik mogen vernemen (daarover zo meteen meer), heeft onlangs nog samengewerkt met de Nederlandse Opera en een wervelende Doctor Atomic ten tonele gebracht. Zijn postmoderne grap The Cabinet of Dr. Ramirez is een ode aan een van de eerste expressionistische Duitse klassiekers (Das Kabinett des Doktor Caligari naar een idee van Fritz Lang). Caligari is verruild voor een voor mij onbekende Ramirez, maar Sellars kennende zal het geheel wel met het einde van de wereld te maken hebben. En over die oorverdovende Amerikaansheid van Sellars gesproken, een vriendin van mij werkte een tijdje met hem samen in verband met de casting van figuranten voor een van zijn opera’s. De ene “Oh my God!” na de andere “Oh sweet Jesus!” karakteriseerde die hele verstandhouding. Gelukkig heb ik afgezien van een eventuele auditie, want Sellars wilde graag dat de figuranten met de billen bloot gingen tijdens de auditie... Inderdaad: “Oh my God!”

Nog vier nachtjes slapen en dan mag ik! Hedwig en Kaj hebben dan al wel een voorsprong, maar ik ga ze zeker weten inhalen. Jongens, dat heet gezonde competitie! Doen ze met al die prijscategorieën op het IFFR ook. Voordat ik ga niet vergeten luciferstokjes te kopen voor mijn slaperige ogen.

(maar de vroegtijdige dood van Heath Ledger kan – heel cru maar waar – nog wat sympathiestemmen vergaren)



Bovenstaande lijstjes zijn puur nattevingerwerk, maar daar lijkt de doorsnee filmjournalist nu eenmaal enorm van te houden. Neem het dus met dikke korrel zout! Please! Sweet Jesus!