[header]Op mijn perspas staat een barcode. Bij elke Press & Industry screening is het de bedoeling dat elk pasje wordt gescand, om bij te kunnen houden wie waar naartoe gaat. In theorie best nuttig. In de praktijk is het vooral lastig, en redelijk amusant.[/header]Op mijn perspas staat een barcode. Bij elke Press & Industry screening is het de bedoeling dat elk pasje wordt gescand, om bij te kunnen houden wie waar naartoe gaat. In theorie best nuttig. In de praktijk is het vooral lastig, en redelijk amusant. Ik dacht eerst dat het aan mijn pasje lag, hoe moeilijk dat scannen ging. Nee hoor. Tussen de scanners (meestal staan er twee) worden vele theorieën uitgewisseld. Het ligt aan de afstand, nee, aan de hoek, of toch aan de beweging? De beste verklaring tot nu toe lijkt te zijn dat het aan de temperatuur ligt: als je even over het pasje wrijft doet hij het beter. Waarom een klein warmteverschil invloed zou hebben op het reflecteren of absorberen van licht door een streepjespatroon kan ik ook als natuurkundige in opleiding niet verklaren, maar zolang het werkt vind ik het prima.

Hoe is het om na een te korte (en koude!) nacht drie films achter elkaar te zien? Ach, het blijkt dat het heel prima gaat als de films maar onderhoudend zijn, en vandaag was mijn score beduidend hoger dan gisteren. Ik ben nog steeds geen meesterwerken tegengekomen, maar vermaakt heb ik me wel, allereerst met 3 Days to Forever, een prettige Indonesische roadmovie. Een neef en een nicht moeten een kostbaar serviesstel afleveren bij een bruiloft. Onderweg verdwalen ze natuurlijk, ontmoeten ze allerlei vreemde mensen, krijgen ze op fiks ruzie en komen ze als enigszins veranderde en gegroeide mensen aan. Het is een standaard template, in welke taal dan ook, maar de twee hoofdpersonen zijn authentiek en interessant genoeg om met plezier mee te reizen.

Paranoid Park, de tweede film van de dag, was een lichte teleurstelling, maar dat lag waarschijnlijk meer aan mijn hoge verwachtingen dan aan de film zelf. Na de prachtige, ingetogen trilogie van Elephant, Gerry en Last Days is dit weer een vrij low key, dromerige film, maar helaas zonder de focus en zuiverheid van die drie. De indruk van de skatersscene in Portland die Van Sant hier geeft is leuk, en het acteerwerk van de hoofdpersoon is prachtig vlak en naturalistisch, maar toch is dit niet veel meer dan een herhalingsoefening. Zelfs Elliott Smith, wiens muziek Van Sant eerder al in Good Will Hunting gebruikte, is weer te horen op de soundtrack, en al kan ik deze film zeker aanraden, ik verwachtte er net iets meer van.

Als je na twee films in dezelfde zaal dan rond een uur of half twee op straat komt is de zon op je gezicht nogal een schok. Het is dag! En er zijn mensen op straat, mensen die misschien helemaal niet weten dat er een filmfestival aan de gang is, of die het in ieder geval niets kan schelen. Vooral in de neppe schemer die in De Doelen heerst is het makkelijk te vergeten dat er een wereld buiten het festival bestaat. En na een tijdje begin je te twijfelen aan je mening over films.

Zo weet ik niet precies of mijn laatste film van de dag, End of the Line, een Braziliaanse film over geld, misschien echt goed was of alleen maar grappig. Dat laatste zijn de bizarre verwikkelingen over niet een of twee, maar drie (of was het vier?) grote stapels geld wel. Mensen stelen het van elkaar, geven het aan elkaar weg, gooien het uit een raam of proberen het van het dak te gooien, en sommigen hebben het maar weten niet echt wat ze ermee moeten. Tussendoor is er een baby zoek en proberen indianen middels een staking mensen te laten betalen voor de regendans. Of het aan het einde allemaal bij elkaar komt en allemaal klopt durf ik niet te zeggen, maar het is vlot en vol zelfvertrouwen gemaakt.

Ik had ook nog een kaartje voor Flic. Toen zag ik dat die film meer dan tweeënhalf uur duurde, en daar had ik, na minder dan zes uur slaap en na twee dagen al zeven films achter de rug toch niet zo heel veel zin in of energie voor. Een avondje ‘vrij’ dus, voor de vier films morgen: Pure Coolness, Juno, The Man From London en Persepolis, vier films waar ik heel erg veel zin in heb.

3 Days to Forever (Riri Riza, Indonesie) [rating 3.5]
Paranoid Park (Gus van Sant, Verenigde Staten) [rating 3.5]
End of the Line (Gustavo Steinberg, Brazilië) [rating 3]
Les Amours D’Astrée et de Celadon (Eric Rohmer, Frankrijk/Italië/Spanje) [rating 2.5]
True Stories (David Byrne, Verenigde Staten) [rating 3]
Hafez (Abolfazl Jalili, Iran/Japan) [rating 2]
Cordero De Dios (Lucia Cedron, Argentina/Frankrijk/Chili) [rating 3.5]