[header]Soms besef je de effectiviteit van een horrorfilm pas veel later na een voorstelling. Dat had ik gisteravond toen ik spoken begon te zien n.a.v. The Unseeable...[/header]Na het vroege begin vanochtend met You, The Living sloeg de vermoeidheid al toe, maar dankzij het drankje dat je vleugels geeft kon ik dat weer een hele tijd lang negeren. Het was de bedoeling om pas om kwart over vier weer naar een film te gaan, maar ik had na het schrijven van mijn vorige stuk opeens tijd over, en dus had ik net nog een gaatje voor een Braziliaanse film:

End of the Line is een chaotische film over hebzucht, geluk en geld en goedgelovigheid in Sao Paulo. Met die thema’s worden zeven verschillende verhaallijnen in elkaar verweven, waarbij het uit het raam gooien van een grote zak geld een grote rol speelt. Het leukste zijn de indianen die na 1000 jaar weigeren om nog langer gratis de regendans te doen, en al snel merkt de hele stad de gevolgen daarvan. De film is snel, flitsend en chaotisch, en eigenlijk iets te druk. De muziek werkte me daardoor af en toe nogal op de zenuwen, en de inhoud gaat in de chaos een beetje verloren. Debuterend filmmaker Gustavo Steinberg wist wel regelmatig een glimlach op mijn gezicht te toveren.

Meteen daarna weer een stuk lopen (fijn, frisse lucht!) om op tijd bij de voorstelling van Mio fratello è figlio unico (My Brother Is an Only Child) te geraken. De schrijvers van La Meglio gioventù werkten mee aan het script, en dat is goed te zien. Twee broers komen vanaf hun jeugd in de jaren ’60 en ’70 politiek radicaal tegenover elkaar te staan, ditmaal is het communisme vs. fascisme. Opnieuw wordt een familie gebruikt om een stuk Italiaanse politieke en sociale geschiedenis te vertellen. De allegorie is uitstekend uitgewerkt, maar de personages en hun motivaties en drijfveren toch wat minder en daardoor heb ik toch het gevoel dat de film niet zoveel om het lijf heeft als men doet voorkomen. De film kijkt wel prettig weg, en dat kan op een festival als deze wel eens anders zijn.

Laat op de avond ga ik dan naar nog één film: The Unseeable, van de regisseur van Tears of the Black Tiger en Citizen Dog (die twee jaar terug nog meedeed aan de Tiger competitie). Dit keer geen uitbundige kleuren of prachtige kitsch, maar geelgroene filters en een sepiasfeertje omdat het verhaal in 1934 speelt. Een hoogzwangere vrouw is op zoek naar haar man en belandt in een huis waar heel wat spoken en geesten rondwaren. Doet een beetje denken aan de recente golf J-horror, hoewel de geesten hier wat minder moorddadig zijn. Zo nu en dan doodeng door een goede combinatie van sfeer en schrikeffecten, maar er wordt iets teveel op de muziek, geluidseffecten en irritante clichés geleund voor de spanning, die wegebt zodra duidelijk wordt dat het geluid je weer eens probeert te misleiden. Verrassende ontknoping volgt uiteindelijk na ontknoping, en na afloop voelde ik me door ‘de waarheid’ aardig bekocht. Desalniettemin schrik ik nu, aan het begin van de nacht terwijl ik dit typ, zo nu en dan behoorlijk als er een takje buiten bij het raam door de wind beroerd wordt. The Unseeable doet me toch nog spoken zien…

Tot nu toe gezien:

End of the Line (Gustavo Steinberg, Brazilië) [rating 3]
Mio fratello è figlio unico (Daniele Luchetti, Italië) [rating 3.5]
The Unseeable (Wisit Sasanatieng, Thailand) [rating 3.5]
You, the Living (Roy Andersson, Zweden) [rating 4]
TBS (Pieter Kuijpers, Nederland) [rating 3.5]
Vasermil (Mushon Salmona, Israël) [rating 3]
George A. Romero’s Diary of the Dead (Raad eens wie, Verenigde Staten) [rating 4]