[header]Na drie dagen en elf films zit ik nog steeds te wachten op de film die me zal verpletteren, de film waar ik nietsvermoedend binnenstap en die een meesterwerk blijkt te zijn.[/header]Na drie dagen en elf films zit ik nog steeds te wachten op de film die me zal verpletteren, de film waar ik nietsvermoedend binnenstap en die een meesterwerk blijkt te zijn. Maar misschien moet ik niet klagen, want tussen de elf is er maar eentje die ik écht slecht vond, en dat is toch geen verkeerde score. Zelfs de eerste en minste film van de dag, het enigszins knullige en vaak flauwe Pure Coolness, een verhaal over herders die hun bruid schaken in Kirgizië, had zijn charmes, en kijk ik een stuk liever dan de gemiddelde gross-out comedy uit Hollywood.
Maar hoe zit het dan met al die geanticipeerde films? Het Oscargenomineerde Juno, bijvoorbeeld? Juno was leuk, absoluut. Grappig, en tegen het einde zelfs wel een beetje ontroerend. Maar fantastisch? Daarvoor praten alle personages toch teveel in hetzelfde rare taaltje en zijn er teveel geforceerde woordgrapjes. Bovendien is de soundtrack puur indie, vol met muziek die ik fantastisch vond of had gevonden toen ík zestien was, maar die het personage Juno ongetwijfeld had afgedaan als veel te gemaniëreerd. Kortom, een leuke film, met een fantastische cast en een verfrissend gebrek aan sentimentaliteit, maar een film die nooit had bestaan zonder Wes Anderson, en die aan diens The Darjeeling Limited niet echt kan tippen.
The Man From London is van een heel ander type. Het is echt film als duursport. De film zelf is niet eens zo verschrikkelijk lang naar de normen van vandaag (net geen tweeënhalf uur), maar die speeltijd is verdeeld over een stuk of 25 shots. Eindeloze shots dus, tergend traag en in majestueus zwart-wit. Het vergt uithoudingsvermogen, en ik durf niet te zeggen dat het tweeënhalf welbestede uren zijn. Ik heb zeker zitten gapen, maar toch waren er ook zulke fascinerende stukken bij dat ik er geen spijt van heb deze film van begin tot einde te hebben gezien.
Snel een enorme wokmaaltijd naar binnen gepropt, en dan tijd voor de volgende oscargenomineerde: Persepolis. Ook hier weer prachtig zwart-wit, dit keer in tekenfilmvorm, maar een film voor kinderen is het niet. Hoofdpersoon Marjane groeit op in het turbulente Iran, eerst onder de Sjah en daarna onder de fundamentalistische regering. Kleine Marjane is dol op Bruce Lee, tiener Marjane op punkmuziek, en door de film zie je zowel haar persoonlijke geschiedenis als die van haar land zich ontwikkelen. Helaas lijkt de film hierdoor vooral in het begin soms een beetje op een geschiedenisles, maar misschien is het helemaal niet zo erg om iets meer te weten te komen over Iran en hoe het is om daar op te groeien en te leven.
Dan, aan het einde van de dag kwam het eigenlijke hoogtepunt. Bij Pop Cinema, een soort talkshow die elke avond in de Schouwburg plaatsvindt, zag ik eerst een interview met de maakster van Naissance Des Pieuvres, een film die mij niet echt iets leek (het gaat, in ieder geval aan het het oppervlak, over synchroonzwemmen), maar deze Céline Sciamma wist mijn interesse toch te wekken. De volgende gast was degene voor wie ik eigenlijk kwam: Spinvis. Niet alleen gaf hij een fantastisch en intiem optreden, maar hij vertelde tijdens het voorafgaande interview ook bezig te zijn met een psychedelische popfilm, die hopelijk maart 2009 uit moet komen.
Zal The King of Ping Pong morgen die ontdekking zijn? De Nederlandse film Tiramisu wellicht? Of misschien toch Le Tueur? Ik meld het jullie morgen.
Tot nu toe gezien:
Pure Coolness (Ernest Abdyjaparov, Kirgizië/ Kazakhstan) [rating 2.5]
Juno (Jason Reitman, Verenigde Staten) [rating 3.5]
The Man From London (Béla Tarr, Hongarije/Frankrijk/Duitsland) [rating 3]
Persepolis (Marjane Satrapi & Vincent Paronnaud, Frankrijk) [rating 3.5]
3 Days to Forever (Riri Riza, Indonesie) [rating 3.5]
Paranoid Park (Gus van Sant, Verenigde Staten) [rating 3.5]
End of the Line (Gustavo Steinberg, Brazilië) [rating 3]
Les Amours DAstrée et de Celadon (Eric Rohmer, Frankrijk/Italië/Spanje) [rating 2.5]
True Stories (David Byrne, Verenigde Staten) [rating 3]
Hafez (Abolfazl Jalili, Iran/Japan) [rating 2]
Cordero De Dios (Lucia Cedron, Argentinië/Frankrijk/Chili) [rating 3.5]
Maar hoe zit het dan met al die geanticipeerde films? Het Oscargenomineerde Juno, bijvoorbeeld? Juno was leuk, absoluut. Grappig, en tegen het einde zelfs wel een beetje ontroerend. Maar fantastisch? Daarvoor praten alle personages toch teveel in hetzelfde rare taaltje en zijn er teveel geforceerde woordgrapjes. Bovendien is de soundtrack puur indie, vol met muziek die ik fantastisch vond of had gevonden toen ík zestien was, maar die het personage Juno ongetwijfeld had afgedaan als veel te gemaniëreerd. Kortom, een leuke film, met een fantastische cast en een verfrissend gebrek aan sentimentaliteit, maar een film die nooit had bestaan zonder Wes Anderson, en die aan diens The Darjeeling Limited niet echt kan tippen.
The Man From London is van een heel ander type. Het is echt film als duursport. De film zelf is niet eens zo verschrikkelijk lang naar de normen van vandaag (net geen tweeënhalf uur), maar die speeltijd is verdeeld over een stuk of 25 shots. Eindeloze shots dus, tergend traag en in majestueus zwart-wit. Het vergt uithoudingsvermogen, en ik durf niet te zeggen dat het tweeënhalf welbestede uren zijn. Ik heb zeker zitten gapen, maar toch waren er ook zulke fascinerende stukken bij dat ik er geen spijt van heb deze film van begin tot einde te hebben gezien.
Snel een enorme wokmaaltijd naar binnen gepropt, en dan tijd voor de volgende oscargenomineerde: Persepolis. Ook hier weer prachtig zwart-wit, dit keer in tekenfilmvorm, maar een film voor kinderen is het niet. Hoofdpersoon Marjane groeit op in het turbulente Iran, eerst onder de Sjah en daarna onder de fundamentalistische regering. Kleine Marjane is dol op Bruce Lee, tiener Marjane op punkmuziek, en door de film zie je zowel haar persoonlijke geschiedenis als die van haar land zich ontwikkelen. Helaas lijkt de film hierdoor vooral in het begin soms een beetje op een geschiedenisles, maar misschien is het helemaal niet zo erg om iets meer te weten te komen over Iran en hoe het is om daar op te groeien en te leven.
Dan, aan het einde van de dag kwam het eigenlijke hoogtepunt. Bij Pop Cinema, een soort talkshow die elke avond in de Schouwburg plaatsvindt, zag ik eerst een interview met de maakster van Naissance Des Pieuvres, een film die mij niet echt iets leek (het gaat, in ieder geval aan het het oppervlak, over synchroonzwemmen), maar deze Céline Sciamma wist mijn interesse toch te wekken. De volgende gast was degene voor wie ik eigenlijk kwam: Spinvis. Niet alleen gaf hij een fantastisch en intiem optreden, maar hij vertelde tijdens het voorafgaande interview ook bezig te zijn met een psychedelische popfilm, die hopelijk maart 2009 uit moet komen.
Zal The King of Ping Pong morgen die ontdekking zijn? De Nederlandse film Tiramisu wellicht? Of misschien toch Le Tueur? Ik meld het jullie morgen.
Tot nu toe gezien:
Pure Coolness (Ernest Abdyjaparov, Kirgizië/ Kazakhstan) [rating 2.5]
Juno (Jason Reitman, Verenigde Staten) [rating 3.5]
The Man From London (Béla Tarr, Hongarije/Frankrijk/Duitsland) [rating 3]
Persepolis (Marjane Satrapi & Vincent Paronnaud, Frankrijk) [rating 3.5]
3 Days to Forever (Riri Riza, Indonesie) [rating 3.5]
Paranoid Park (Gus van Sant, Verenigde Staten) [rating 3.5]
End of the Line (Gustavo Steinberg, Brazilië) [rating 3]
Les Amours DAstrée et de Celadon (Eric Rohmer, Frankrijk/Italië/Spanje) [rating 2.5]
True Stories (David Byrne, Verenigde Staten) [rating 3]
Hafez (Abolfazl Jalili, Iran/Japan) [rating 2]
Cordero De Dios (Lucia Cedron, Argentinië/Frankrijk/Chili) [rating 3.5]
0 Reacties