[header]Het is toch een wereld van verschil, tussen pers en publieksscreenings. Oh, de persvoorstellingen hebben absoluut hun voordelen: je kunt op het laatste moment besluiten er naartoe te gaan, je hoeft niet in de rij en meestal heb je aan beide kant ruim plek voor benen en tassen. Toch ga ik veel liever naar publieksvoorstellingen, hoe krap je daar ook zit.[/header]Het is toch een wereld van verschil, tussen pers en publieksscreenings. Oh, de persvoorstellingen hebben absoluut hun voordelen: je kunt op het laatste moment besluiten er naartoe te gaan, je hoeft niet in de rij en meestal heb je aan beide kant ruim plek voor benen en tassen. Toch ga ik veel liever naar publieksvoorstellingen, hoe krap je daar ook zit. Om de verwachtingsvolle sfeer die er van tevoren hangt. Omdat de regisseur er soms is om de film toe te lichten. Omdat er geen mensen na een kwartier al weglopen. Om het applaus na afloop. Maar toch vooral omdat je er het gevoel krijgt deel te zijn van een bijzondere collectieve ervaring.
Het helpt ook films te waarderen. Tiramisu van Paula van der Oest had ik denk ik niet beter gevonden als ik hem bij een publieksvoorstelling had gezien, maar vast leuker. Het is namelijk een echt toetje: goed geschreven en geacteerd, geestig en scherp geobserveerd, maar het blijft toch een beetje oppervlakkig. Het gaat over een actrice (Anneke Blok) die over haar hoogtepunt heen is en een gat in haar hand heeft, en over haar nieuwe accountant, een brave jongen uit Diemen die AH huiswijn drinkt en met zowel onbegrip als jaloezie naar haar leven kijkt. Le Tueur was teleurstellend geweest in elke setting. De premisse - een man sluit een deal met de man die ingehuurd is om hem te vermoorden - is veelbelovend, en de uitvoering lijkt in het begin ook goed: weinig woorden, veel spanning. Helaas lukt het de film niet dat hoge niveau te behouden, en dwaalt te film onhandig naar het einde toe.
De dag werd afgesloten met de tweede film die ik echt fantastisch kan noemen, al is hij vast niet voor iedereen: Margot At The Wedding. De vorige film van Noah Baumbach, The Squid and the Whale, vond ik destijds goed, en veelbelovend, maar niet zo fantastisch als iedereen hem leek te vinden. De belofte is nu ingelost. Margot is vlijmscherp, door een recensent terecht beschreven als emotionele torture porn en Nicole Kidman speelt hier een van de beste rollen van haar carrière. Margot is passief-agressief, gemeen, kwetsbaar, onvoorspelbaar, en haar relatie met zus Pauline (Jennifer Jason Leigh) soms pijnlijk herkenbaar - ik heb ook een zus, en de haat-liefderelatie vol jaloezie en verlangen naar goedkeuring. Het is niet altijd een makkelijke film om te kijken, en de cinematografie lijkt soms wel expres rauw en slordig (dat Harris Savides het ook anders kan zagen we vorig jaar in Zodiac) maar ik heb gefascineerd zitten kijken en ga misschien zelfs zaterdag nog een keer.
Tot nu toe gezien:
Tiramisu (Paula van der Oest, Nederland) [rating 3.5]
Le Tueur (Cédric Anger, Frankrijk) [rating 2.5]
The King of Ping Pong (Jens Jonsson, Zweden) [rating 3]
Margot at the Wedding (Noah Baumbach, Verenigde Staten) [rating 4]
Naissance Des Pieuvres (Céline Sciamma, Frankrijk) [rating 4]
Pure Coolness (Ernest Abdyjaparov, Kirgizië/ Kazachstan) [rating 2.5]
Juno (Jason Reitman, Verenigde Staten) [rating 3.5]
The Man From London (Béla Tarr, Hongarije/Frankrijk/Duitsland) [rating 3]
Persepolis (Marjane Satrapi & Vincent Paronnaud, Frankrijk) [rating 3.5]
3 Days to Forever (Riri Riza, Indonesie) [rating 3.5]
Paranoid Park (Gus van Sant, Verenigde Staten) [rating 3.5]
End of the Line (Gustavo Steinberg, Brazilië) [rating 3]
Les Amours DAstrée et de Celadon (Eric Rohmer, Frankrijk/Italië/Spanje) [rating 2.5]
True Stories (David Byrne, Verenigde Staten) [rating 3]
Hafez (Abolfazl Jalili, Iran/Japan) [rating 2]
Cordero De Dios (Lucia Cedron, Argentinië/Frankrijk/Chili) [rating 3.5]
