[header]Het filmfestival draait op volle toeren, dat kan niet anders. Desalniettemin valt mij vooral de stilte op, maar dat heeft alles te maken met het filmaanbod dat vandaag de revue passeerde.[/header]Het filmfestival draait op volle toeren, dat kan niet anders. Desalniettemin valt mij vooral de stilte op, maar dat heeft alles te maken met het filmaanbod dat vandaag de revue passeerde. Stellet Licht, Fujian Blue en Mange, Ceci Est Mon Corps zijn elk nog maagdelijke films die deze week de grote boze wereld van de filmjournalistiek tegemoet treden op het IFFR. Toch zijn ze alledrie oorverdovend stil.
Internationale premières doen vaak bombastisch aan. Dat het hierdoor vaak een misplaatst effect heeft, neem ik op de koop toe: ik snap dat een film er ook is om verkocht te worden. Toen Penelope Cruz echter het prachtige, innemende maar allesbehalve glamoureuze Volver promootte in Cannes, werd de nadruk op haar schitterende uiterlijk gelegd. Een nogal onbehaaglijk gevoel. The good life, that is what you live! heeft de pr-agent haar in de oren gefluisterd en dat imago droeg ze met verve uit. Dan is daar echter de film in kwestie: op geen moment is haar voorkomen belangrijk voor het verhaal: deze prachtige film ging over vrouwen en emancipatie! Een nogal misplaatst verkooppraatje dan eigenlijk, die fotogenieke en rondborstige Cruz in Cannes.
Fujian Blue gaat over de schade die vijfentwintig jaar globalisering heeft aangericht in China. In de Fujianregio zijn de vaders verdwenen: geld aan het verdienen in het buitenland. De achtergebleven moeders slijten hun dagen in veel te dure huizen en zitten op een hoop geld. Vrij baan voor de jeugd! Maar ook zij weten zich geen raad met hun omgeving en zichzelf. De traditionele familiewaarden zijn ver te zoeken, iedereen is postmodern verloren in de anonimiteit van het stedelijke leven. De criminaliteit ligt dan al snel op de loer. De film maakt invoelbaar hoe ingewikkeld het is doelbewust te kunnen leven als er geen economische, sociale of culturele middelen zijn die het leven enigszins richting geven. Ook debuterend regisseur Robin Weng neemt de tijd voor zijn verhaal, en ondanks het slome gespeel met de camera verdient deze film de aandacht. Tijd voor deze hopelijk succesvolle festivalhit om door te breken naar de massa!
Veel zinnigs valt er over het poëtische Mange, Ceci Est Mon Corps niet te zeggen, gaat het gewoon zien! Je kunt nog tot en met zaterdag, dus wat let je? Je krijgt niet alleen maar mooie beelden en een belangrijke boodschap over de vernietigende werking van de blanke op de zwarte, maar ook schitterende muziek. De film heeft geen echt verhaal maar benadrukt sfeer; Mange zegt op deze manier echter veel meer dan de reeds betreden paden van eerdere geëngageerde filmmakers konden.
Trouwens, ik heb ook nog een sleeper hit gesignaleerd! De Zweedse horrorfilm (die stiekem gewoon een romantische komedie is), Let the Right One In, is echt geweldig! Luguber, schattig en venijnig, veel meer valt er niet te wensen. Want hoe briljant ben je als je een twaalfjarige vampier, die net een volwassen vent heeft verorberd en onder het bloed zit, laat zoenen met haar verlegen buurjongetje? Heel briljant, maar je bent pas een held als je er zoetsappige muziek onder zet. Bravo voor alleskunner Tomas Alfredson!
Tot nu toe gezien:
Stellet Licht (Carlos Reygadas, Mexico/Frankrijk/Nederland/Duitsland) [rating 4]
Mange, Ceci Est Mon Corps (Michelange Quay, Frankrijk/Haïti) [rating 3.5]
Fujian Blue [rating 3.5]
Let the Right One In (Tomas Alfredson, Zweden) (Weng Shou Ming, China) [rating 4.5]
Own Death (Peter Forgács, Hongarije) [rating 5]
Cordero de Dios (Lucia Cedron, Argentinië/Frankrijk/Chili) [rating 2]
Unfinished Sky (Peter Duncan, Australië) [rating 3]
The Skyjacker (Jeff Pickett, Verenigde Staten) [rating 1]
