[header]Mogelijk het leukste van het filmfestival is het feit dat regisseurs vaak bij vertoningen van hun film aanwezig zijn. Dit is niet alleen leuk omdat je ze dan in levende lijve ziet, maar ook omdat je door de Q&A-sessies naderhand inzicht krijgt in hun manier van werken. [/header]Mogelijk het leukste van het filmfestival is het feit dat regisseurs vaak bij vertoningen van hun film aanwezig zijn. Dit is niet alleen leuk omdat je ze dan in levende lijve ziet, maar ook omdat je door de Q&A-sessies naderhand inzicht krijgt in hun manier van werken. Het blijkt dat bij festivals niet alleen de inhoud van films verschilt van het generieke Hollywoodvehikel: ook de manier waarop films worden gemaakt is vaak behoorlijk anders. Zo heb ik de afgelopen twee dagen Q&A-sessies bijgewoond met o.a. de Braziliaan Gustavo Spolidoro, de regisseur van

Still Orangutans is een film die uit één shot bestaat, maar in tegenstelling tot het bekendste voorbeeld uit dit genre, Russian Ark van de op het festival aanwezige Sokurov, leidt dit geenszins tot een beperking qua locatie, stijl, of verhaal. Het is een uiterst dynamische verfilming van zes korte verhalen van Paulo Scott, en vindt plaats in de metro, de bus, op straat en in een appartementengebouw. En het is samen met de andere Braziliaanse film die ik op het IFFR heb gezien (End of the Line) een van de meest frenetieke, absurde, en out of control films die ik ooit heb gezien.

Een van de verhalen bevat een Tarantinoëske speech over de invloed van Johannes Paulus II op het Braziliaanse voetbal, in een ander gaan een getatoeëerd meisje en een oudere man zich te buiten aan parfum en aquariumvissen, en weer een ander verhaal bestaat vooral uit een Lynchiaanse droomsequentie. En dit alles is dus in één shot gevangen: een logistieke nachtmerrie van grootse proporties, met borden achter de camera die ervoor moesten zorgen dat omstanders niet de camera in keken en hele snelle wisselingen van plaats voor het bandje dat in drie van de verhalen - en dus op drie verschillende locaties - de film van muziek voorziet. In totaal werden er zes takes gedaan; de versie die te zien is, is de tweede. Boven alles is de film een ode aan Porto Alegre, en de liefde van de regisseur voor deze plek is tastbaar.

Helaas is Men’s Group, ondanks een even intrigerend concept, minder geslaagd. De film gaat over zes mannen in Australië die elke week bij elkaar komen om over hun problemen te praten. De gimmick? Elke acteur wist alleen het verhaal van zijn eigen personage en de gesprekken ontrolden zich dus precies zoals ze op het doek zijn verschenen: een tweede take of iets opnieuw proberen, dat mocht niet. In totaal had de regisseur een uur of veertien aan footage, die hij beetje bij beetje heeft gecondenseerd tot iets minder dan twee uur. Helaas heeft het nog steeds niet heel veel focus of samenhang, en dat er veel gehuild wordt maakt iets nog niet tot een ontroerende film.

Verder nog gezien: twee films over Marokko, een aardige musical, Burned Hearts, en een film van een Amerikaan, Marrakech Inshallah, die zelfs voor iemand die zo van Marokko houdt als ik doodsaai en knullig overkwam. Maar, ach, overal blijkt weer hoe persoonlijk filmsmaak is: bij publieksvoorstellingen mag iedereen middels een scheur in een stuk papier de film een cijfer geven van één (zeer slecht) tot en met vijf (zeer goed), en de man achter mij vond Marrakech Inshallah een vijf waard. Tenslotte ben ik bij Der Verlorene binnengeslopen, en dat is een enigszins trage maar prachtige Duitse film noir, met Peter Lorre in een van zijn mooiste, droevigste rollen: een film waar hopelijk snel een dvd-release van komt.

Tot nu toe gezien:

Still Orangutans (Gustavo Sporidoro, Brazilië) [rating 3.5]
Burned Hearts (Ahmed El Maanouni, Marokko) [rating 2]
Der Verlorene (Peter Lorre, Duitsland) [rating 3.5]
Marrakech Inshallah (S.F. en C. Pierce, Verenigde Staten/Marokko) [rating 2]
Men's Group (Michael Joy, Australië) [rating 2.5]
Tiramisu (Paula van der Oest, Nederland) [rating 3.5]
Le Tueur (Cédric Anger, Frankrijk) [rating 2.5]
The King of Ping Pong (Jens Jonsson, Zweden) [rating 3]
Margot at the Wedding (Noah Baumbach, Verenigde Staten) [rating 4]
Naissance Des Pieuvres (Céline Sciamma, Frankrijk) [rating 4]
Pure Coolness (Ernest Abdyjaparov, Kirgizië/ Kazachstan) [rating 2.5]
Juno (Jason Reitman, Verenigde Staten) [rating 3.5]
The Man From London (Béla Tarr, Hongarije/Frankrijk/Duitsland) [rating 3]
Persepolis (Marjane Satrapi & Vincent Paronnaud, Frankrijk) [rating 3.5]
3 Days to Forever (Riri Riza, Indonesie) [rating 3.5]
Paranoid Park (Gus van Sant, Verenigde Staten) [rating 3.5]
End of the Line (Gustavo Steinberg, Brazilië) [rating 3]
Les Amours D’Astrée et de Celadon (Eric Rohmer, Frankrijk/Italië/Spanje) [rating 2.5]
True Stories (David Byrne, Verenigde Staten) [rating 3]
Hafez (Abolfazl Jalili, Iran/Japan) [rating 2]
Cordero De Dios (Lucia Cedron, Argentinië/Frankrijk/Chili) [rating 3.5]