[header] Aan de toestroom van het publiek is het niet te merken, maar op de etage voor de gasten is het al doodstil. Geen wachtrij voor de computers, alleen een paar eenzame zielen die op hun laptop zitten te tikken en een uiterst verveeld barmeisje. Het festival is aan het aflopen, en om helemaal eerlijk te zijn, woensdag had ik het ook wel gehad. Gelukkig bleek donderdag een topdag te zijn, en nu vind ik het weer jammer dat het bijna voorbij is.[/header]Aan de toestroom van het publiek is het niet te merken, maar op de etage voor de gasten is het al doodstil. Geen wachtrij voor de computers, alleen een paar eenzame zielen die op hun laptop zitten te tikken en een uiterst verveeld barmeisje. Het festival is aan het aflopen, en om helemaal eerlijk te zijn, woensdag had ik het ook wel even gehad. Gelukkig bleek donderdag een topdag te zijn, en nu vind ik het weer jammer dat het bijna voorbij is.

Hoezo topdag? Nou, het begon al goed, met Estômago, weer een gestoorde Braziliaanse film en de beste van de drie die ik heb gezien. Het is net bekend geworden dat deze film een kleine Nederlandse release krijgt, en het is zeker een film om te gaan zien. Het gaat over de kok Nonato die maar al te goed leert dat liefde door de estômago gaat. We volgen hem in twee parallelle verhalen: in het ene komt hij aan in de gevangenis en klimt hij dankzij zijn kookkunsten langzaam op in de strikte hiërarchie die in zijn cel heerst. In het andere verhaal, dat zich eerder afspeelt, komt Nonato aan in de grote stad, klimt ook daar langzaam op en probeert het hongerige hoertje Iria te verleiden met eten. En tsja, aan het einde van dat gedeelte komen we er natuurlijk achter waarom hij in de gevangenis is beland. Het is een mooi geconstrueerd verhaal, en uiterst grappig, met wellustig gefilmd eten dat in vele monden verdwijnt, en even wellustig gefilmde vrouwenbillen. En het is, zoals ik nu eigenlijk standaard verwacht van Braziliaanse films, volledig over de top.

De tweede film van de dag was een interessante, maar vrij vage en afdwalende documentaire, Un Lugar en el Cine over het neorealisme, met helaas maar een heel kleine hoeveelheid fragmenten om de abstracte quotes van de ‘talking heads’ invulling te geven. Daarna, na een overheerlijke crêpe (festivalbezoekers, haast u naar Lantaren/Venster, het is het wachten waard), naar Wadley, een Mexicaanse film die vooral uitzonderlijk is omdat de drie zinnetjes in het programmaboekje hem volledig beschrijven. Een jongen gaat naar de woestijn en neemt aldaar peyote (een mescaline bevattende hallucinogene cactus). En dat is het. Toch zelfs voor een film van 60 minuten wat weinig, en het is dan ook een uiterst frustrerende, bijna dialoogloze film. Het verbaast niet echt te ontdekken dat regisseur, cinematograaf en hoofdrolspeler zich ook tegoed deden aan peyote tijdens het filmen.

Toch is Wadley niet een film om zomaar van de hand te wijzen, want al dwaalden mijn gedachten heel ver af, ik heb me niet verveeld. Dit klinkt misschien tegenstrijdig. Maar waar ik bij andere films (Marrakech Inshallah bijvoorbeeld) een paar keer opeens wakker schrok, ben ik tijdens Wadley geen moment ingedut. Gevraagd (door bovengetekende) wat hij in zijn publiek teweeg wilde brengen, vertelde de regisseur dat hij juist tegen dat idee in wilde gaan, dat hij weg wilde van de manipulatie van gevoelens waar Hollywood zo goed in is, en juist de kijker zelf een ‘dialoog’ aan wilde laten gaan met wat op het scherm te zien was. Wadley is niet een makkelijke film om te kijken, en aanraden kan ik hem niet echt, maar de regisseur is in zijn opzet volledig geslaagd.

Daarna kwamen twee uiterst grappige films. Allereerst de persvoorstelling van de slotfilm, The Band’s Visit. Mijn volledige recensie is elders te vinden, maar als er nog kaartjes zijn zou ik zeker proberen er eentje te bemachtigen. En daarna Un Baiser s’il Vous Plait, een Franse ‘comedy of manners’ over overspel, per ongeluk verliefd worden, en natuurlijk over zoenen, heel veel zoenen. De regisseur was aanwezig, en liet na de voorstelling een knap staaltje ‘flirten met je publiek’ zien. “Waarom heeft u ervoor gekozen zelf de hoofdrol te spelen?” “Nou, we waren natuurlijk op zoek naar iemand die uiterst knap en heel charismatisch was, en na een lange zoektocht bleek dat ik het toch zelf maar moest doen”. En het zoenen? Dat hadden ze natuurlijk uiterst grondig gerepeteerd.

De avond eindigde weer eens met Pop Cinema in de schouwburg. Eerst nog een interview met de regisseur van Wadley, en daarna de grote gast: Ed Lachman, cinematograaf voor maar liefst drie films die op het festival te zien zijn (geweest): True Stories, Import/Export en bovenal I’m Not There. Hij had heel interessante dingen te melden, o.a. over hoe het was om die laatste film te maken en hij gaf ook wat uitleg over sommige verwijzingen in de film. Vervolgens kwam ook muzikant Lucky Fonz de Derde aanschuiven, die afstudeerde met een scriptie over Dylan, waar de film volgens hem volledig op was gebaseerd. Hij gaf ook nog een optreden met wel enigszins Dylaneske nummers: een leuke afsluiting van een topdag.

Tot nu toe gezien:

Estômago (Marcos Jorge, Brazilië/Italië) [rating 4]
Un Lugar en el Cine (Alberto Morais, Spanje) [rating 2]
Wadley (Matias Meyer, Mexico) [rating 2.5]
Un Baiser s’il Vous Plait (Emmanuel Mouret, Frankrijk) [rating 4]
The Band's Visit (Eran Kolirin, Israël) [rating 4]
Still Orangutans (Gustavo Sporidoro, Brazilië) [rating 3.5]
Burned Hearts (Ahmed El Maanouni, Marokko) [rating 2]
Der Verlorene (Peter Lorre, Duitsland) [rating 3.5]
Marrakech Inshallah (S.F. en C. Pierce, Verenigde Staten/Marokko) [rating 2]
Men's Group (Michael Joy, Australië) [rating 2.5]
Tiramisu (Paula van der Oest, Nederland) [rating 3.5]
Le Tueur (Cédric Anger, Frankrijk) [rating 2.5]
The King of Ping Pong (Jens Jonsson, Zweden) [rating 3]
Margot at the Wedding (Noah Baumbach, Verenigde Staten) [rating 4]
Naissance Des Pieuvres (Céline Sciamma, Frankrijk) [rating 4]
Pure Coolness (Ernest Abdyjaparov, Kirgizië/ Kazachstan) [rating 2.5]
Juno (Jason Reitman, Verenigde Staten) [rating 3.5]
The Man From London (Béla Tarr, Hongarije/Frankrijk/Duitsland) [rating 3]
Persepolis (Marjane Satrapi & Vincent Paronnaud, Frankrijk) [rating 3.5]
3 Days to Forever (Riri Riza, Indonesie) [rating 3.5]
Paranoid Park (Gus van Sant, Verenigde Staten) [rating 3.5]
End of the Line (Gustavo Steinberg, Brazilië) [rating 3]
Les Amours D’Astrée et de Celadon (Eric Rohmer, Frankrijk/Italië/Spanje) [rating 2.5]
True Stories (David Byrne, Verenigde Staten) [rating 3]
Hafez (Abolfazl Jalili, Iran/Japan) [rating 2]
Cordero De Dios (Lucia Cedron, Argentinië/Frankrijk/Chili) [rating 3.5]