[header]"Is deze stoel bezet?” “Nee hoor, ik ben alleen”.

Het is een zinnetje dat naarmate het festival vorderde steeds makkelijker van mijn tong afrolde. Ja, ik was voornamelijk in m’n Rémi, bij screenings en vooral ertussenin. Maar eenzaam? Nee, eigenlijk niet.[/header]

Dé ontdekking van het festival was voor mij ongetwijfeld de Braziliaanse cinema. Drie films uit dat land heb ik gezien, en ze waren alledrie totaal gestoord en over de top, vol leven en energie, en op technisch vlak meer dan prima. De beste van de drie was het perfect geconstrueerde en uiterst grappige Estômago, al geef ik toe dat het indrukwekkende Still Orangutans nog steeds groeit in mijn waardering. Teveel filmmakers lijken te denken dat experimentele, artistieke films langzaam en moeilijk horen te zijn, ontoegankelijk en frustrerend, maar deze drie gekke Brazilianen laten zien dat het ook anders kan.

Niet dat ik iets tegen langzame films heb. Twee andere favorieten waren juist ingetogen, en gingen over de kleine momenten en gebaren. Ik heb het dan over La Maison Jaune, die helaas geen distributiedeal heeft gekregen, en slotfilm The Band’s Visit. Het zijn beide films die je ogen openen voor de verschillen tussen manieren van leven, en tegelijkertijd ook voor de overeenkomsten en gemeenschappelijke gevoelens die van ons allen mensen maken. En experimentele films ben ik ook niet uit de weg gegaan, al hadden ze erg wisselend succes. Voor mij was Die Stille Vor Bach een hoogtepunt, en aan Les Amours D’Astrée et de Céladon moest ik heel erg wennen, maar heeft me wel erg benieuwd gemaakt naar het werk van Eric Rohmer. Door Wadley raakte ik erg gefrustreerd, en een goede film kan ik het niet noemen, maar de bedoeling van de maker was zeker interessant, en ik ben blij de film gezien te hebben.

Mijn lievelingsfilm tijdens het festival blijft toch het prachtige Naissance Des Pieuvres. Het heeft alles: prachtige beelden, multidimensionale, realistische personages gespeeld door veelbelovende beginnende actrices, een tijdloos verhaal met duidelijk begin en eind, en de blik vol mededogen en interesse van een begenadigde nieuwe filmmaakster, die ik zeker in de gaten zal blijven houden.

Dan zijn er nog de films die ik helaas heb gemist. Let the Right One In, bijvoorbeeld, die hopelijk nog uitkomt in de bioscoop of op dvd. Own Death, waar Thijs me toch erg nieuwsgierig naar heeft weten te maken, Unfinished Sky (die gelukkig wel nog uitkomt), La Graine et le Mulet, Able Danger... Hoeveel films je op een festival ook ziet, er blijven er altijd nog meer die je niet hebt gezien. Toch heb ik gelukkig weinig echte missers gezien.

Ik hou net als Thijs niet zo van lijstjes. Ik vind onze toptien dan ook niet echt representatief, omdat ik films als No Country for Old Men, I’m Not There en Juno niet echt zie als festivalfilms, maar eerder als grote releases die toevallig een paar voorvertoningen hebben tijdens het festival. Margot at the Wedding, The Darjeeling Limited en toch ook Paranoid Park, films die er een beetje tussenin hangen, vond ik erg goed, maar ik heb het idee dat die films de aandacht en promotie minder nodig hebben. Als ik ook maar een handvol mensen heb weten te overtuigen Naissance Des Pieuvres of Estômago te gaan zien, ben ik allang tevreden.

Mijn eerste filmfestival als vertegenwoordigster van de pers was een fantastische ervaring, die ik volgend jaar maar al te graag zal herhalen. Ik hoop dat mijn stukjes vermakelijk en informatief zijn geweest, ook voor mensen die zelf niet naar Rotterdam zijn gekomen. Ze waren in ieder geval leuk om te schrijven.