[header]Het (digitaal) bijwonen van zon photocall en persconferentie moet je overigens niet al te zeer romantiseren, want dat gaat er in de regel erg vervelend aan toe. Ik word er eigenlijk vooral erg naar van. [/header]Terwijl ik vandaag gevangen zat tussen de boodschappen, een flinke verkoudheid, het strijken van mijn blouses en het kijken naar Temporada de Patos van Fernando Eimbcke, Ashes and Diamonds uit 1958 van Andrzej Wajda en Brand Upon the Brain! van Guy Maddin, werden in Berlijn de films Julia van Eric Zonka, Transsiberian van Brad The Machinist Anderson en Gardens of the Night van Damian Harris aan pers en publiek voorgesteld.
Het (digitaal) bijwonen van zon photocall en persconferentie moet je overigens niet teveel romantiseren, want dat gaat er in de regel erg vervelend aan toe. Ik word er eigenlijk vooral erg naar van. Als je in een glossy zon foto ziet van een breed glimlachende filmster voor zon bord met reclame van het festival en al haar sponsors, mag je bijvoorbeeld verdomd blij zijn dat het geluid uitstaat. De fotografen zijn de volle vijf minuten van zon shoot namelijk onophoudelijk aan het schreeuwen tegen de ster die voor hun lens staat. Een goed maar zeer onaangenaam voorbeeld van groepsgedrag, zelfzuchtigheid en de druk van eindredacteuren.
En dan volgt de persconferentie. In Berlijn hebben ze de gewoonte om het Duits als voertaal te hebben, zodat iedere filmster achter de tafel een grote koptelefoon in heeft waarin tolken de vragen van de gespreksleider snel vertalen. Als vervolgens de pers de mogelijkheid krijgt om vragen te stellen, staat altijd de meest suffe filmmuts met haar vingertje in de lucht te prikken. De gespreksleider: Yes, you with the pink sweater. De filmjournalist: Hi, my name is Ůlle Bjøldroepke and Im from a Swedish daily paper. First off, I want to thank you all for coming and for making such a great film about such a remarkable subject. I have a question for Tilda Swinton and for Aidan Gould. Tilda, you were absolutely fantastic as .
Dit wetende is het dus dubbel en dwars zaak om een-op-een interviews te regelen, zodat je niets van al die opgeklopte pers-bullshit hebt en exact de vragen kunt stellen die je wilt stellen. Ik ben er nu in ieder geval helemaal klaar voor. De feitjes zitten in mijn hoofd, de filmbeelden zie ik nog helder voor me, de vragen zijn geformuleerd. Nu nog een autorit van een uurtje of zes en ik ben er: de Berlinale ligt morgen uitgestrekt aan mijn voeten. Nieuwe meesterwerkjes wachtend op mijn strenge oordeel, filmsterren wachtend op mijn originele en ontwapenende vragen en een lekker donzen hotelbed wachtend op mijn vermoeide voetjes. Dus tot morgen, tot Berlijn!
