[header]Met een heerlijk winters zonnetje de Kurfürstendamm oprijden. Links Louis Vuitton, rechts Chanel, links Mercedes, rechts de Gedächtsniskirche. Het hotel was binnen de kortste keren gevonden en zelfs de Poolse eigenaresse was een en al charme en hulpvaardigheid. Ze stond er overigens wel op om de weekhuur in cash te ontvangen, maar ja: met al die ongure filmfestivalgangers leek me dat best gerechtvaardigd.[/header]Met een heerlijk winters zonnetje de Kurfürstendamm oprijden. Links Louis Vuitton, rechts Chanel, links Mercedes, rechts de Gedächtsniskirche. Het hotel was binnen de kortste keren gevonden en zelfs de Poolse eigenaresse was een en al charme en hulpvaardigheid. Ze stond er dan wel op om de weekhuur in cash te ontvangen, maar ja: met al die ongure filmfestivalgangers leek me dat best gerechtvaardigd. Als de wiedeweerga m’n spulletjes gedropt en snel de S-Bahn en een stukje U-Bahn in om na een minuutje of twintig midden op het kloppende hart van dit festival te staan: de Potsdamer Platz.

Hypermodern, maar toch knus. Hoe ze het voor elkaar krijgen is me niet helemaal duidelijk, maar op deze plek voel je, zonder het ook maar een fractie te missen, eigenlijk niets van die mix van historie en moderniteit die Berlijn juist zo uniek maakt. Toegegeven, hier staan vele bioscoop-multiplexen pal naast een rits immense hotels, het overdonderende glazen hoofdkantoor van de Deutsche Bank en vele, net te zakelijke café’s met zo’n iets te bedachte inrichting. Klinkt nou niet bepaald als een warm bad, maar they actually pulled it off quite nicely, want het is gezellig druk, Kerstmisserig verlicht en vooral erg druk met festivalgangers.

En daarmee zijn we weer even terug op de vergelijking met ‘ons’ Rotterdam. Net als de Potsdamer Platz is ook Rotterdam toch een wat onpersoonlijke en weinig tot de romantische verbeelding sprekende stad die tijdens de tien dagen van het IFFR in no time wordt omgetoverd in een comfortabel donzen filmdekbedje waar het goed toeven is. Zijn het dan toch gewoon de mensen die het maken? Want in Rotterdam zijn het toch echt niet De Doelen en de Pathé filmtheaters die er bij nader inzien ineens nou zo anders uitzien. Het is eerder de gemeenschappelijkheid, het samen beleven van zo’n jaarlijkse gebeurtenis die het tot zo’n fijne plek maken gedurende de dagen die het festival duurt.



Maar het is natuurlijk ook gewoon de geiligheid van celebrities spotten. Zo staat er op de Potsdamer Platz bij de achteringang van het grote Hyatt-hotel, dé plek waar alle persactiviteiten plaats vinden, constant een mannetje of tweehonderd met digitale cameraatjes in aanslag te wachten op beroemdheden die de diverse Festival Volkwagens instappen na hun persconferentie. Toen ik er net langsliep na een persconferentie met Willem Dafoe naar aanleiding van Fireflies in the Garden, gonsde het in de menigte dat Madonna haar opwachting zou maken. Wetende dat het Dafoe en consorten zouden zijn, ben ik er maar snel vandoor gegaan. Op weg naar een koud biertje en een plek voor mijn nu al onafscheidelijke laptop.