Een kind zijn van een Hollywood-icoon heeft zijn voor- en nadelen. Dat ondervond Jane Fonda ook als dochter van de legendarische Henry Fonda. Zo heeft ze toegegeven dat de overweldigende aanwezigheid van haar vader een last was in haar vroege carrière. Een van haar eerste acteerervaringen was zo vreselijk dat ze zwoer nooit meer een film te maken.
Fonda is intussen net als haar vader een icoon geworden. Ze ontving dit weekend nog een lifetime achievement award bij de SAG Awards voor haar legendarische acteercarrière. Maar in haar late tienerjaren en vroege twintiger jaren was Fonda, net als veel jonge mensen, zoekende naar haar roeping.
Roeping vinden
Ze studeerde twee jaar aan Vassar College, een liberale kunstschool in New York, maar had er een diepe hekel aan. Nadat ze de school had verlaten, wist ze haar vader ervan te overtuigen haar zes maanden naar Parijs te laten gaan om schilderkunst te studeren, maar later gaf ze toe dat ze zich vooral verloren voelde en hoopte dat een verandering van omgeving haar zou helpen haar doel te vinden.
Na haar terugkeer nam Fonda pianolessen, schreef ze zich in bij de Art Students League en probeerde ze Frans en Italiaans te leren, maar ze gaf uiteindelijk al deze hobby's op. Op 21-jarige leeftijd begon ze te panikeren dat ze nooit haar roeping zou vinden, totdat ze een tijdje bij haar vader in Malibu verbleef en zijn buurman ontmoette: Lee Strasberg, de beroemde pionier van method acting en eigenaar van de Actor's Studio.
Absolute paniek
Tot dat moment bestond Fonda's enige acteerervaring uit een liefdadigheidsoptreden in The Country Girl in Omaha, Nebraska, op haar 16e. Ze stond op het podium naast haar vader, maar hij bekende later aan de Chicago Tribune: "Het was een heel kleine rol, en ze gaf helemaal niets om acteren. Mijn zus stelde haar voor, en Jane deed gewoon mee voor de lol."
Strasberg zag echter iets in Fonda's ogen dat hem raakte, een "absolute paniek" die hij fascinerend vond. Dankzij de beroemde acteercoach besefte ze dat ze zich had verzet tegen haar liefde voor acteren, omdat ze bang was dat ze er niet goed in zou zijn en daardoor niet zou kunnen voldoen aan de verwachtingen die haar achternaam met zich meebracht. Maar na twee maanden les bij Strasberg gaf ze toe: "Mijn leven veranderde."
Hoofdrol
Voor ze het wist, kreeg Fonda haar eerste filmrol als hoofdrolspeelster in Tall Story (1960) naast Psycho-acteur Anthony Perkins. De film is gebaseerd op de roman The Homecoming Game van Howard Nemerov uit 1957 en werd geregisseerd door Joshua Logan, haar peetvader, die ervan overtuigd was dat ze potentieel had om een ster te worden.
Helaas geloofde ze dat zelf niet en tijdens de productie kwamen al haar onzekerheden naar boven. "Ik haatte het echt," gaf Fonda toe. "Ik speelde een universiteitsmeisje dat verliefd was op een honkbalheld, en ik zag eruit als een eekhoorntje. Ik verloor het beetje zelfvertrouwen dat ik net had opgebouwd."
Ongelukkig en bang
Werken in Hollywood maakte haar ongelukkig, en overal om zich heen leek ze vrouwen te zien die mooier waren dan zij. "Dat deprimeerde me," bekende ze. "Ik was ongelukkig en bang. Ik heb een heel weekend huilend in mijn appartement doorgebracht en gezworen dat ik nooit meer een film zou maken."
In werkelijkheid werd Fonda's nare ervaring waarschijnlijk versterkt door het imposter syndroom dat ze voelde. Over haar casting door Logan zei ze cynisch: "Ik weet dat hij me die rol alleen maar gaf vanwege mijn vader." Destijds gaf ze ook toe: "Natuurlijk ben ik meneer Logan erg dankbaar. Door mijn achternaam krijg ik de soort rol waar je normaal gesproken jaren over doet om te verdienen."
Kijken?
Uiteindelijk zou het jaren duren voordat Fonda zich waardig voelde voor de kansen die ze dankzij de roem van haar vader had gekregen, en de enige manier om dat zelfbeeld te veranderen was door simpelweg films te blijven maken.
Dat deed Fonda gelukkig ook en ze werd even legendarisch als haar vader. Ze won tal van prijzen en is al meer dan 60 jaar actrice. Maar alles begon dus in 1960 met de film Tall Story, die je op dit moment niet kunt vinden op de verschillende streamingdiensten in Nederland.
Fonda is intussen net als haar vader een icoon geworden. Ze ontving dit weekend nog een lifetime achievement award bij de SAG Awards voor haar legendarische acteercarrière. Maar in haar late tienerjaren en vroege twintiger jaren was Fonda, net als veel jonge mensen, zoekende naar haar roeping.
Roeping vinden
Ze studeerde twee jaar aan Vassar College, een liberale kunstschool in New York, maar had er een diepe hekel aan. Nadat ze de school had verlaten, wist ze haar vader ervan te overtuigen haar zes maanden naar Parijs te laten gaan om schilderkunst te studeren, maar later gaf ze toe dat ze zich vooral verloren voelde en hoopte dat een verandering van omgeving haar zou helpen haar doel te vinden.
Na haar terugkeer nam Fonda pianolessen, schreef ze zich in bij de Art Students League en probeerde ze Frans en Italiaans te leren, maar ze gaf uiteindelijk al deze hobby's op. Op 21-jarige leeftijd begon ze te panikeren dat ze nooit haar roeping zou vinden, totdat ze een tijdje bij haar vader in Malibu verbleef en zijn buurman ontmoette: Lee Strasberg, de beroemde pionier van method acting en eigenaar van de Actor's Studio.
Absolute paniek
Tot dat moment bestond Fonda's enige acteerervaring uit een liefdadigheidsoptreden in The Country Girl in Omaha, Nebraska, op haar 16e. Ze stond op het podium naast haar vader, maar hij bekende later aan de Chicago Tribune: "Het was een heel kleine rol, en ze gaf helemaal niets om acteren. Mijn zus stelde haar voor, en Jane deed gewoon mee voor de lol."
Strasberg zag echter iets in Fonda's ogen dat hem raakte, een "absolute paniek" die hij fascinerend vond. Dankzij de beroemde acteercoach besefte ze dat ze zich had verzet tegen haar liefde voor acteren, omdat ze bang was dat ze er niet goed in zou zijn en daardoor niet zou kunnen voldoen aan de verwachtingen die haar achternaam met zich meebracht. Maar na twee maanden les bij Strasberg gaf ze toe: "Mijn leven veranderde."
Hoofdrol
Voor ze het wist, kreeg Fonda haar eerste filmrol als hoofdrolspeelster in Tall Story (1960) naast Psycho-acteur Anthony Perkins. De film is gebaseerd op de roman The Homecoming Game van Howard Nemerov uit 1957 en werd geregisseerd door Joshua Logan, haar peetvader, die ervan overtuigd was dat ze potentieel had om een ster te worden.
Helaas geloofde ze dat zelf niet en tijdens de productie kwamen al haar onzekerheden naar boven. "Ik haatte het echt," gaf Fonda toe. "Ik speelde een universiteitsmeisje dat verliefd was op een honkbalheld, en ik zag eruit als een eekhoorntje. Ik verloor het beetje zelfvertrouwen dat ik net had opgebouwd."
Ongelukkig en bang
Werken in Hollywood maakte haar ongelukkig, en overal om zich heen leek ze vrouwen te zien die mooier waren dan zij. "Dat deprimeerde me," bekende ze. "Ik was ongelukkig en bang. Ik heb een heel weekend huilend in mijn appartement doorgebracht en gezworen dat ik nooit meer een film zou maken."
In werkelijkheid werd Fonda's nare ervaring waarschijnlijk versterkt door het imposter syndroom dat ze voelde. Over haar casting door Logan zei ze cynisch: "Ik weet dat hij me die rol alleen maar gaf vanwege mijn vader." Destijds gaf ze ook toe: "Natuurlijk ben ik meneer Logan erg dankbaar. Door mijn achternaam krijg ik de soort rol waar je normaal gesproken jaren over doet om te verdienen."
Kijken?
Uiteindelijk zou het jaren duren voordat Fonda zich waardig voelde voor de kansen die ze dankzij de roem van haar vader had gekregen, en de enige manier om dat zelfbeeld te veranderen was door simpelweg films te blijven maken.
Dat deed Fonda gelukkig ook en ze werd even legendarisch als haar vader. Ze won tal van prijzen en is al meer dan 60 jaar actrice. Maar alles begon dus in 1960 met de film Tall Story, die je op dit moment niet kunt vinden op de verschillende streamingdiensten in Nederland.
