[header]In de documentaire El Olvido schetst Hedy Honigmann een innemend doch onthutsend beeld van de Peruaanse hoofdstad Lima en haar inwoners, die keer op keer vergeten zijn door hun presidenten. Speelfilm Calimucho is een subtiel drama over het leven van circusartiesten en hun milieu. Naturel, ingetogen en realistisch.[/header]El Olvido

In 1978 verliet documentairemaakster Heddy Honigmann haar thuisland Peru omdat hoofdstad Lima geen filmacademie had. Bijna dertig jaar later keerde ze terug naar Lima om een documentaire over de inwoners van de stad te maken, die door de vele presidenten van Peru door de jaren heen vergeten zijn en nog worden. El Olvido betekent ‘de vergetelheid’, en Honigmann wil die met haar film bestrijden. Wie de film ziet zal beamen dat ze hier bijzonder goed in geslaagd is. Hou zou je bijvoorbeeld de oude barmannen kunnen vergeten, die beide heel wat politici geserveerd hebben en van wie er één de film opent met een mooi verhaal en een demonstratie van hoe je een Pisco Sour maakt, Peru’s nationale cocktail? Of de sapjesman die begint aan een sapje tegen geheugenverlies door een kikker dood te slaan? Of het gezin van moeder en vier dochters die geld verdienen met handstanden op zebrapaden? Of de veertienjarige schoenpoetser die geen antwoord heeft op de vraag of hij ooit gelukkig is geweest.

Niet alleen zijn de meeste mensen die voorbijkomen en/of het woord krijgen in El Olvido allesbehalve vergetelijk, bij elkaar met al hun verhalen vormen ze een indringend doch innemend portret van Lima. Keer op keer zijn de Peruanen in de steek gelaten door corrupte machtswellustelingen die het telkens weer voor het zeggen krijgen. Toch gooien ze het bijltje er niet bij neer, blijken op slimme wijze met weinig te kunnen overleven en hebben hun gevoel voor humor niet verloren. Honigmann wisselt gesprekken met mensen in zowel het stadscentrum als uit de armoedige buitenwijken af met mooie observaties van o.a. de vele straatartiesten. Het poëtische El Olvido is afwisselend triest, humoristisch, ontroerend, intrigerend, droevig, altijd interessant en tot nu toe voor mij het hoogtepunt van het festival.

[rating 5]


Calimucho

Veel is er al geschreven over hoeveel Calimucho weg heeft van een documentaire, ondanks dat het duidelijk een speelfilm is. Volgens een aantal critici is dit het soort film waarin de scheidslijn tussen beide soorten film niet meer te zien is. Quatsch. Goed, de acteurs hebben dezelfde voornamen als hun personages, werken in het echte leven ook in een circus zoals hun karakters en het camerawerk uit de losse pols geeft de film een uiterlijk dat ook wel bij documentaires te zien is. Dit alles geeft de film over het leven van circusartiesten authenticiteit mee, maar maakt nog geen documentaire. Neem bijvoorbeeld de drie muzikanten die als muzen liedjes componeren en uitvoeren over het verhaal en de personages. Een fantastische vondst die perfect bij het circusleven aansluit, maar bepaald geen kenmerk van de documentaire.

Wat is Calimucho wel, behalve de naam van een drankje (rode wijn en cola)? Een ingetogen en realistisch drama met zeer naturel spel en subtiele humor, en een boeiende schets van het circusbestaan. Op enkele flarden van de act van de hoofdpersonen na is er weinig te zien van de voorstelling die wordt opgevoerd door de artiesten, daar zul je toch echt voor naar Circus Harlekino moeten wanneer dat jouw omgeving aandoet. Calimucho draait om de mens achter de show, om Dicky, dochter van de circusbaas die sinds het overlijden van haar zus als een moeder voor haar neefje zorgt. Gevolg daarvan is een complexe verhouding met Willie, de vader van het jochie, waar Dicky ook nog eens samen mee een circusact opvoert. Veel wordt er niet gezegd over hun relatie, uitgezonderd enkele rake opmerkingen van Dicky en het geschreeuw van Willie af en toe tegen de de facto moeder van zijn kind. Actrice Dicky Kilian zegt op een mooie manier des te meer met haar ogen en regelmatig samengeknepen lippen.

[rating 4]