[header]Het is toch zo voorbij, zo’n filmfestival. Gelukkig heb ik het idee dat ik een goede indruk heb gekregen. Volgend jaar weer![/header]Het is toch zo voorbij, zo’n filmfestival. Vooral als het in je eigen stad is en je tussendoor ook nog gewoon de was en je wc-beurt moet doen. Anderhalf weekje en dat was het alweer. In voorgaande jaren betekende dit dat ik altijd van plan was om te gaan, maar dat het voorbij was voor ik er erg in had. Dit jaar was het ook snel voorbij, maar ik heb het idee dat ik een goede indruk heb gekregen. Ik heb me in ieder geval vermaakt.

Het is vooral een heel open festival, waar van alles kan. Er is aandacht voor improvisatie, voor amateurs en voor filmen met weinig budget of tijd. Zo werd tijdens het festival door jonge filmmakers, die onder begeleiding stonden van oude rotten in het vak, een korte film gemaakt met gast van het jaar Monic Hendrickx. Het resultaat, Oh, Deer! werd gisteren vertoond... maar toen ik op mijn fiets stapte om ernaartoe te gaan kwam ik erachter dat mijn band plat was. Wél heb ik de winnaar gezien van het 48HFP: het 48 Hour Film Project.

Teams krijgen daar een opdracht die bestaat uit een genre (dat kan verschillen), een verplicht personage (dit keer actrice Sasha De Jong), een verplichte regel (“je moet een kok geen koken leren”) en een verplichte prop (stoepkrijt). Vervolgens moeten ze in 48 uur een film van 4 tot 8 minuten in elkaar knutselen. Ik heb van de 29 filmpjes er 7 gezien en daar zat toevallig ook de winnaar bij: Long Way Home. Ik vond minstens één van de andere beter, maar de makers hadden het voordeel van een professionele actrice (Hanna Verboom) en wisten als een van de weinigen een goed en leuk einde aan hun verhaal te draaien.

Een film die ook op een vrij improvisatorische wijze is gemaakt (of in ieder geval die indruk geeft) is het debuut van Thijs Römer, Het Wapen van Geldrop. Römer zelf speelt een ontsnapte tbs’er die met de suïcidale Maddox (Tara Elders) en de overspannen huisvrouw Joke (Katja Schuurman) een autotrip onderneemt. De film zit vol leuke ideeën en Römer (wiens halve familie ook meedoet) heeft duidelijk wel gevoel voor mooie composities... maar de film is niet veel soeps. Het is jammer, juist omdat er zoveel potentie in zit, maar de personages worden nooit meer dan een verzameling mafketels - Römers vertolking van zijn personage berust op één enkele tic en dat is gewoon niet genoeg. Ik zeg niet dat Het Wapen van Geldrop geheel niet de moeite waard is, maar er had zoveel meer ingezeten.

Noteboek, de korte animatiefilm waar ik het vorige keer over had, heeft overigens de juryprijs van het NOFF gewonnen. De publiekprijs ging naar Het Meisje van Het Tankstation - niet een van mijn favorieten, maar een wel aardig verhaaltje over een man die elke avond zijn vrouw ontvlucht en in een wegrestaurant naar het meisje kijkt dat bij het tankstation werkt, tot hij eindelijk de moed verzamelt om met haar te gaan praten.

Dat was het dan, het NFF. Vanavond worden de kalveren uitgereikt en dan is het voorbij. Volgend jaar weer? Absoluut.