Marlon Brando stond bekend als een acteur van extremen, zowel in talent als in gedrag op de set. Afhankelijk van zijn humeur kon hij een regisseur naar grote hoogten tillen of juist volledig tot wanhoop drijven. Toch was zijn respect goud waard.

Met twee Oscars en talloze legendarische rollen had Brando zelfs op zijn slechtste dagen nog genoeg charisma om een film te dragen. Slechts een handvol regisseurs wist met zijn grillige aard om te gaan, maar wie dat lukte, kreeg toegang tot zijn absolute topniveau.

Samenwerking
Francis Ford Coppola bewees dat hij Brando kon temmen op The Godfather en later opnieuw op Apocalypse Now. Zelfs toen Brando zwaar en onvoorbereid op de set verscheen, wist Coppola zijn aanwezigheid om te vormen tot iets iconisch. Minder ervaren regisseurs liepen vaak vast op zijn onvoorspelbaarheid.

Toch was Coppola niet de regisseur die Brando het meest bewonderde. Die eer ging naar Gillo Pontecorvo, met wie hij samenwerkte aan de politieke oorlogsfilm Burn! uit 1969. Hoewel de film nauwelijks publiek trok, maakte de samenwerking diepe indruk op de acteur.

Plot
Burn! speelt zich af op het fictieve eiland Queimada, waar Brando een Britse agent speelt die een slavenopstand ontketent. De film werd grotendeels opgenomen in Colombia onder extreme hitte en vochtigheid, omstandigheden die de spanningen tussen acteur en regisseur verder opvoerden.


In zijn autobiografie noemde Brando Pontecorvo "een buitengewoon begaafd man", ondanks maandenlange ruzies op de set. Hij beschreef de opnames als fysiek uitputtend en mentaal slopend, maar juist die frictie zou hebben bijgedragen aan zijn spel.

Mooie woorden
Hoewel Burn! zelden wordt genoemd tussen Brando's bekendste films, noemde hij zijn rol hierin "het beste acteerwerk dat ik ooit heb gedaan". Dat hij Pontecorvo tot een van de weinige echt geweldige filmmakers rekende, zegt alles over het blijvende respect tussen twee koppige grootheden.