IMAGINE programmeert naast hardcore horror ook horror en fantasy voor beginners en niet-fans. Drie films waar je met een gerust hart die handen voor je ogen kunt laten zakken…

Iedere filmfan met in meer of mindere mate afgunst voor horror/zombiefilms zou de Australische I Love Sarah Jane moeten zien (wordt voor Lake Mungo getoond). Hierin worden de rolpatronen van beide seksen heerlijk omgedraaid en is het zombie-element vooral functioneel. Vrouwen hebben in films slechts twee functies; als lustobject en/of als hysterisch gillend slachtoffer. Mannen zijn stoer, mannen zijn The Men. Maar niet in I Love Sarah Jane. In deze krankzinnige wereld waar zombies alles en iedereen infecteren, is de dertienjarige Jimbo verliefd op de knappe Sarah Jane die hem totaal niet ziet staan. De mise-en-scène doet niet onder voor die van een grote productie; een gehele buitenwijk die aan gort ligt, kapotte auto’s, uitgereten lijken en alles besmeurd met ranzige zwartachtige drek. Jimbo’s vrienden proberen een zombie die staat vastgeketend in een achtertuin herhaaldelijke keren om te brengen met averechts effect. Sarah Jane treedt als enige koelbloedige op en is Jimbo’s ware liefde.. eh held.
[rating 4]

In Lake Mungo wordt er op een meer formeelachtige The Blair Witch Project wijze, de mysterieuze verdwijning en dood van de zestienjarige Alice Palmer onderzocht. In de stijl van een documentaire worden alle betrokkenen geïnterviewd; van haar charismatische vader Russell, Alice’s vrienden tot de plaatselijke politie. Het wordt pas spannend als Alice’s broer Mathew videocamera’s ophangt en zijn zus nog niet dood lijkt te zijn. Lake Mungo’s kracht is niet die vast de gemakkelijke schrikeffecten. Er zijn drie belangrijke plottwisten die de vorige overtreft maar niet schrikwekkend of angstig zijn. Eigenlijk is het allemaal erg gematigd; minder spectaculair dan The Blair Witch Project of een gelijkende film als White Noise. Via camera’s en mobiele telefoons wordt het persoonlijke drama dat Alice heeft moeten doorstaan beetje bij beetje duidelijk. Poppenkast is het absoluut maar het opkomende kippenvel was niet tegen te houden.
[rating 3]

Bij de laatste film in het rijtje, Suspension, was de bioscoopzaal op een gewone woensdagmiddag afgeladen. En met goede reden. Vader Danny verliest zijn vrouw en zoon in een auto-ongeluk ook de schuldige overlijdt die tijdens het rijden de telefoon op wilde nemen. Overmand door verdriet is Danny nergens toe meer in staat. Als hij de videocamera van zijn zoon repareert, krijgt hij opeens de kracht om de tijd te laten stilstaan. Anders dan verwacht, maar wel realistisch, krijgt hij hiermee niet zijn familie terug. (de tijd stil kunnen laten staan is wel erg realistisch..) Danny komt in contact met Sarah, de vrouw van het andere slachtoffer. Hij wijdt zijn leven aan een nieuw leven met haar op een creepy stalker manier. Op creatieve cinematografische manier wordt het stilstaan van de tijd weergegeven; een hard zoomend geluid met vervreemdend geel/groen trillend beeld (soort nachtkijkereffect). Verwacht geen leuke, frisse held-met-superkrachten film, want dan kom je bedrogen uit. Danny’s kracht; het stil zetten van de tijd, is op filosofische wijze het uitstellen van ‘zijn tijd.’
[rating 3.5]