Het IFFR is een festival van extremen. De mooiste pareltjes worden afgewisseld met pretentieuze werkjes die zo snel mogelijk vergeten mogen worden. Deze verscheidenheid maakt een bezoek aan het IFFR vrijwel altijd spannend. Het toch al magische moment dat het licht uitgaat en de IFFR-tijger ons indringend aankijkt, zorgt elke keer weer voor kippenvel. Wat krijgen we te zien? Mijn eerste film was in ieder geval direct een hoogtepunt. De komende dagen zal ik nog heel wat in de bioscoop doorbrengen, maar de drempel voor verbetering ligt nu al hoog.

Mijn fenomenale festivalbegin was Lourdes, een zeer ingetogen film over Lourdes, een bedevaartsoord in de Pyreneeën. Via een groep zieken, ouderen, priesters en vrijwilligers leren wij deze wonderlijke wereld waar geloof en cynisme uiterst dicht bij elkaar liggen kennen. Lourdes is een film die overal ruim de tijd voor neemt. Lange shots van biddende zieken, wachtrijen voor Mariabeelden en mensen die luisteren naar de priester. Met zeer veel gevoel voor humor laat regisseuse Jessica Hausner de parallellen zien tussen het bedevaartsoord en toeristische trekpleisters. Het langzaam voortkabbelen van de film doet de kijker hunkerend uitkijken naar een wonderbaarlijke genezing, maar als dat dan uiteindelijk gebeurt blijven de vragen hangen. Is dit God, eigen wilskracht of misschien zelfs toeval? Genezing gaat verder dan het lichaam, zoveel is na de film wel zeker. Zowel in katholieke als atheïstische kringen is de film trouwens goed ontvangen. Hausner kiest dan ook geen kant. Iets wat mensen misschien laf zullen vinden, maar bij sommige onderwerpen is een objectieve kijk de dapperste, en dit onderwerp is daar één van.

[rating 4.5]

Extremen zitten ook in de onderwerpen van de films. Zo kijk je naar een film over een plek waar mensen op wonderbaarlijke wijze genezen worden, en zo zit je een moment later bij La Terre de la Folie, een film over de plek die recordhouder zelfmoord en moord is in Frankrijk. Een boeiende documentaire maken over (zelf)moord is geen gemakkelijke opgave, want wat moet je filmen? De slachtoffers en daders zelf krijg je niet in beeld, dus wat overblijft zijn mensen die het kunnen navertellen en reconstructies. La Terre de la Folie kiest hier voornamelijk voor de eerste optie en maakt het intrigerende onderwerp zo tot een saaie en lange zit. Anderhalf uur lang luisteren wij naar verschillende personen die in close-up en zonder poespas hun verhaal mogen doen. Veelal gaat het hier om mensen die via via een verhaal hebben gehoord of om politieagenten of kroegeigenaars. De verhalen worden hierdoor maar een enkele keer persoonlijk. En waarom wordt er in dit gebied nu zo veel gemoord? La Terre de la Folie komt niet echt met een verklaring. Het gebied ligt heel erg afgelegen, dus misschien raken mensen dan sneller psychisch in de war. Een veel te magere conclusie.

[rating 2]

Lees meer festivalartikelen op de speciale FilmTotaal IFFR-pagina.