Gedurende de kerstperiode zond de BBC verschillende Hitchcock films uit. Eentje die ik de revue niet zag passeren, is Rebecca. Deze weelderige (David O. Selznick) productie naar het boek van Daphe du Maurier heeft alle elementen van een tijdloze classic; topacteurs, geweldige cinematografie, sfeervolle muziek en een ijzersterk verhaal.

Een meisje van eenvoudige komaf ontmoet bij toeval de rijke kasteelheer Maxim de Winter. Aanvankelijk zijn ze verliefd en dolgelukkig, tot Maxim zijn nieuwe vrouw meeneemt naar zijn landgoed Manderley. Daar is ze nu de vrouw des huizes en wordt er van haar verwacht dat ze de titel Lady de Winter eer aandoet. Maar deze rol valt haar maar moeilijk. Ze wordt ook niet geholpen door de huishoudster, die nog trouw is aan de eerste Lady de Winter. Deze is een paar jaar terug overleden al lijken de omstandigheden nogal duister. Bovendien krijgt de kersverse bruid het gevoel dat ze in de schaduw leeft van de eerste Lady de Winter, die volgens iedereen zo mooi en perfect was. Langzaam maar zeker raakt ze ervan overtuigd dat de geest van deze overleden vrouw op het landgoed aanwezig is.

Het mooiste aan Rebecca is de fantastische sfeer die Hitchcock weet te creëren. De huishoudster Mrs Danvers lijkt elke scène in te zweven, wat het spookachtige gehalte verhoogt. Juist het feit dat de hoofdpersoon nooit bij name wordt genoemd, zorgt voor een extra nadruk op de eerste Lady de Winter, die als voornaam Rebecca had. Aanvankelijk vond Hitch Joan Fontaine eigenlijk niet zo geschikt voor de hoofdrol. Hij zou haar tijdens de opnames expres hebben genegeerd, waardoor zij vreselijk onzeker werd. Dat gevoel komt juist overeen met wat de persoon voelde, die ze uit moest beelden. Hitchcock wist hiermee dus de juiste prestatie uit haar te trekken, maar de nerveuze energie van Fontaine in Rebecca voelde ze dus echt. Zij keek later dan ook niet met plezier terug op het maken van de film, ondanks dat het een mijlpaal in haar carrière vormde.

Fontaine kon ook niet rekenen op steun van Laurence Olivier, die de rol van Maxim de Winter kreeg. Hij wilde dat zijn vrouw Vivien Leigh de rol zou spelen, maar ondanks dat ze auditie deed, kreeg ze de rol niet. Zij had net Scarlett O'Hara vertolkt in Gone with the Wind en er werd gedacht dat het te vroeg was om haar opnieuw een rol te geven in een bekende boekadaptatie. De film was een groot succes bij critici en publiek en won Oscars voor de productie en de prachtige cinematografie. Verder ontving het nog acht nominaties, onder meer voor de rollen van Olivier en Fontaine. Voor Hitchcock vormde het de succesvolle overstap van het Verenigd Koninkrijk naar Amerika.

Leuk detail is dat de film in Spanje zo succesvol was, dat de jasjes die Joan Fontaine droeg in de film vanaf dat moment 'rebecas' werden genoemd, een naam die daar tot op de dag van vandaag nog steeds voor wordt gebruikt.

Voor de liefhebbers nog een paar quotes:

Mrs. de Winter: Last night I dreamt I went to Manderley again.

Maxim de Winter: I'm asking you to marry me, you little fool.

Mrs. Danvers: Do you think the dead come back and watch the living?

Maxim de Winter: Happiness is something I know nothing about.