Van de week kreeg Robert Redford een Chaplin Award en was er een kleine The Way we Were reünie op de rode loper, aangezien Barbara Streisand ook aanwezig was om hem de ereprijs te overhandigen. Maar minder aandacht was er voor een reeks filmreünies met de aanwezigheid van Jane Fonda. Zij maakten beiden hun speelfilmdebuut in Tall Story en hadden een paar jaar later met Barefoot in the Park de eerste kaskraker van beiden hun carrière. Toevallig zag ik laatst Barefoot in the Park voor de eerste keer. Eigenlijk had ik weinig verwachtingen vooraf, omdat het verhaal op papier maar dunnetjes leek en bovendien gedateerd. Maar ik was toch prettig verrast door de film, met name dankzij de enorme charme van beide hoofdrolspelers.

De film gaat over de eerste weken huwelijk van een verliefd stel. Ze zijn echter tegenpolen. Corie is een onafhankelijke meid met een open instelling, Paul is conservatiever. Na hun eerste getrouwde dagen door te hebben gebracht in een hotel betrekken ze een appartement in Greenwich Village. En daar beginnen de fricties. Het appartement is namelijk verre van idyllisch en het stel krijgt te maken met allerlei mankementen zoals lekkages en last van bijvoorbeeld de bovenbuurman, die te pas en te onpas even binnen komt.

Barefoot in the Park is gebaseerd op de gelijknamige Broadway- productie geschreven door Neil Simon over de eerste weken van zijn huwelijk met eerste echtgenote Joan Baim. Redford had op Broadway ook de rol gespeeld van Paul, maar verwachtte hier niet voor gevraagd te worden. Dit omdat vaak acteurs die op Broadway een rol speelden voor de filmversie werden overgeslagen en Redford zelf was er ook geen fan van om zichzelf te herhalen maar besloot desondanks toch ja te zeggen.

Voor de vrouwelijke hoofdrol werd allereerst Natalie Wood benaderd, omdat zij een enorme chemie met Redford had gehad in de film This Property is Condemned (daarover meer in een volgende Flashback Friday), alleen had Wood net besloten een pauze in te lassen in haar carrière en bedankte zij. Een hele reeks actrices werd benaderd en zelfs Nancy Sinatra werd genoemd als mogelijke Corie. Uiteindelijk werd het Jane Fonda.

De piepjonge Fonda en Redford vormen op het doek een ontzettend aantrekkelijk koppel. Redford was op het hoogtepunt van zijn looks een van de knapste acteurs die op film is verschenen en Fonda was de belichaming van de moderne vrouw van de late jaren zestig en begin jaren zeventig. Samen hebben ze een natuurlijke chemie, iets dat de film van begin tot eind maakt en leuk houdt. Daarnaast zitten er genoeg echt grappige momenten in de film (met name dankzij Redford) en valt het je hierdoor eigenlijk niet eens op hoe gedateerd de film is geworden in de manier waarop het de moderne man/vrouw verhouding probeert neer te zetten. Iedereen die houdt van geslaagde romantische films met een flinke dosis humor (of die Robert Redford graag in een film ziet) is Barefoot in the Park zeker aan te raden.

Voor de liefhebbers een paar quotes:

I'm home, castle!

Paul, I think I'm gonna be a lousy wife. But don't be angry with me. I love you very much - and I'm very sexy!

Make him feel important. If you do that, you'll have a happy and wonderful marriage - like two out of every ten couples.