Halloween staat dit weekend voor de deur. Met een nieuw deel van de Halloween-franchise in de bioscopen, is het een goed moment om de reeks nog eens onder de loep te nemen. Want hoe verhouden de films zich kwalitatief tot elkaar? Hieronder alle 11 films omtrent Michael Myers op een rijtje. En we beginnen gewoon bij de beste, want die is inmiddels zo makkelijk te raden, dat de omgedraaide volgorde haast een anticlimax te noemen is.
1. Halloween (1978)
Natuurlijk staat de originele film uit 1978 van John Carpenter bovenaan. Met hun kleine budget moesten de makers creatief te werk gaan, wat eraan bijdroeg dat een van de meest invloedrijke horrorfilms tot stand kwam. Want uiteindelijk was de film een enorm succes en wordt dit als het definitieve startpunt van het slasher-genre gezien, dat horror voor het daaropvolgende decennium zou definiëren. Los van een hoop creatieve en originele vondsten, zoals het lange steadicam-shot vanuit point-of-view waar de film mee begint, is de film nog altijd enorm sterk en spannend door zijn eenvoud, de sfeer en suspense. Er valt over deze film zoveel positiefs te zeggen, maar niets dat de afgelopen veertig jaar nog niet gezegd is. Het feit dat men nog steeds vervolgen blijft maken meer dan veertig jaar later, spreekt in het geval van deze horrorklassieker voor zich.
2. Halloween H20 (1998)
Nadat Scream het slasher-genre in de jaren '90 nieuw leven inblies, werd ook de inmiddels verzopen Halloween-franchise weer opgevist. Dit keer met een verhaal waar Scream-bedenker Kevin Williamson medeverantwoordelijk voor was. Voor het eerst in meer dan vijftien jaar keerde Jamie Lee Curtis terug als Laurie Strode. Dit had het bijkomend effect dat alle delen zonder haar aanwezigheid werden genegeerd. Het resultaat is de meest frisse en geïnspireerde film sinds het origineel. Weliswaar behaalt dit vervolg nergens dezelfde hoogtes als het origineel, hij maakt vooral niet dezelfde fouten als veel van de andere vervolgen. Het voelt als een logische voortzetting twintig jaar na de eerste twee films, ook al voelt de film anderzijds ook wel als een bijproduct van diens tijdgeest.
3. Halloween II (1981)
Dit eerste vervolg op de klassieker doet wat het gemiddelde vervolg doet: meer van hetzelfde, meer van alles wat het origineel een succes maakte, maar uiteindelijk minder in kwaliteit dan de voorganger. Dat is ook bij deze film het geval, zonder daarbij volledig de mist in te gaan. We krijgen meer kills, meer gore en wat meer sensatie. De film is een direct vervolg op het origineel en gaat meteen verder waar diens voorganger gebleven was. Hoewel regisseur Rick Rosenthal de film nooit zo suspensevol en boeiend weet te krijgen, zorgt terugkerend cinematograaf Dean Cundey ervoor dat de film visueel nog steeds sterk is en aansluit bij het eerste deel. En ondanks dat Carpenter met tegenzin aan deze film meewerkte, is dit het vervolg dat nog het meeste zijn vingerafdrukken telt. Iets wat stiekem toch merkbaar is bij deze film en in diens voordeel werkt.
4. Halloween 4: The Return of Michael Myers (1988)
Nadat het derde deel in de reeks Myers links liet liggen, met het doel een anthologieserie te maken van Halloween, wilden de fans de gemaskerde moordenaar terug. Dat kregen ze met dit vierde deel, waarin Laurie Strode aan een auto-ongeluk overleden is en Myers nu achter haar dochter aangaat. Alhoewel de film niet zeer bijzonder noch origineel is, zitten er meerdere sterke scènes in, die in de navolgende jaren alsnog een belangrijk onderdeel van de iconografie van de filmreeks zijn geworden. En daar waar de film in de basis niet veel nieuws doet, weet hij wel erg vermakelijk en onderhoudend te zijn. Het nieuwe hoofdpersonage Jamie wekt aanzienlijk meer sympathie dan de gemiddelde protagonisten in de vervolgen, en Donald Pleasence is in deze film nog vermakelijk op dreef als Dr. Loomis. De makers nemen dit vervolg niet onnodig serieus en hebben duidelijk plezier met het materiaal, maar gaan pas met een onnodige plottwist op het einde écht de mist in.
5. Halloween (2018)
De tweede film sinds het origineel die gewoonweg dezelfde titel draagt. Deze keer betreft het echter geen remake zoals de tweede film met dezelfde naam, maar een vervolg die alle andere vervolgen negeert. Volg jij het nog? In de film van David Gordon Green heeft enkel de eerste Halloween plaatsgevonden, en is Laurie Strode inmiddels de doorgedraaide moeder/oma, die zich in een huis in het bos klaarstoomt voor de terugkeer van Michael Myers. De film ziet er visueel over het algemeen goed uit, John Carpenter is terug om de muziek te verzorgen en Jamie Lee Curtis is weer eens van de partij. Met voldoende goede ingrediënten is het resultaat toch een onevenwichtige film. De film neemt zichzelf te serieus om een vermakelijke campy horrorsequel te zijn, maar gooit anderzijds enkele opvallende komediescènes in de mix. Waar de invalshoek met het personage van Laurie in deze film interessant is, zijn er ook teveel ideeën die gewoonweg niet werken. Het grootste probleem van deze film is dat duidelijk het zichtbaar is dat de regisseur annex scenarist geen kaas van horror heeft gegeten.
6. Halloween 5: The Revenge of Michael Myers (1989)
Deze film gaat verder waar diens voorganger eindigde, maar laat de richting die de plottwist van het vierde deel insloeg achterwege. Richting is dan ook het grootste probleem van deze film, daar hij redelijk richtingloos is. Het is duidelijk dat deze film snel in elkaar werd gegooid nadat het vierde deel het verdienstelijk genoeg had gedaan. Veel van wat de fans minder vonden aan de vervolgen, begon in deze film, zoals het subplot omtrent de vloek van 'Thorn', die Myers daden moet uitleggen. Terwijl hoofdpersonage Jamie nu plotseling stom, telepathisch en bedlegerig is geworden, gaat Pleasence als Loomis in deze film helemaal over the top met zijn acteerwerk. De film heeft rare pogingen tot humor, met zelfs cartooneske geluidseffecten, is soms te traag en nergens echt doelgericht. Met vlagen is de film nog vermakelijk genoeg om een kijkbeurt te valideren, wanneer je het vierde deel toch al gezien hebt.
7. Halloween Kills (2021)
Waar het eerste deel in de trilogie van Gorden Green nog het voordeel van de twijfel kreeg, gaat hij met deze film helaas de mist in. Doordat hij deze keer zijn humor zoveel mogelijk probeert in te houden, ontdekken we hoe grim en beladen zijn versie van Halloween daadwerkelijk is. De start lijkt nog veelbelovend, en de geslaagde flashback in de opening van de film doet weer hunkeren naar de jaren '80. Daarna gaat het helaas weer snel bergafwaarts. Waar de regisseur in de vorige film nog een poging deed om met enige spanningsopbouw te werken, besloot hij dat hier niet meer te proberen. In plaats daarvan is de film gewoon uiterst geweldadig en goor. Michael Myers is hier niet langer die sluipende moordenaar die in een donkere hoek bij de deur verschijnt, maar een John Wick-achtige slasher die graag creatieve stillevens van zijn slachtoffers maakt. Eigenlijk is de film slechts een opeenstapeling van scènes uit teveel verschillende verhaallijnen, die allemaal een andere thematiek hebben en nooit een samenhangend, boeiend of logisch geheel vormen. Daarbij is de film te zwak voor hoe serieus hij zichzelf neemt, en neemt hij zichzelf te serieus om gewoon vermakelijk te zijn.
8. Halloween 6: The Curse Of Michael Myers (1995)
De productie van de film was een rommeltje, met teveel kapiteins aan dek, teveel losse eindjes van vorige films en te weinig visie, met als resultaat een incoherent geheel. Het feit dat er veel reshoots plaatsvonden na de initiële opnames, tijdens welke Donald Pleasence overleed, bemoeilijkten het proces nog meer. Tenslotte waren er tevens teveel verschillende kampen met uiteenlopende meningen die zich met de montage van de film bemoeiden. Hierdoor bestaat er tegenwoordig ook nog een producer's cut, naast de oorspronkelijke bioscoopversie. Al die zaken zie je terug, maar ook al bestaat de film uit een hoop los zand en teveel belachelijke scriptonderdelen, is hij bij vlagen nog wel vermakelijk. Met name een aandoenlijke Donald Pleasence, die voor het laatst Dr. Loomis speelt, zorgt ervoor dat de film niet helemaal waardeloos is. Maar ongeacht het veelvoud aan montages die men had kunnen maken van deze prent, is het onwaarschijnlijk dat er een versie had kunnen bestaan die daadwerkelijk goed was.
9. Halloween II (2009)
Waar de meningen over de eerste Halloween-film van Rob Zombie al verdeeld waren, weet zijn vervolgfilm weer een nieuwe laag aan verdeeldheid met zich mee te brengen. Ofwel je hebt aan dit vervolg een nóg grotere hekel, of je ziet in dit deel nog enige verbetering. Veel van de problemen van zijn eerste film zijn immers nog steeds aanwezig, waarover later op deze lijst meer. Met de toevoeging van droomsequenties gooit hij daarnaast nog een nieuw scenariotechnisch zwaktebod in de mix. De reden dat deze film hoger op de lijst staat dan diens voorganger, is simpelweg omdat dit vervolg nóg meer losgetrokken wordt van het origineel, en zodoende meer een Rob Zombie-film is. Daardoor is er deze keer een betere balans tussen spelen met het nalatenschap en het opdrukken van een eigen stempel. Tevens levert deze film visueel best wat toffe plaatjes af, en werkt Malcolm McDowell als een zelfingenomen versie van Dr. Loomis als een redelijke goede en ingenieuze invalshoek.
10. Halloween: Resurrection (2002)
Dit vervolg op Halloween H20 begaat teveel zondes om hoger op deze lijst te kunnen eindigen. Om te beginnen wordt het sterke een definitief lijkende einde van H20 teniet gedaan met een zwakke plottwist, om vervolgens meteen Laurie Strode te laten sterven aan de hand van Myers. Dat laatste had er ook mee te maken dat Jamie Lee Curtis er gewoon geen zin meer in had, en dat is goed te begrijpen na het zien van deze film. Net als H20 is het te zien dat deze film een product van zijn tijd is, maar in grotere mate en met negatiever effect. Het lijkt alsof een studiobaas dacht dat het afdoende was om 'internet, reality-shows, inwisselbare tieners en een bekende rapper' in een blender te gooien om een boeiende horrorfilm te maken. Daar begaat deze film ook direct zijn grootste zonde, want hij is gewoon niet boeiend. Het meest vermakelijke aspect van de film is Busta Rhymes, die totaal misplaatst lijkt in deze film. Naarmate de film vordert zelfs zo erg, dat het je doet afvragen of de rapper wat teveel eigen ideeën naar zijn personage en de film wilde brengen. Busta Rhymes die het met kungfu opneemt tegen Michael Myers is bij uitstek het hoogtepunt van deze film, maar niet om de juiste redenen.
11. Halloween (2007)
Onder het grote publiek lijken de meningen over de quasi-remake van de eerste Halloween door Rob Zombie verdeeld. De meeste Halloween-fans waren daarentegen géén fans van deze versie. Want mensen die het overige werk en de stijl van Rob Zombie goed kunnen waarderen, zullen deze film allicht duchten. Echter was hij als regisseur aanzienlijk geschikter geweest voor het regisseren van een film in de Texas Chainsaw Massacre-reeks, of iets anders met rednecks en trailer-trash. De dialogen zijn vaak zo plat en asociaal, dat ieder normaal persoon zich zal afvragen welke mensen in het dagelijkse leven soortgelijke gesprekken voeren. Haast elk personage lijkt zich ook als uitschot te moeten gedragen, waardoor het ook heel moeilijk is om sympathie voor iemand op te brengen. Zombie lijkt zelf ook niet te weten of we als kijker sympathie moeten hebben voor Michael Myers. Dit wordt gekenmerkt tijdens de ontsnapping van het personage uit de inrichting: eerst 'redt' hij een patiënte die in zijn cel verkracht wordt, vervolgens vermoord hij de sympathieke verpleger die altijd goed voor hem was. Verder is Myers in deze film een lompe, reusachtige en brute moordenaar en niet meer echt 'The Shape'. Dat enigma uit het origineel gaat sowieso overboord door het hele oorsprongsverhaal waarmee de film van start gaat. En los van het feit of je dit aspect boeiend vindt of niet, is oorsprongsverhaal op psychologisch vlak dermate van middelbareschoolniveau, dat het verre van intrigerend is. Verder wil Zombie té graag en té vaak schokkeren, zonder op deze momenten daadwerkelijk een goede motivatie te hebben binnen het narratief om dit te rechtvaardigen.
1. Halloween (1978)
Natuurlijk staat de originele film uit 1978 van John Carpenter bovenaan. Met hun kleine budget moesten de makers creatief te werk gaan, wat eraan bijdroeg dat een van de meest invloedrijke horrorfilms tot stand kwam. Want uiteindelijk was de film een enorm succes en wordt dit als het definitieve startpunt van het slasher-genre gezien, dat horror voor het daaropvolgende decennium zou definiëren. Los van een hoop creatieve en originele vondsten, zoals het lange steadicam-shot vanuit point-of-view waar de film mee begint, is de film nog altijd enorm sterk en spannend door zijn eenvoud, de sfeer en suspense. Er valt over deze film zoveel positiefs te zeggen, maar niets dat de afgelopen veertig jaar nog niet gezegd is. Het feit dat men nog steeds vervolgen blijft maken meer dan veertig jaar later, spreekt in het geval van deze horrorklassieker voor zich.
2. Halloween H20 (1998)
Nadat Scream het slasher-genre in de jaren '90 nieuw leven inblies, werd ook de inmiddels verzopen Halloween-franchise weer opgevist. Dit keer met een verhaal waar Scream-bedenker Kevin Williamson medeverantwoordelijk voor was. Voor het eerst in meer dan vijftien jaar keerde Jamie Lee Curtis terug als Laurie Strode. Dit had het bijkomend effect dat alle delen zonder haar aanwezigheid werden genegeerd. Het resultaat is de meest frisse en geïnspireerde film sinds het origineel. Weliswaar behaalt dit vervolg nergens dezelfde hoogtes als het origineel, hij maakt vooral niet dezelfde fouten als veel van de andere vervolgen. Het voelt als een logische voortzetting twintig jaar na de eerste twee films, ook al voelt de film anderzijds ook wel als een bijproduct van diens tijdgeest.
3. Halloween II (1981)
Dit eerste vervolg op de klassieker doet wat het gemiddelde vervolg doet: meer van hetzelfde, meer van alles wat het origineel een succes maakte, maar uiteindelijk minder in kwaliteit dan de voorganger. Dat is ook bij deze film het geval, zonder daarbij volledig de mist in te gaan. We krijgen meer kills, meer gore en wat meer sensatie. De film is een direct vervolg op het origineel en gaat meteen verder waar diens voorganger gebleven was. Hoewel regisseur Rick Rosenthal de film nooit zo suspensevol en boeiend weet te krijgen, zorgt terugkerend cinematograaf Dean Cundey ervoor dat de film visueel nog steeds sterk is en aansluit bij het eerste deel. En ondanks dat Carpenter met tegenzin aan deze film meewerkte, is dit het vervolg dat nog het meeste zijn vingerafdrukken telt. Iets wat stiekem toch merkbaar is bij deze film en in diens voordeel werkt.
4. Halloween 4: The Return of Michael Myers (1988)
Nadat het derde deel in de reeks Myers links liet liggen, met het doel een anthologieserie te maken van Halloween, wilden de fans de gemaskerde moordenaar terug. Dat kregen ze met dit vierde deel, waarin Laurie Strode aan een auto-ongeluk overleden is en Myers nu achter haar dochter aangaat. Alhoewel de film niet zeer bijzonder noch origineel is, zitten er meerdere sterke scènes in, die in de navolgende jaren alsnog een belangrijk onderdeel van de iconografie van de filmreeks zijn geworden. En daar waar de film in de basis niet veel nieuws doet, weet hij wel erg vermakelijk en onderhoudend te zijn. Het nieuwe hoofdpersonage Jamie wekt aanzienlijk meer sympathie dan de gemiddelde protagonisten in de vervolgen, en Donald Pleasence is in deze film nog vermakelijk op dreef als Dr. Loomis. De makers nemen dit vervolg niet onnodig serieus en hebben duidelijk plezier met het materiaal, maar gaan pas met een onnodige plottwist op het einde écht de mist in.
5. Halloween (2018)
De tweede film sinds het origineel die gewoonweg dezelfde titel draagt. Deze keer betreft het echter geen remake zoals de tweede film met dezelfde naam, maar een vervolg die alle andere vervolgen negeert. Volg jij het nog? In de film van David Gordon Green heeft enkel de eerste Halloween plaatsgevonden, en is Laurie Strode inmiddels de doorgedraaide moeder/oma, die zich in een huis in het bos klaarstoomt voor de terugkeer van Michael Myers. De film ziet er visueel over het algemeen goed uit, John Carpenter is terug om de muziek te verzorgen en Jamie Lee Curtis is weer eens van de partij. Met voldoende goede ingrediënten is het resultaat toch een onevenwichtige film. De film neemt zichzelf te serieus om een vermakelijke campy horrorsequel te zijn, maar gooit anderzijds enkele opvallende komediescènes in de mix. Waar de invalshoek met het personage van Laurie in deze film interessant is, zijn er ook teveel ideeën die gewoonweg niet werken. Het grootste probleem van deze film is dat duidelijk het zichtbaar is dat de regisseur annex scenarist geen kaas van horror heeft gegeten.
6. Halloween 5: The Revenge of Michael Myers (1989)
Deze film gaat verder waar diens voorganger eindigde, maar laat de richting die de plottwist van het vierde deel insloeg achterwege. Richting is dan ook het grootste probleem van deze film, daar hij redelijk richtingloos is. Het is duidelijk dat deze film snel in elkaar werd gegooid nadat het vierde deel het verdienstelijk genoeg had gedaan. Veel van wat de fans minder vonden aan de vervolgen, begon in deze film, zoals het subplot omtrent de vloek van 'Thorn', die Myers daden moet uitleggen. Terwijl hoofdpersonage Jamie nu plotseling stom, telepathisch en bedlegerig is geworden, gaat Pleasence als Loomis in deze film helemaal over the top met zijn acteerwerk. De film heeft rare pogingen tot humor, met zelfs cartooneske geluidseffecten, is soms te traag en nergens echt doelgericht. Met vlagen is de film nog vermakelijk genoeg om een kijkbeurt te valideren, wanneer je het vierde deel toch al gezien hebt.
7. Halloween Kills (2021)
Waar het eerste deel in de trilogie van Gorden Green nog het voordeel van de twijfel kreeg, gaat hij met deze film helaas de mist in. Doordat hij deze keer zijn humor zoveel mogelijk probeert in te houden, ontdekken we hoe grim en beladen zijn versie van Halloween daadwerkelijk is. De start lijkt nog veelbelovend, en de geslaagde flashback in de opening van de film doet weer hunkeren naar de jaren '80. Daarna gaat het helaas weer snel bergafwaarts. Waar de regisseur in de vorige film nog een poging deed om met enige spanningsopbouw te werken, besloot hij dat hier niet meer te proberen. In plaats daarvan is de film gewoon uiterst geweldadig en goor. Michael Myers is hier niet langer die sluipende moordenaar die in een donkere hoek bij de deur verschijnt, maar een John Wick-achtige slasher die graag creatieve stillevens van zijn slachtoffers maakt. Eigenlijk is de film slechts een opeenstapeling van scènes uit teveel verschillende verhaallijnen, die allemaal een andere thematiek hebben en nooit een samenhangend, boeiend of logisch geheel vormen. Daarbij is de film te zwak voor hoe serieus hij zichzelf neemt, en neemt hij zichzelf te serieus om gewoon vermakelijk te zijn.
8. Halloween 6: The Curse Of Michael Myers (1995)
De productie van de film was een rommeltje, met teveel kapiteins aan dek, teveel losse eindjes van vorige films en te weinig visie, met als resultaat een incoherent geheel. Het feit dat er veel reshoots plaatsvonden na de initiële opnames, tijdens welke Donald Pleasence overleed, bemoeilijkten het proces nog meer. Tenslotte waren er tevens teveel verschillende kampen met uiteenlopende meningen die zich met de montage van de film bemoeiden. Hierdoor bestaat er tegenwoordig ook nog een producer's cut, naast de oorspronkelijke bioscoopversie. Al die zaken zie je terug, maar ook al bestaat de film uit een hoop los zand en teveel belachelijke scriptonderdelen, is hij bij vlagen nog wel vermakelijk. Met name een aandoenlijke Donald Pleasence, die voor het laatst Dr. Loomis speelt, zorgt ervoor dat de film niet helemaal waardeloos is. Maar ongeacht het veelvoud aan montages die men had kunnen maken van deze prent, is het onwaarschijnlijk dat er een versie had kunnen bestaan die daadwerkelijk goed was.
9. Halloween II (2009)
Waar de meningen over de eerste Halloween-film van Rob Zombie al verdeeld waren, weet zijn vervolgfilm weer een nieuwe laag aan verdeeldheid met zich mee te brengen. Ofwel je hebt aan dit vervolg een nóg grotere hekel, of je ziet in dit deel nog enige verbetering. Veel van de problemen van zijn eerste film zijn immers nog steeds aanwezig, waarover later op deze lijst meer. Met de toevoeging van droomsequenties gooit hij daarnaast nog een nieuw scenariotechnisch zwaktebod in de mix. De reden dat deze film hoger op de lijst staat dan diens voorganger, is simpelweg omdat dit vervolg nóg meer losgetrokken wordt van het origineel, en zodoende meer een Rob Zombie-film is. Daardoor is er deze keer een betere balans tussen spelen met het nalatenschap en het opdrukken van een eigen stempel. Tevens levert deze film visueel best wat toffe plaatjes af, en werkt Malcolm McDowell als een zelfingenomen versie van Dr. Loomis als een redelijke goede en ingenieuze invalshoek.
10. Halloween: Resurrection (2002)
Dit vervolg op Halloween H20 begaat teveel zondes om hoger op deze lijst te kunnen eindigen. Om te beginnen wordt het sterke een definitief lijkende einde van H20 teniet gedaan met een zwakke plottwist, om vervolgens meteen Laurie Strode te laten sterven aan de hand van Myers. Dat laatste had er ook mee te maken dat Jamie Lee Curtis er gewoon geen zin meer in had, en dat is goed te begrijpen na het zien van deze film. Net als H20 is het te zien dat deze film een product van zijn tijd is, maar in grotere mate en met negatiever effect. Het lijkt alsof een studiobaas dacht dat het afdoende was om 'internet, reality-shows, inwisselbare tieners en een bekende rapper' in een blender te gooien om een boeiende horrorfilm te maken. Daar begaat deze film ook direct zijn grootste zonde, want hij is gewoon niet boeiend. Het meest vermakelijke aspect van de film is Busta Rhymes, die totaal misplaatst lijkt in deze film. Naarmate de film vordert zelfs zo erg, dat het je doet afvragen of de rapper wat teveel eigen ideeën naar zijn personage en de film wilde brengen. Busta Rhymes die het met kungfu opneemt tegen Michael Myers is bij uitstek het hoogtepunt van deze film, maar niet om de juiste redenen.
11. Halloween (2007)
Onder het grote publiek lijken de meningen over de quasi-remake van de eerste Halloween door Rob Zombie verdeeld. De meeste Halloween-fans waren daarentegen géén fans van deze versie. Want mensen die het overige werk en de stijl van Rob Zombie goed kunnen waarderen, zullen deze film allicht duchten. Echter was hij als regisseur aanzienlijk geschikter geweest voor het regisseren van een film in de Texas Chainsaw Massacre-reeks, of iets anders met rednecks en trailer-trash. De dialogen zijn vaak zo plat en asociaal, dat ieder normaal persoon zich zal afvragen welke mensen in het dagelijkse leven soortgelijke gesprekken voeren. Haast elk personage lijkt zich ook als uitschot te moeten gedragen, waardoor het ook heel moeilijk is om sympathie voor iemand op te brengen. Zombie lijkt zelf ook niet te weten of we als kijker sympathie moeten hebben voor Michael Myers. Dit wordt gekenmerkt tijdens de ontsnapping van het personage uit de inrichting: eerst 'redt' hij een patiënte die in zijn cel verkracht wordt, vervolgens vermoord hij de sympathieke verpleger die altijd goed voor hem was. Verder is Myers in deze film een lompe, reusachtige en brute moordenaar en niet meer echt 'The Shape'. Dat enigma uit het origineel gaat sowieso overboord door het hele oorsprongsverhaal waarmee de film van start gaat. En los van het feit of je dit aspect boeiend vindt of niet, is oorsprongsverhaal op psychologisch vlak dermate van middelbareschoolniveau, dat het verre van intrigerend is. Verder wil Zombie té graag en té vaak schokkeren, zonder op deze momenten daadwerkelijk een goede motivatie te hebben binnen het narratief om dit te rechtvaardigen.
