Filmtotaal Recensie

Regie: Roberto Benigni | Cast: Roberto Benigni (Attilio), Jean Reno (Fuad) & Nicoletta Braschi (Vittoria) e.a. | Speelduur: 114 minuten

De schaamteloosheid voorbij: Roberto Benigni komt terug met wederom een slapstickfilm tegen de achtergrond van een oorlogsgebied. In het schromelijk overschatte La Vita è Bella plaatst Benigni na vijftig minuten slappe komedie de hoofdrolspelers in de setting van een heus concentratiekamp, waarin de slapstick onverminderd verder gaat. Natuurlijk raakt het je, want daar is het per slot van rekening wel het decor naar. Helaas zagen velen dat aan voor kwaliteit en kon deze wansmakelijke tranentrekkerij op een enorme populariteit rekenen. Tien jaar later is Benigni terug met hetzelfde vieze recept, waarbij de holocaust is vervangen door Irak, waar nu nog dagelijks vele tientallen doden vallen. Een functionele setting voor een kloddertje slapstick hier en een dikke vette mokerslag kwijlerig sentiment daar.

Roberto Benigni is Attilio, dichter en docent poëzie aan de universiteit van Rome. Attilio droomt al jaren van een huwelijk met de liefde van zijn leven, maar zij ziet hem helaas niet zitten. In zijn slaap wordt Attilio geplaagd door een steeds terugkerende droom waarin Vittoria op hem wacht bij het altaar, maar hij alleen zijn onderbroek aan heeft. Hihihaha. Pluspuntje is dat we niemand minder dan Tom Waits piano zien spelen, maar helaas loopt het geluid totaal niet synchroon met het beeld, waardoor ook dat lichtpuntje wordt gesmoord. Eenmaal wakker geworden, is hij thuis bij zijn twee dochters, die hij steeds allerlei 'gekkigheid' wijsmaakt. Als hij niet thuis of op zijn werk is, loopt de dichter onophoudelijk achter zijn droomvrouw aan, waarbij Benigni helemaal los kan gaan met zijn klunzige gedrag, snelle babbel en verstrooidheid. Aan deze dromerige, met poëtische teksten verluchtigde periode komt echter een einde als Vittoria gewond raakt in Irak.

Lees verder