Filmtotaal Recensie

Regie: Jean-Pierre Jeunet | Cast: Dany Boon (Bazil), Andre Dussollier (Nicolas Thibault de Fenouillet), Nicolas Marie (François Marconi), Yolande Moreau (Tambouille), Dominique Pinon (Fracasse) | Speelduur: 105 minuten | Jaar: 2009

Het gebeurt zeer zelden dat een film erin slaagt van begin tot eind een glimlach op je gezicht te toveren. Een film die je meeneemt naar een wereld die zo heerlijk vreemd is dat je er gelijk naartoe wilt. Die je de ene seconde onbedaarlijk hard doet lachen en niet lang daarna met een brok in de keel achterlaat. Micmacs à Tire-Larigot is zo’n film. Het is de langverwachte terugkeer van Jean-Pierre Jeunet, de enige regisseur die zo’n heerlijk vreemde, maar ook lieve film had kunnen maken.

De prachtige openingsscènes zetten alvast de toon. In de Marokkaanse woestijn zien we hoe een bommenspecialist om het leven komt. De man is de vader van de jonge Bazil, die naar een weeshuis wordt gestuurd als zijn moeder het verlies van haar man niet kan verwerken. Jaren later werkt Bazil in een videotheek waar hij op een avond door een zeer ongelukkig toeval betrokken raakt bij een criminele afrekening. Hij krijgt een afgeketste kogel in zijn hoofd en raakt in een coma. Daar komt hij uit, maar hij is wel zijn baan en zijn huis kwijt. Bovendien heeft hij last van bijwerkingen van de operatie. Hij wordt uiteindelijk opgenomen in een groep door de maatschappij verstoten zonderlingen, die hun hoofdkwartier op een vuilnisbelt hebben, en besluit met zijn nieuwe vrienden wraak te nemen op de wapenfabrikanten die hem al zijn hele leven dwarszitten.

Lees verder